De eerste vraag die ik mezelf stel, is waarom ik telkens de neiging heb om een verhaal te beginnen met het noemen van de buitentemperatuur. In de schaduw van de oude eik is dat misschien wel het minst interessante. Genietend van een verkoelend briesje kan ik echter melden dat de temperatuur buiten de schaduw 30 graden is. Dan hebben we dat maar gehad en kunnen we verder.
Ik zit hier nu ongeveer een kwartierje en in die tijd zijn er al op een viertal plaatsen eikels naar beneden gevallen. Ik wacht eigenlijk op het moment dat er vlak naast of òp mij ook een terecht komt. Mocht zich dat voordoen, dan zal ik dat melden. De lezer begrijpt: alweer een verhaal zonder een duidelijk onderwerp… een verhaal dat desondanks groeit en groeit. Net als eikels, als ze geluk hebben.
Gistermiddag teruggekomen van een aantal dagen Luxemburg. Electrisch gefietst rond Clervaux en pizza gegeten in Esch-sur-Sûre. Onder andere. Opvallend veel grote windmolens in het landschap gezien. Ook een aantal plekken waar ze er nog aan het bij bouwen waren. Het lijkt er op dat in die regio het stadium van ‘not in my backyard’ gepasseerd is.
Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat de ‘yards’ daar wat groter waren dan de meeste tuintjes in ons dichtgebouwde landje, maar dat even terzijde. Al die windmolens, het deed mij vermoeden dat Luxemburg toch wat verder is in het besef dat je alternatieve energie naast of misschien op den duur zelfs wel in plaats van fossiele brandstoffen moet inzetten.
Het blijft toch een interessant gegeven hoe we die uitdagingen op het gebied van milieu en energie (laat ik het geen problemen noemen op deze zonnige zondag…) met z’n allen het hoofd gaan bieden. Ik vestig mijn hoop op de wetenschap. Ook omdat ik de afgelopen dagen het boek ‘Het isgelijkteken’ van Robbert Dijkgraaf gelezen heb.
Niet dat hij daarin meteen de oplossingen aandraagt, maar de manier waarop hij over allerhande thema’s schrijft en verbanden legt, spreekt me erg aan. Trouwens, voordat hij cum laude allerhande theoretisch natuurkundige studies afrondde, heeft hij ook de Rietveld academie doorlopen, leert Wikipedia me. Op de een of andere manier vind ik dat voor hem pleiten. Maar ook dat terzijde.
Nieuwsgierigheid en een open mind, voor elkaar en de wereld, zijn de bouwstenen van de toekomst. Dat is wat ik uit zijn boek haal. En behalve dat, ook een positivisme dat goed voelt. Buiten de schaduw van de eik is de temperatuur ondertussen één graad opgelopen. De aarde wordt warmer, maar dat komt vandaag gewoon door de zon. Hoe dat in de toekomst is? Daarvoor zullen nog veel zaken links en rechts van een ‘isgelijk teken’ moeten worden opgelost.
Een zojuist door mijzelf opgeloste eerste vergelijking wil ik wel alvast meegeven in dat proces: Wij = zij. Fijne zondag nog.
Geert van den Munckhof 