Tag: dubbel gevoel

De vader, de zoon en het heilige feest

Ik werd er mee wakker, ben opgestaan en heb het als titel genoteerd. Vanavond tijdens de nachtmis -ik ga er van uit dat die gehouden wordt- klinkt ongetwijfeld de originele tegenhanger er van: In de naam van de vader, de zoon en de heilige geest. Vergezeld van een kruisteken, waarvan ik net in Wikipedia lees, dat er groepen gelovigen zijn die niet hoofd-borst-links-rechts aanhouden, maar hoofd-borst-rechts-links. Daar zal best een reden voor zijn, maar zover wil ik niet doorgooglen.

Ik lees daar wel dat er ook nog een verschil is hoe je de vingers houdt. Ons is vroeger geleerd dat je het kruisteken met de vlakke hand maakt, met de duim naar binnen gevouwen. Er zijn groepen gelovigen die het kruisteken maken met duim, wijs- en middelvinger tegen elkaar, waarmee de drie-eenheid wordt gesymboliseerd. Daarbij wordt de ringvinger en pink naar beneden gevouwen, als – ik citeer- ‘ een symbool voor de goddelijke en menselijke natuur van Christus’. En weer een andere groep strekt om dezelfde reden de ringvinger en pink. Interessant toch?

Dat wist ik allemaal nog niet toen ik vanmorgen wakker werd. Ik had alleen heel sterk het zinnetje ‘de vader, de zoon en het heilige feest’ door mijn hoofd spoken. Misschien wel omdat ik met mijn zoon gisteren de film ‘Bohemian Rhapsody’ heb gezien. Of -leuke bijkomstigheid- misschien wel omdat het idee voor het bioscoopbezoek samen met de zoon van een andere vader tot stand was gekomen. Maar het kan natuurlijk ook gewoon met de komende kerst te maken hebben en het dubbele gevoel dat ik daar altijd bij heb.

Morgen, eerste kerstdag, start ook de top-2000. Totaal losgezongen van de oorspronkelijke kerstgedachte, maar het lijkt voor veel mensen net zo’n traditie als kerst zelf. En wie zal het zeggen, misschien is het verbindende element van het van 2000 naar 1 tellen en daar samen getuige van zijn, in essentie wel vergelijkbaar met het verbindende element van het geloof? De top-2000 als een door ons zelf bedacht ‘heilig feest’ waarvan we op 31 december, op de overgang van oud naar nieuw, samen de ‘verlossing’ vieren.

Nog een overeenkomst met het geloof: niet iedereen is overtuigd van de ‘nr. 1’ en van de ‘waarheid’ die tot die keus geleid heeft. Sommigen zijn daar zelfs heel extreem in. Ik denk dat daar de kern ligt van het dubbele gevoel dat ik heb met kerst. Maar goed, de zon schijnt vandaag. Om 14.00 uur ga ik 5 km. rennen en hoe je het kruisteken ook maakt, uiteindelijk staat ‘Bohemian Rhapsody’ toch gewoon op één.

…anders zijn mag…
diogo-palhais-472890-unsplash
Diogo Palhais

…of waar het écht om gaat…nathan-anderson-384356-unsplashNathan Anderson

 

Atrium

‘Ik ruik wierook’, zei Thea, terwijl we naar de plaatselijke modellen keken, die de schoenen en kleding van lokale ondernemers showden. Het was vorige week zondag. Koopzondag en het weer was fantastisch. Op de posters had het al gestaan. ‘Atrium’, in grote letters. Modeshow op koopzondag, zoals dat al wel vaker was georganiseerd. Nieuw was dat deze keer onze Mees ook meeliep in de show. En nieuw was ook dat de show in het atrium werd gehouden. Het voorportaal van de Sint Lambertuskerk, die voor de gelegenheid ook haar deuren wagenwijd had opengezet. Dat verklaarde de wierookgeur die we in het atrium roken.

Het atrium is een ommuurde, open ruimte die je betreedt, vóórdat je de kerk zelf binnengaat. Ik heb eens ergens gelezen of misschien heb ik het me wel laten vertellen dat die ruimte bewust door de architect is gebouwd, om een overgangsplek te creëren tussen de drukke wereld buiten de kerk, en de sacrale sfeer die je toch meestal in een kerkgebouw aantreft. Even het wereldse achter je laten om je een kort moment ‘voor te bereiden’ op de ontmoeting die je met jezelf aangaat wanneer je het kerkgebouw zelf binnentreedt.

We stonden nog buiten het atrium, toen geluidsflarden muziek en deskundig modecommentaar onmiskenbaar duidelijk maakten, dat de modeshow al bezig was. Pas toen kregen we in de gaten dat het zich vooral in het atrium afspeelde. Dus naar binnen. Daar bleek dat een groot aantal toeschouwers ons al was voorgegaan. De modellen liepen over een catwalk die vakkundig was ingeklemd tussen een vijf- zestal stenen bogen. Onder elke boog was een podiumelement geplaatst, aangeschoven naar achteren, tot aan de stenen kruisen die daar al decennia in alle rust stonden en nu als decorstuk leken dienst te doen.

Met dank aan Wim Moorman

 

 

 

Hieronder een korte film-impressie van de show

Het was al met al een mooie entourage en de modellen kwamen goed tot hun recht. In leeftijd variërend van heel jong tot al wat ouder, met als gezamenlijk kenmerk dat het waarschijnlijk allemaal mensen waren die hun roots op de een of andere manier in Horst aan de Maas hadden liggen. Net als het publiek, logischerwijs. Zo waren Thea en ik hier ook gekomen. Onze Mees showde zijn slaapoutfit en z’n badjas als een pro. Onder elke boog een iets ander standje. Bij de laatste boog aangekomen trok hij de badjas uit en dat ontlokte aan de speakerlady nog een ontdeugend commentaar. Verder was haar taak vooral benoemen bij welke ondernemer de geshowde kleding te verkrijgen was.

Ik kreeg bij dit alles een dubbel gevoel. Mooi om te zien dat dit alles met eigen mensen, eigen ondernemers en in ons eigen dorp opnieuw zoveel mensen op de been bracht. Levendigheid en ondernemerslust ten top. Maar tegelijk voelde het ook misplaatst. De plek -hoe mooi ook- was daar mijn inziens niet voor bedoeld. Ik betrapte mezelf op een degelijkheid die me een beetje verraste. Terwijl ik helemaal niet kerkelijk ben, had ik blijkbaar toch een bepaald respect voor het gebouw en mijn idee daarover. Na de show met Thea, op een van de vele terrassen in het centrum, nog over doorgepraat. We zaten duidelijk niet op een lijn. Zij vond juist de combinatie een verademing. Een doorbraak in het starre beeld dat kerk en religie meestal oproepen. En eigenlijk kon ik haar daar ook geen ongelijk in geven.

Maar toch.. het gevoel blijft hangen dat het niet de juiste plek is voor een modeshow, of welke andere commerciële activiteit dan ook. Ik krijg het beeld niet uit mijn hoofd van de filmscene uit Jezus Christ Superstar, jaren geleden, waar hij de tempel hardhandig ontdoet van gokkers en handelaren. Ik weet het, die vergelijking slaat misschien wat door, maar die associatie kreeg ik wel die zondagochtend. En dat wilde ik even delen met iedereen die dit leest. Misschien ben ik wat eenkennig als het om de reuk van wierook gaat. En misschien ben ik ook gewoon een ouwe zeur. Maar dan wel een eerlijke ouwe zeur… ik hoor graag wat jullie er van vinden.

Voor de wat jongere generatie: hieronder een link naar de scene uit Jezus Christ Superstar. En voor degene die niet bij de modeshow waren: daar ging het er wel rustiger aan toe dan in deze scene ;-)… En toch, het gevoel blijft…