Alles ademde een belofte

Een half jaar geleden liep ik over het pad van duizend rode stenen en bewonderde het beginnend gazon. Het pad leidde me langs de kastanjebomen, die er stonden als groene bakens van rust. Het pad liep verder door de tuin in wording, en bracht me bij de vijver. De wind blies blaadjes in de richting van het mooie nieuwe gebouw. Het voorzichtig opkomende gras, de beginnende blaadjes in de bomen en het rimpelende regenwater in de vijver. Alles ademde een bijzondere belofte.

Het was het openingsweekend van Hospice d’n Doevenbos. Duizenden mensen liepen die dagen over datzelfde rode pad. Wandelden door de tuindeuren naar binnen en waren daar getuige van eenzelfde belofte. Hoorbaar in de verhalen van de vrijwilligers en de verpleegkundigen. Je zag het in de aankleding, aan de schilderijen en je rook het in de bloemen. Alles ademde passie en respect. Je voelde je welkom in het huis van afscheid. De kastanjebomen wuifden naar je, of je nu binnenkwam of ging.

Een paar weken later was mijn zus één van de eerste gasten. Veel heeft ze helaas niet meer gesproken, maar wat haar meteen opviel, waren de regendruppels, die net achter de tuindeur, kleine kringetjes maakten op het rode, stenen pad. Zelf had ik nog niet gezien dat het regende. Mijn blik was vooral naar binnen gericht, op haar. Maar zij, zij keek naar buiten. Naar de wuivende boom en het lichtgroene gras. En naar de regendruppels, die via het stenen pad, onzichtbaar hun weg zochten, naar de vijver. Een houtduif vloog van de ene naar de andere boom.

In de dagen dat mijn zus in het hospice verbleef, werd de belofte van een paar weken eerder, ruimschoots ingelost. Toen zij haar laatste adem uitblies, vermengde haar zucht zich met het zonlicht dat door de tuindeur naar binnen scheen. Haar ziel werd even meegedragen naar de wuivende bomen. Ruiste zachtjes over het rimpelende regenwater van de vijver. Terug, over het pad van duizend rode stenen, tikte ze nog even iedere groene grasspriet aan in de tuin. Zo vond ze haar weg naar een permanente plek in ons hart. Tegelijk bezielde ze alle dingen die het verdriet langzaam ombuigen naar een blijvend mooie herinnering.

En opnieuw vloog er een duif voorbij.