Een half jaar geleden liep ik over het pad van duizend rode stenen en bewonderde het beginnend gazon. Het pad leidde me langs de kastanjebomen, die er stonden als groene bakens van rust. Het pad liep verder door de tuin in wording, en bracht me bij de vijver. De wind blies blaadjes in de richting van het mooie nieuwe gebouw. Het voorzichtig opkomende gras, de beginnende blaadjes in de bomen en het rimpelende regenwater in de vijver. Alles ademde een bijzondere belofte.
Het was het openingsweekend van Hospice d’n Doevenbos. Duizenden mensen liepen die dagen over datzelfde rode pad. Wandelden door de tuindeuren naar binnen en waren daar getuige van eenzelfde belofte. Hoorbaar in de verhalen van de vrijwilligers en de verpleegkundigen. Je zag het in de aankleding, aan de schilderijen en je rook het in de bloemen. Alles ademde passie en respect. Je voelde je welkom in het huis van afscheid. 
De kastanjebomen wuifden naar je, of je nu binnenkwam of ging.
Een paar weken later was mijn zus één van de eerste gasten. Veel heeft ze helaas niet meer gesproken, maar wat haar meteen opviel, waren de regendruppels, die net achter de tuindeur, kleine kringetjes maakten op het rode, stenen pad. Zelf had ik nog niet gezien dat het regende. Mijn blik was vooral naar binnen gericht, op haar. Maar zij, zij keek naar buiten. Naar de wuivende boom en het lichtgroene gras. En naar de regendruppels, die via het stenen pad, onzichtbaar hun weg zochten, naar de vijver. Een houtduif vloog van de ene naar de andere boom.
In de dagen dat mijn zus in het hospice verbleef, werd de belofte van een paar weken eerder, ruimschoots ingelost. Toen zij haar laatste adem uitblies, vermengde haar zucht zich met het zonlicht dat door de tuindeur naar binnen scheen. Haar ziel werd even meegedragen naar de wuivende bomen. Ruiste zachtjes over het rimpelende regenwater van de vijver. Terug, over het pad van duizend rode stenen, tikte ze nog even iedere groene grasspriet aan in de tuin. Zo vond ze haar weg naar een permanente plek in ons hart. Tegelijk bezielde ze alle dingen die het verdriet langzaam ombuigen naar een blijvend mooie herinnering.
En opnieuw vloog er een duif voorbij.
Drie kaartjes had ze stevig in haar hand, toen ik haar thuis bezocht. ‘Daar draait het allemaal om’, zei ze en ze gaf me één van de kaartjes. Ze had er zelf iets op geschreven. Een citaat van Maria Montessori. Ik las het en herinner me, dat terwijl ik het las, ik in mijn hoofd bezig was hoe ik haar zelfbedachte ‘drie-eenheid’ weer naar ‘onze wereld’ terug kon redeneren.
Hetzelfde kaartje van tien jaar geleden komt inderdaad tevoorschijn. ‘Oké’, zegt ze, alsof die wetenschap haar gerust stelt. Een paar weken verder gaat haar toestand in een paar dagen snel achteruit. Mijn zus Mariet en ik zitten wakend aan haar bed in het pas geopende hospice ‘D’n Doevenbos’.
Geert van den Munckhof 