Bij deze dus…

Ik ben bijna op de helft van het aantal dagen dat mijn boekproject ‘Tijd heelt alle woorden’ online mag staan op http://www.voordekunst.nl. Tegelijk ben ik al een eind(je) over de helft van mijn streefbedrag. Zonder op het succes vooruit te willen lopen, wil ik toch iets uitgebreider in gaan op de inhoud van mijn boek en het waarom ervan.

Voor een deel heb ik dat uiteraard al toegelicht in mijn filmpje en mijn inleiding op de projectpagina, maar een beetje verdieping kan geen kwaad. Zeker wanneer er een dag voorbij gaat en er geen donatie is bijgekomen… Dan is het goed om een latent opkomende ongerustheid even te dempen met een motiverende introspectie en die vervolgens te delen. Dus, bij deze. Waar deed ik het ook alweer voor?

Ieder mens maakt dingen mee, die impact hebben op zijn of haar leven. Vaak vrolijke gebeurtenissen, gelukkig. Maar net zo vaak zijn het gebeurtenissen met een droevige of serieuze ondertoon. Ziekte, sterfgeval in familie of vriendenkring, scheiding, noem maar op. In mijn directe omgeving gebeuren zulke dingen. In uw omgeving zal dat niet anders zijn.

Het zet mij altijd aan tot denken. Wat is er precies gebeurd, waarom nu en vooral met welke impact? Vaak zijn het zaken die tijd nodig hebben om verwerkt te worden. En dat geldt evenzo voor gebeurtenissen die minder dicht bij huis (lijken te) liggen. Oorlog, vluchtelingen, vreemdelingenhaat. Ook dat grijpt in op de manier waarop ik naar de wereld kijk.

Om dat te beschrijven maak ik vaak mijn gedichten en verhalen. Soms hebben die verhalen een relatie met een gedicht. Dan leidt het een tot het ander. Daar waar een verhaal op zichzelf staat, merk ik vaak dat de teneur ervan toch veelal iets in zich heeft van troost. Voor mijzelf werkt dat in ieder geval zo. Maar ik denk ook wel eens dat, omdát ik me er zelf mee troost, er tevens iets in verscholen ligt waar anderen zich in herkennen.

Daar waar woorden helend kunnen zijn, en de tijd ons steeds vaker voor voldongen feiten lijkt te stellen, wil ik in mijn boek die tijd heel even stil zetten. Misschien wel tegen beter weten in, toch iets blijvends maken. Woorden geven aan eerdere ervaringen om zo de vergankelijkheid wat in te kleuren met tijdloosheid. Daar zou zo maar een gedicht uit kunnen voortvloeien. Ik zal mijn orgeltje er eens bijpakken…

Misschien een nieuwe bladzijde in mijn boek ‘Tijd heelt alle woorden’? Wie zal het zeggen. Opschrijven kan ik het in ieder geval alvast. Dat is het minste dat ik (al) kan doen. Bij deze dus.