tijd heelt alle woorden

Eikels…

In een rechte lijn ben ik naar de plek gefietst waar ik dit verhaal wil opschrijven. Nog geen besef van het onderwerp, maar wel van de plek waar het moet gaan ontstaan. Als ik voor me uit kijk zie ik dit:

En achter me een eikenboom die er waarschijnlijk al honderden jaren staat.

De omvang van de boom wordt pas echt duidelijk wanneer je die in verhouding ziet met een alledaags gebruiksvoorwerp: een fiets. Vier van die fietsen zou je tegen die boom aan kunnen zetten en dan zouden ze elkaar volgens mij niet raken. Ik heb maar één fiets bij me, dus ik kan dat niet proefondervinderlijk onderbouwen. Maar evengoed..

Ik heb hier vaker gezeten en me verbaasd over de rust en -vooral door die boom- over de relativiteit van tijd. Net vandaag wandelen er twee dames voorbij. Ik hoor ze van links aankomen en pratend passeren ze de houten bank waarop ik zit. Bij één van hen bungelt een pasje aan haar broeksriem. Zo een waarmee we ook op mijn werk deuren, die electronisch gesloten zijn, kunnen openen. Ik vraag me af waar hier in de buurt dergelijke deuren te vinden zijn en realiseer me tegelijk dat de eeuwigheid van deze plek waarschijnlijk dichter bij de tijdelijkheid ligt dan me op dit moment lief is.

Dit moment. Op de bank lagen eikels toen ik er wilde gaan zitten.

En in de korte tijd dat ik er zit, valt er zo nu en dan nog een uit de boom. In de verte krast een kraai. Opnieuw komt er een wandelaar over het pad dichterbij. Ook hij draagt zo’n pasje, valt me op als hij groetend voorbij loopt. Het is vrijdag, net middag. Een tijdstip waarop ook op mijn werk veel collega’s besluiten tot een middagwandelingetje. De (bijna) afgelopen drie weken van mijn vakantie heb ik ze vaak zien lopen, in groepjes of alleen. Vanaf mijn ‘vakantieplek’ op het terras een herkenbare, maar even nog een wat-verder-van-mij-liggende wereld.

Ik hoor een eikel in de boom op een tak vallen. In zijn weg naar beneden raakt hij nog een tak, wat bladeren en daarna de grond. Vier keer een tik, die elke keer net even wat anders klinkt. Het doet me denken aan een wiskundeproef van vroeger. Een schuin rechtopstaande bak, op regelmatige afstand volgetimmerd met spijkers, werd van bovenaf volgegoten met honderden knikkers. De kans dat één van die knikkers, stuiterend op de spijkers, uiterst links of uiterst rechts in de bak landt is kleiner dan de kans dat knikkers in het midden terechtkomen. Uiteindelijk zag je zo een Gauss-kromme ontstaan. Ik denk daarom niet dat ik een eikel op mijn hoofd krijg…

Wel een rupsje op mijn been, zie ik. Een half uur maak ik nu zelfgekozen deel uit van dit idyllische plekje en dat wordt door sommige ‘autochtonen’ blijkbaar als opvallend en onderzoekswaardig ervaren. Een wesp komt even een kijkje nemen. De wind waait door de struiken achter me en laag over het weilandgras voor me scheren zwaluwen kris kras voorbij. Heen en weer, steeds opnieuw. Rechts van me hoor ik ganzen snateren. Van die kant ook spelende kindergeluiden. Waarschijnlijk gasten van camping Landgoed de Gortmeule.

Het is lekker weer op mijn laatste vakantiedag. Blauwe lucht, witte en grijze wolken door elkaar heen. Bewogen door de wind die ook beneden af en toe zijn invloed laat gelden. Een eikel landt met een doffe tik vlak naast mijn schoen. Iets verderop ook twee. Oef… waar is Gauss als je hem nodig hebt.

Ik besluit het noodlot niet verder te tarten en verlaat deze mooie plek. Met een knik naar het kruis dat door honderdjarige takken wordt beschermd, ben ik klaar voor alles wat komen gaat. Ik kan niet anders. Want krijg ik ooit een eikel op mijn hoofd, dan kan ik er maar beter van genieten…

Leonard Cohen

‘Sounded like the truth…’ is een regel uit de liedtekst die ik nu hoor. En ‘now it seemed to late to turn the other cheek’. De titel van het lied is ‘It seemed the better way’. Nog nooit gehoord, maar wat een prachtige tekst weer. En wat een stem. Via Spotify deze afspeellijst gekozen. ‘This is Leonard Cohen’. En daarvan nu ‘Ten new songs’. Dat verklaart misschien waarom ik deze song nog nooit heb gehoord.

Teksten van Cohen spreken vaak mijn herinneringen aan. Of prikkelen mijn fantasie tot het uiterste. ‘I want to speak to Leonard’ zingt hij nu. Een autobiografisch lied waarin hij een kritisch en reflecterend gesprek met zichzelf aangaat. Zichzelf beschrijvend als een man ‘living in a suit’. En zo nog meer mooie sfeerbeelden, die uitblinken in virtuositeit. Terwijl je er naar luistert, tekenen de woorden de scenes in je hoofd.

‘Take this waltz’… Even luisteren… ‘And i burry my soul in a scrapbook’. Je ziel, of dat wat er straks van je overblijft, ‘begraven’ in een plakboek. Of op een blogsite. Herkenbaar. Luisteren en opschrijven wat er zo in je opkomt. Ik heb dat wel vaker gedaan. Ooit met de top-2000 bij een liedje van Karin Bloemen, ‘De dag waarop je moeder sterft’ was toen inspiratiebron. Vandaag met Mees nog even bij haar graf gestaan.

Wat hij zingt klinkt als de waarheid. Een waarheid die wel uitnodigt voor eigen interpretatie. Die ook gelegenheid biedt om je mening bij te stellen. Ook al is dat soms pas achteraf en is het te laat om je andere wang nog toe te keren. Wat dan overblijft is om je ziel en zaligheid vast te leggen in een verhaal. Op een blogsite. Of in beelden te bewaren in een fotoalbum. Of voor hen die de kunst machtig zijn, te vangen in een lied. Zoals Leonard.

‘Tijd heelt alle woorden’ is uit!

Een foto van lang geleden prijkt op de kaft van het boek dat ik heb mogen uitbrengen.
De nadenkende blik van een veertienjarige. Sinds die tijd is er veel gebeurd. In mijn leven en in de levens van anderen. Herinneringen daaraan heb ik verzameld in mijn eerste eigen boek. Het is te koop bij Bruna in Horst. Je vindt het onder ‘Kunst & muziek’.

Interesse? De prijs is vastgesteld op € 17,50. Wil je het boek per post ontvangen? Dat kan ook. Stuur een mailtje met je gegevens naar geertvandenmunckhof@planet.nl. Ik zorg dat je de benodigde info krijgt en zend daarna het boek met alle plezier naar je toe.

Nog vier dagen

Nog vier dagen en dan zijn de Amerikaanse verkiezingen. Daarover zometeen meer. Nu eerst iets heel anders.

Ook nog vier dagen te gaan en dan zijn de veertig dagen om. Veertig dagen van crowdfunding voor mijn eerste boek via het platform ‘Voor de kunst.nl’. Het boek gaat er komen, dankzij al zo’n 80 donaties. Oprecht onder de indruk van zoveel support. Niet alleen in financiele zin, maar ook in woorden heeft menigeen te kennen gegeven mijn gedichten en verhalen te waarderen.

Met trots zal ik dan ook op 10 december mijn eerste boek ‘Tijd heelt alle woorden’ gaan presenteren. Nu ben ik nog bezig met de ‘finishing touch’ van de opmaak ervan en over ongeveer een week gaat het digitale bestand naar de drukker. Het boek is een verzameling van mijn korte verhalen en gedichten. Veelal zijn die gebaseerd op momenten in mijn of andermans leven.

Juist omdat de inhoud soms heel persoonlijk is, heb ik de afgelopen week een aantal mensen benaderd, om hen te betrekken bij de keus van de ondersteunende beelden die ik wil gaan gebruiken. Want hoewel het mijn teksten zijn, zijn de onderwerpen voor mijn gevoel van iedereen. En daar waar de foto bij het verhaal of gedicht heel persoonlijk is, maakt dat die ander ook ‘mede-eigenaar’. Zijn of haar keus wordt dan ook mijn keus.

Zo hoop ik bij drie gedichten nog foto’s te krijgen, die ik met gepaste trots ga combineren met mijn tekst. Ik kijk er naar uit om de opmaak af te ronden. Behalve het plaatsen van de foto’s is ook het vermelden van de donateurs nog een wezenlijke toevoeging, die pas over vier dagen kan worden afgerond. Want, zoals gezegd, pas dan zit de periode van crowdfunding er op.

Of het toeval is, of niet, maar terwijl ik dit opschrijf, krijg ik een app-berichtje binnen dat meldt dat er een mail voor me is. Het is van één van de mensen waar ik foto’s van zou krijgen. Ik open mijn mail en jawel. Twee foto’s die samen een visuele bijdrage gaan geven aan twee gedichten waarvan de tekst wel van mij is, maar het onderwerp niet. Dat wordt nu nog meer van ons allebei. En indirect voor al die mensen die zich er in gaan herkennen.

Ondertussen hoor ik op de radio dat Barack Obama op een verkiezingsbijeenkomst voor Hillary Clinton het openlijk heeft opgenomen voor een fanatiek aanwezige Trump-aanhanger. Die werd uitgejouwd door de aanwezige Hillary-fans. Barack maande de aanwezigen kordaat tot kalmte en redelijkheid. Of dat helemaal gelukt is, weet ik niet. Blijkbaar heeft de man wel in relatieve rust de zaal kunnen verlaten, al dan niet onder lichte morele of fysieke druk van de aanwezigen. Ik vraag me wel af hoe een dergelijke situatie bij een pro-Trump-bijeenkomst was geëindigd, en hou m’n hart vast voor aanstaande dinsdag.

Dinsdag 8 november is niet alleen de laatste dag dat er middels een donatie voorinschrijving mogelijk is voor mijn boek ‘Tijd heelt alle woorden’. Het is dezelfde dag dat de nieuwe Amerikaanse president wordt gekozen. Dat is waarschijnlijk wèl toeval, maar mocht het Trump worden, dan hoop ik voor Amerika en voor de rest van de wereld dat de tijd ook zijn woorden zal helen.

Bij deze dus…

Ik ben bijna op de helft van het aantal dagen dat mijn boekproject ‘Tijd heelt alle woorden’ online mag staan op http://www.voordekunst.nl. Tegelijk ben ik al een eind(je) over de helft van mijn streefbedrag. Zonder op het succes vooruit te willen lopen, wil ik toch iets uitgebreider in gaan op de inhoud van mijn boek en het waarom ervan.

Voor een deel heb ik dat uiteraard al toegelicht in mijn filmpje en mijn inleiding op de projectpagina, maar een beetje verdieping kan geen kwaad. Zeker wanneer er een dag voorbij gaat en er geen donatie is bijgekomen… Dan is het goed om een latent opkomende ongerustheid even te dempen met een motiverende introspectie en die vervolgens te delen. Dus, bij deze. Waar deed ik het ook alweer voor?

Ieder mens maakt dingen mee, die impact hebben op zijn of haar leven. Vaak vrolijke gebeurtenissen, gelukkig. Maar net zo vaak zijn het gebeurtenissen met een droevige of serieuze ondertoon. Ziekte, sterfgeval in familie of vriendenkring, scheiding, noem maar op. In mijn directe omgeving gebeuren zulke dingen. In uw omgeving zal dat niet anders zijn.

Het zet mij altijd aan tot denken. Wat is er precies gebeurd, waarom nu en vooral met welke impact? Vaak zijn het zaken die tijd nodig hebben om verwerkt te worden. En dat geldt evenzo voor gebeurtenissen die minder dicht bij huis (lijken te) liggen. Oorlog, vluchtelingen, vreemdelingenhaat. Ook dat grijpt in op de manier waarop ik naar de wereld kijk.

Om dat te beschrijven maak ik vaak mijn gedichten en verhalen. Soms hebben die verhalen een relatie met een gedicht. Dan leidt het een tot het ander. Daar waar een verhaal op zichzelf staat, merk ik vaak dat de teneur ervan toch veelal iets in zich heeft van troost. Voor mijzelf werkt dat in ieder geval zo. Maar ik denk ook wel eens dat, omdát ik me er zelf mee troost, er tevens iets in verscholen ligt waar anderen zich in herkennen.

Daar waar woorden helend kunnen zijn, en de tijd ons steeds vaker voor voldongen feiten lijkt te stellen, wil ik in mijn boek die tijd heel even stil zetten. Misschien wel tegen beter weten in, toch iets blijvends maken. Woorden geven aan eerdere ervaringen om zo de vergankelijkheid wat in te kleuren met tijdloosheid. Daar zou zo maar een gedicht uit kunnen voortvloeien. Ik zal mijn orgeltje er eens bijpakken…

Misschien een nieuwe bladzijde in mijn boek ‘Tijd heelt alle woorden’? Wie zal het zeggen. Opschrijven kan ik het in ieder geval alvast. Dat is het minste dat ik (al) kan doen. Bij deze dus.

Tijd heelt alle woorden

Het gedicht dat ik gisteravond tijdens café de Verbeelding heb voorgedragen op muziek van mijn buikorgel. Over het verschil tussen ‘Tijd heelt alle wonden’ en ‘Tijd heelt alle woorden’. Met plezier gemaakt voor de gelegenheid, én ook om mijn project op de site http://www.voordekunst.nl onder de aandacht te brengen. Ik wil namelijk eerder gemaakte gedichten, verhalen en columns bundelen in een ‘tijdloos’ boek.

Voor meer informatie over het boekprojekt: klik hier

Muziek, tekst én prijsvraag

Voor speciale gelegenheden moet je speciale dingen doen. Ook als die gelegenheden maar kort duren, of miniscuul lijken. Wanneer je er speciale aandacht mee wil krijgen, dan moet je er ook wat speciaals voor doen. Dat was het uitgangspunt, toen ik het verzoek kreeg om bij de lokale TV Reindonk iets over café de Verbeelding te vertellen. Er is een link met mijn lopende boekproject, dus ook daar zou het in het voorgesprek over mogen gaan. Maar hoofdmoot was één minuut, die je mocht vullen ter promotie van een evenement. Nou, en dan is de keus snel gemaakt. Eén deuntje uitkiezen uit 216 mogelijkheden en daar een tekst op maken, die voor te dragen is, terwijl je de muziek laat klinken. Of dat gelukt is, mag u als lezer zelf beoordelen. De tekst is alvast hieronder te lezen.

Weet je wat heel erg leuk is
Dat is nou donderdag
Een café vol verbeelding
Wie komen wil die mag

Je kunt er gewoon wat drinken
Je kunt er praten, alleen of met elkaar,
Maar als de bel klinkt is er aandacht
Want op de buun staat iemand klaar

En die vertelt, of leest of zingt een liedje
Ontroert of lacht of speelt muziek
Dat is best spannend want iedereen die ziet je
Maar gelukkig is er een heel erg gaaf publiek

En je moet niks doen, er is voor elk wat wils
Alleen kijken mag, als dat is wat je liever doet
Naar iets uitbundigs of juist iets stils
Tot donderdag, in Cambrinus. Goed?

Nou, en hieronder in de laatste minuut van het filmpje wat het is geworden. Benieuwd of dat donderdag tot een overvol café gaat leiden. En ook benieuwd of dit filmpje -dat ik uiteraard ook op de crowdfund-site http://www.voordekunst.nl heb gedeeld- tot opnieuw een aantal donateurs leidt. Want tussen de regels gaat het wat mij betreft natuurlijk ook daar om. Mijn boek komt er als jullie het willen!

Een kleine quiz-vraag tot besluit: Wie kent de titel van het deuntje dat ik heb gebruikt? Onder de goede inzenders verloot ik mijn boek (als het er komt 😉

Investeer in ‘Tijd heelt alle woorden’

Een boek maken vraagt creatieve energie, tijd en geld. In die eerste twee onderdelen investeer ik heel graag zelf. Sterker nog, daar ben ik al enthousiast mee bezig. Dat derde onderdeel, geld, wil ik via ‘crowdfunding’ gaan aanpakken. Sinds een week staat mijn boekproject ‘live’ op de site http://www.voordekunst.nl. Om precies te zijn hier. ‘Tijd heelt alle woorden’ is de werktitel.

Dat het project op voordekunst mocht landen, vond ik al een opsteker. Maar nu komt de belangrijkste fase: zijn er voldoende mensen geinteresseerd in het boek? En nog belangrijker, vertalen ze dat in een donatie, om straks verzekerd te zijn van een exemplaar? Ik hoop het van ganser harte.

Aan mijn tegenprestaties heb ik zorg besteed. Die zijn zeer divers wat betreft waarde en inhoud. Voor zowel particulieren als voor bedrijven heb ik variaties bedacht. Met een klein buikorgel en een grote woordenschat kun je echt heel veel kanten op, is mijn ervaring.

De eerste donaties zijn veelbelovend. De reacties in de eerste week zelfs van dien aard dat ik er soms verlegen van word. Maar ik ben er nog niet. Het bedrag dat nodig is voor het drukken van het boek is nog niet bij elkaar. Promotie is het toverwoord. Spread the word!

En dat doe ik bij deze. Mocht je nieuwsgierig zijn naar het boek, klik dan op deze link. Misschien wil je weten of er een tegenprestatie bij is, die jou of jouw bedrijf goed past? Ik nodig je dan ook van harte uit om op mijn projectpagina een kijkje te komen nemen. Misschien word je daar wel net zo enthousiast als ik! Het boek gaat er komen, als jij het ook wil…