Zondag, net na de middag. 13 juni. Ik ben binnendoor via Melderslo richting het Schuitwater gefietst. Gauw genoeg over het spoor ligt dan aan de linkerkant ‘De Vredeskapel’. Al vaker aan voorbij gefietst, maar nu, bij het zien van een picknicktafel in de schaduw, daar toch maar even neergestreken.
Om de zoveel minuten komen fietsers voorbij en ook het autoverkeer is aanzienlijk. Weinig mensen hebben oog voor het kapelletje, lijkt het. Het ziet er strak onderhouden uit. Helder wit geverfd met strakke glas-in-lood- ramen. Zometeen eens kijken of je er ook in kunt.
Ik blaas wat kleine miertjes van de tafel, die wat dicht bij mijn toetsenbordje komen en vraag me af of zij misschien ook met z’n allen naar mij geblazen hebben. Zij waren hier tenslotte eerst. Ach, zo maken ze eens een keer wat anders mee. En ik ook. Toch controleer ik wat vaker dan normaal mijn armen als ik wat voel kriebelen. Kleine, weggeblazen miertjes kunnen heel gemeen terug komen.
Ja. De deur is open. Ook van binnen ziet het er netjes uit. Er branden kaarsen bij het altaartje, dus ik ben vandaag niet de eerste die hier binnenkomt. Ik zie dat de kaarsen 75 eurocent kosten maar ik kan helaas niet pinnen. Niet dat ik dat verwacht had, maar toch. Heel even overweeg ik nog om een gratis kaarsje op te steken, maar om devote redenen zie ik daar vanaf.
Weer buiten aan de picknicktafel hoor ik arabisch klinkende muziek. Afkomstig van niet al te grote afstand lijkt het. Vlagen exotische klanken die met tussenpozen en een wisselend volume mij bereiken. Door de struiken achter het kapelletje zie ik een grote groene loods. Daar zijn ze waarschijnlijk aan het werk. Arbeidsmigranten met een oosterse afkomst? Zou zo maar kunnen. Misschien hebben zij wel, vóór hun werk, de kaarsjes opgestoken? Stille integratie, zonder woorden, maar met een sterke symboliek.
Gedachten. Over hoe het misschien zou kunnen zijn. In de schaduw van de bomen rondom het vredeskapelletje. Een groep wielrenners met hoge snelheid hoor ik een aantal keren ‘tegen!’ roepen naar elkaar. De sliert verdund en een tegenliggend electrisch fietspaartje wordt moeiteloos maar flitsend gepasseerd. Kort daarna een tweede peloton. ‘Tegen’, tegen!’. Weer gaat het goed.
Gedachten. Mariakapel. Vrede. Oostere muziek. Brandende kaarsjes. Ik ben voor. Zouden al die electrische fietsen trouwens ook geen stroom kunnen ópwekken? Het zijn er echt veel…
Net als mieren.
Ik denk dat ik maar weer eens verder fiets…
Fijne zondag nog!
Geert van den Munckhof 