Gedichten – Geert van den Munckhof

Rood of zwart…

wat het is
kan ik niet zeggen
‘k heb er niet
de woorden voor

wat ik mis
niet uit te leggen
maar wat er is
gaat alsmaar door

als alles slechts illusie is
het liken en het haten
fiducie zelfs illusie is
als meten zonder maten

hoe zou je ‘t dan omschrijven
dat grijze en dat grauwe
en als je al de woorden vind
zijn die dan te vertrouwen

als zinnen bange bootjes zijn
kapseizen en benauwen
als het de laatste loodjes zijn
maar niet te onderbouwen

als alles echt illusie is
wat zou je dan nog laten
als alles slechts illusie is
wat zou je dan nog praten

als alles echt illusie is
wie zou je dan verlaten

verlangen zonder grenzen
is streven zonder eind
kun je niet beter wensen
wat dat streven juist verkleind

dat je niet hoeft te zoeken
naar dingen in ‘t verschiet
dat het juist heel dicht bij je is
en dat je dat dan ziet

niet eindeloos maar streven
of zoeken naar de zin
want van je hele leven
ben jij steeds het begin

de weg
naar de zon
ligt in de schaduw

de schaduw
die ik zelf
werp op het pad

ik zie de zon
als ik de schaduw
achter me laat

Geen idee
Wat er komt
Of het schrijven
Verstomd
Zonder woorden
Van waarde
Net als alles
Op aarde

Zie het blauw
Van de lucht
Na het grauw
Van de regen
Denk ‘nou, nou’
Als ik zucht
Handen vouw
Hoop op zegen

wat moet ik er van vinden
van alles dat er fout gaat
als alle tijd, daarmee gemoeid
van goede dingen af gaat

de energie van al wat mis is
die heeft zo’n negatieve lading
ik denk weleens, wat ongewis is
daar zit heel weinig van mijn gading

ik weet het niet, ik vind wel wat
maar tijd te weinig en te kort
dus focus ik me meer op dat
waarvan ik, hoop ik, blijer word

de wolken
hangen laag vandaag

alsof ze fluisterstil
wat willen zeggen

wit en wijs
wat uit gaan leggen

nog vóór de wind
ze heeft verdreven

die wolken niet
het woord wil geven

dan worden
witte wolken grijs

vlak achter un kepèlke
-ge kunt tur ma net door-
dao stiët en hiël klein benkske
vlak beej en stiënse moor

ge zit dao lekker oet de weend
ma kunt tur biëstig wiënig doon
ut benkske raakt de moor untreent
ôp ‘t stuupke passe net oow schoon

ge kunt tur zitte, nauwliks dreije
ma hooft teminste neet te staon
en zödde toch waat wille beije
da kunde nao de veurkant gaon