Galerijen

de wolken
hangen laag vandaag

alsof ze fluisterstil
wat willen zeggen

wit en wijs
wat uit gaan leggen

nog vóór de wind
ze heeft verdreven

die wolken niet
het woord wil geven

dan worden
witte wolken grijs

Toon…

wolken liggen loom
in lagen
op en in en bij elkaar
en ik, ik zit me af te vragen
ziet hij mij ook
hier bij de boom

was hij erbij
de laatste dagen
zag hij zichzelf daar op de baar
ik zou het hier wel kunnen vragen
of later
aan die wolken daar…

Beweging…

denk niet aan
hoe het worden zal
vergeet gewoon
hoe het ooit was

geniet van nu
de bank, de eik
de zon, de wind
het wuivend gras

dat mij beweegt
maar ook verstild
het groet me als
de schaduw trilt

waar ik nu ben
daar zijn zij ook
in mijn gedachten
schaduwrijk

Marion…

door toets en snaar 

volleerd gedragen

halveert haar stem 

gedeelde smart

het antwoord 

op verborgen vragen

rechtstreeks gezongen 

naar het hart

Askleur…

gegroeid op as van wie als kind
misschien hier vluchtig heeft gestaan

een paardebloem, nu luchtig grijs,
klaar om zijn vrucht te laten gaan

wuift zachtjes op de warme wind
naar wat hier nooit voorbij zal gaan

zelfs niet als al haar wensen ooit
uit zijn gekomen en ik voldaan

hier in de schaduw van de eik
de askleur van die bloem bekijk

Guus…

Al dagen een onbestemd gevoel. De wereld op een keerpunt. 24/2 is het 9/11 van Europa, las ik vanmorgen in de krant. Wat ik nu voel lijkt wel op wat ik toen voelde. Lijkt op wat ik na gisteravond opnieuw voel. Ongeloof. Steen op de maag. Machteloos. Gevoel van medeleven met de slachtoffers. Onbegrip. Wie is tot zoiets in staat? Hoe is het in godsnaam mogelijk?

In godsnaam? Heeft god, als er al zo’n opperwezen met ons meekijkt, hier even weggekeken? En waar was hij gisteren, toen op het Lambertusplein, nota bene naast zijn goddelijk huis de Lambertuskerk, een 21-jarige dorpsgenoot werd doodgestoken? In godsnaam? Nee, dat zou te gemakkelijk zijn. Onterecht om ‘hem’ (lhbti) te laten opdraaien voor iets waar ik met mijn verstand niet bij kan.

Vreselijk. Zinloos. En zo tragisch onherroepelijk. Plaatsvervangende schaamte voor wat mensen elkaar kunnen aandoen. Meeleven met de nabestaanden is het minste wat je kunt doen. Maar dat is zo verdomde weinig, vergeleken met het immens grote leed dat hen is overkomen.

Ik zie vanmorgen de eerste bloemen liggen op de plek die is afgezet met drie grijze, koudmetalen dranghekken. Mensen staan er stil. In gedachten. Zelf ben ik in stilte doorgefietst. Van het Lambertusplein naar het Wilheminaplein. Over knarsend glas en kapotte plastic bekers, gezien dat de winkels open zijn en mensen ook hun boodschappen weer doen. Alles gaat gewoon door. En toch is alles anders..

Ik wil de stilte van het bos opzoeken. Fiets naar de Paes en hoor in de stilte de geluiden van het bos. Geluisterd naar de vogels. Gekeken naar de bomen. Ik voel dat in de stilte ervan iets van een antwoord ligt besloten, maar het is te verborgen om mijn vragen van dit moment te beantwoorden.

Hoe ga je als ouders en nabestaanden om met dit drama? Hoe reageer je op het ondenkbare? Hoe leef je verder na een niet te begrijpen confrontatie met de dood? 

Omgevallen bomen in het bos lijken hun ruimte te hebben gevonden tussen de bomen die nog rechtop staan. Hun takken hebben zich in elkaar verweven. Ontworteld maar opgevangen. Verslagen maar gedragen.

Het is niet genoeg. Het is iets. Net genoeg? Omdat er niet méér is? Omdat hij er niet meer is? 

De vogels fluiten een antwoord. Ik begrijp het niet. Nog niet?

Zou hij het fluiten van de vogels nu wel begrijpen? Ik hoop het…

Voor hem. Voor hen.

O, micron…

thee op terras
bij Jan en Monique
koekje erbij
en mooie muziek

het houdt ons wel bezig
maar niet van de straat
straalkacheltje aan
zonnetje-surrogaat

denk je toch bijna bij jezelf
wat was ‘t wat er mis was
en hoor je ‘have yourself
a merry little christmas’…

GvdM | 181221