Het pad…

Soms komen dingen samen en dan moet het zo zijn.

Afgelopen vrijdag zat ik hier. Op het bankje onder de oude eik. Zoals altijd eerst de serene rust en de relatieve stilte in me opnemend. Het wuivende koren waar ik de laatste weken op uitkeek, was gemaaid. Hoe zou het met Hanni zijn, vroeg ik me af.

Gistermiddag, op zondag, ben ik weer naar het bankje gefietst. Hetzelfde mooie zomerse weer. In die sfeer de eerste regels van een gedicht op digitaal papier gezet. Het pad, dat langs eik en kruisbeeld loopt, ter inspiratie. Stoeien met woorden, die soms vanzelf komen, maar ook vaak wat weerbarstig zijn en niet meteen willen zeggen waar ze voor staan. Dan is het goed om het even te laten. Zeker wanneer je dochter belt of je bij Passi een ijscoupe warme kersen wil komen eten. Soms komen dingen samen en dan moet het zo zijn.

Bij Passi heb ik desgevraagd Pip en Thea laten lezen wat er tot dan toe op papier was gekomen. ‘Ik moet er nog wat mee’, vertelde ik hen. En ik nam me voor om er s’ avonds of op mijn vrije maandag verder naar te kijken. Diezelfde avond viel er een kaart in de bus. Een kaart, met op de voorkant een foto van het pad naar huis Ten Brink. En in de kaart een gedachtenisprentje, waar Hanni op datzelfde pad stond, de camera inkijkend.
Hanni bleek vrijdag te zijn overleden. Morgen wordt ze in besloten kring begraven.

Nu zit ik er weer. Het gele stoppelveld steekt mooi af tegen het groene weiland dat er voor ligt. Wolken zie ik als grote lichte vlekken op me af komen, aaiend over het pad en over het geel en groen. De regels waar ik zondagmiddag nog niet meteen van wist waar ze voor stonden, hebben nu een bestemming gekregen. Ze zijn voor Hanni en voor iedereen die haar vanaf nu in gedachten met zich meeneemt. Voor Walter, Stefan, Guido, hun aanhang en kinderen. Voor de familie en haar vele vrienden en bekenden. Soms komen dingen samen en dan moet het zo zijn. Waar we ook lopen en welk pad we ook gaan…

het karrenspoor doorsnijdt
de schaduw van de eik
het oude pad loopt wijd
trekt eeuwen al bekijk

de wind, de zon, de wolkenlucht
de bloemen en het gras
een eeuwigheid in vogelvlucht
waar zij heel even was

een fractie deelgenoot te zijn
van alle tijd op aarde
dat lijkt zo nietig en zo klein
maar is van grote waarde

de zon, de wind, die weten dat
die zien het grote wonder
één steentje op het oude pad
maakt héél het pad bijzonder…