Op oudjaarsdag bekruipt me de laatste jaren meestal een gevoel van melancholie. Alan Parson zong zojuist ‘Old and wise’ bij de top 2000. Op plek 37 meen ik. Misschien heeft het daar mee te maken. Met de titel bedoel ik. De DJ van dienst stelt na afloop aan de bezoekers van het top-2000 café een niet al te moeilijke vraag. Met een in geluidsvolume oplopende ‘Veronica-intonatie’ hoor ik: ‘Hoe lang duuuurt het nog?’. De vraag wordt met een ondefinieerbaar oergeluid beantwoord. Ook het opnieuw stellen van de vraag helpt niet. Hetzelfde nietszeggende oergeluid.
Het is precies hetzelfde antwoord dat meer dan 30.000 eerdere bezoekers aan het café in de afgelopen dagen op welke vraag dan ook de ether in gejoeld hebben. Het schijnt dat elke bezoeker zo’n half uur tot drie kwartier in het café mag verblijven en dat hij of zij dan via een achteruitgang moet vertrekken om plaats te maken voor een nieuwe lichting bezoekers. Mensen die vijf tot acht uur in de rij hebben staan wachten.
Elk uur oreren de dienstdoende DJ’s over hoe geweldig de top 2000 ervaring toch is. Uit het land reageren luisteraars thuis via de top 2000 app ‘live’ mee en suggereren de meest vreemde motivaties en onbegrijpelijke combinaties om het eens te zijn met de betaalde messiassen van de muziek. Niét eens zijn kan eigenlijk ook niet want we hebben met zijn allen tenslotte de top 2000 samengesteld, niet waar? En daar wil de echte muziekfan best acht uur voor in de rij staan. Toch?
De muziek is mooi. Daar ligt het niet aan. Mijn melancholie wordt voor een deel veroorzaakt door mijn twijfel aan de geloofwaardigheid van de mensen die ter plekke geacht worden de muziek mooi te vinden. De massa die elke vraag slechts met een gezamenlijk gereutel beantwoordt. Het doet me vermoeden dat deze mensen helemaal niet voor de muziek komen. Lazer op met je vragen, dj ‘whoever you are’, en laat ons hier rustig drie kwartier zuipen met elkaar. En op tv komen. Our ten seconds of fame. Wat was de vraag? Maakt niet uit. JEUJ!!
Ik geloof het niet en dat knaagt een beetje aan me. Want wie ben ik om die mensen en het hele randgebeuren rond de top 2000 in twijfel te trekken? Het opgeblazen te vinden tot onwerkelijke proportie door veel te veel gebakken lucht. Het nieuws op elk heel uur -normaalgesproken toch een baken van bezinning- rept zelfs van het record aantal bezoekers aan het top 2000 café! Landelijk nieuws.
Het bericht van het record is ingebed tussen nieuws over een wapenstilstand in Syrië en een huis in het Limburgse Wijnandsrade waarin 200 kilo vuurwerk is gevonden. Alleen bij het bericht over het record hoor je het nietszeggende JEUJ!! Of is dat juist wél heel veelzeggend? Er wordt zelfs even voor ‘ingebroken’ bij het nieuws. Door de bezoekers van het café. JEUJ!! Dat kan (blijkbaar) omdat ook het nieuws live in het café wordt voorgelezen. ‘De top 2000 is áán, áán, áán…’. Ik ben het ook. En een beetje bang wat dit alles voor 2017 betekent…
Ik hoop dat we het met z’n allen kunnen gaan opbrengen om ook acht uur in de rij te gaan staan voor, ik noem maar wat, het ‘Syrie-café’ of het ‘vluchtelingen-café’. Of welke andere aanleiding dan ook, waar we blijkbaar niet eensgezind JEUJ voor kunnen roepen. Dat zijn er volgens mij zóveel dat er makkelijk een top 2000 van te maken zou zijn. Ondanks alles, voor iedereen toch de beste wensen voor het nieuwe jaar. Ook melancholie is gelukkig maar tijdelijk. Proost!
Geert van den Munckhof 
Syrië of vluchtelingen gaat wel erg diep voor de meeste mensen. En is vooral ook eng en angstig. Worden wij niet al jaren dom gehouden, volledig fout geïnformeerd door de media/regeringrleiders en aangezet tot haat? JEUJ kunnen we alleen nog roepen tijdens de meest stompzinnige programma’s of evenementen want de meeste mensen zijn in een diepe winterslaap. Voor 2017 wens ik iedereen helder wakker worden en eigen verantwoordelijkheid te gaan nemen.