associaties – Geert van den Munckhof

‘12 songs’…

Schrijven en muziek gaan heel goed samen. Zeker als je inspiratie zoekt om wat op papier te zetten. Opschrijven wat je hoort is dan een mooie start. Ik luister naar ‘12 songs’ van Neil Diamond. Stuk voor stuk mooie nummers. Heerlijke meeslepende muziek en met passie gezongen.

Mijn handicap bij dit soort nummers is dat ik op gehoor de tekst nooit zo goed kan volgen. Ik maak me daar niet zo druk om. Ik geniet des te meer van losse zinnen die ik wel opvang en waar ik dan mijn eigen fantasie op kan loslaten. ‘Stand by you, were i belong’ is er zo een. Of deze: ‘flesh and blood, and yours forever’. Twee zinnen uit het tweede nummer van de cd.

Het derde nummer start. Ik probeer met alle concentratie een mooie volzin op te vangen, maar het lukt me niet. Bijna op het eind van het nummer hoor ik ‘Tell me why..’. ‘Love you still, guess i will.. evermore’. Toch mooi. ‘Save me a saturday night’ is nummer vier. ‘Leave me some room at your table’. ‘I wanna slip into your heart if i might’. ‘Want to stay there as long as i’m able’. Pure poëzie.

‘I can feel it’. Uit vijf. En uit zes: ‘Tell me now how i was wrong and i tell you how right you are’. Als ik de rest goed interpreteer is het een lied over een relatie die verbroken gaat worden. Zeven is een beauty. ‘..discover what you really need’. ‘What’s it gonna be when the night is cold’. ‘What’s it gonna be when the morning scares you’…

Acht: ‘I’m a man of God, but i never learned to pray’. Maar dan toch dit: ‘I thank you Lord, for giving me song’. ‘Singing for him is like touching the sky’. En ik meen dat ik opving ‘no need to know why..’. Negen begint met accoorden die ik associeer met een kerkelijk lied. Ave Verum? Ik kan het niet thuisbrengen. ‘Create me’.. ‘to live again’ zingt Neil.

‘Our destiny is now, create me!’. Tien begint met ‘When you look away from me..’. ‘Face me. Need you to face me’. ‘Love me, need you to love me’. ‘..comes from the heart, not from the head’. ‘Hold me, reach out and hold me’. ‘Face me today..’. Dan elf. Lekker deuntje. ‘Love is not about you and it is not about me. Love is all about we’. ‘Love is not about young or old’. En dan nog een mooie over een touwtje waar je een knoop mee kunt maken. Maar dan moet je die knoop wel ergens aan vast maken, anders heb je alleen maar een knoop. Ik vind dat mooi. Op naar twaalf..

Chips, er komt niks meer! Heb ik al schrijvend een nummer gemist. Of het zijn er maar elf. Zometeen eens even nazoeken… Nee, er staan toch echt twaalf nummers op. Ergens aan het begin heb ik een nummer gemist. Ik denk ‘Captain of a shipwreck’. Wel gehoord, maar niks over opgeschreven. Afijn. Als ik de zinnen teruglees die ik wel heb genoteerd, dan voel ik respect. Ik hoor wijsheid in de teksten. Gevormd door zijn leven is het wijsheid die hij deelt met de luisteraar.

Het afgelopen uur was ik dat. Mocht je getriggerd zijn door de woorden hierboven, luister dan zelf eens naar die twaalf nummers. Is het toeval dat ik nu aan de apostelen denk? Zal wel door die twaalf komen. Hoe dan ook. Neil Diamond. ‘12 songs’. Doen.

Het is op vijf minuten na, twaalf uur. Hmm…

De vader, de zoon en het heilige feest

Ik werd er mee wakker, ben opgestaan en heb het als titel genoteerd. Vanavond tijdens de nachtmis -ik ga er van uit dat die gehouden wordt- klinkt ongetwijfeld de originele tegenhanger er van: In de naam van de vader, de zoon en de heilige geest. Vergezeld van een kruisteken, waarvan ik net in Wikipedia lees, dat er groepen gelovigen zijn die niet hoofd-borst-links-rechts aanhouden, maar hoofd-borst-rechts-links. Daar zal best een reden voor zijn, maar zover wil ik niet doorgooglen.

Ik lees daar wel dat er ook nog een verschil is hoe je de vingers houdt. Ons is vroeger geleerd dat je het kruisteken met de vlakke hand maakt, met de duim naar binnen gevouwen. Er zijn groepen gelovigen die het kruisteken maken met duim, wijs- en middelvinger tegen elkaar, waarmee de drie-eenheid wordt gesymboliseerd. Daarbij wordt de ringvinger en pink naar beneden gevouwen, als – ik citeer- ‘ een symbool voor de goddelijke en menselijke natuur van Christus’. En weer een andere groep strekt om dezelfde reden de ringvinger en pink. Interessant toch?

Dat wist ik allemaal nog niet toen ik vanmorgen wakker werd. Ik had alleen heel sterk het zinnetje ‘de vader, de zoon en het heilige feest’ door mijn hoofd spoken. Misschien wel omdat ik met mijn zoon gisteren de film ‘Bohemian Rhapsody’ heb gezien. Of -leuke bijkomstigheid- misschien wel omdat het idee voor het bioscoopbezoek samen met de zoon van een andere vader tot stand was gekomen. Maar het kan natuurlijk ook gewoon met de komende kerst te maken hebben en het dubbele gevoel dat ik daar altijd bij heb.

Morgen, eerste kerstdag, start ook de top-2000. Totaal losgezongen van de oorspronkelijke kerstgedachte, maar het lijkt voor veel mensen net zo’n traditie als kerst zelf. En wie zal het zeggen, misschien is het verbindende element van het van 2000 naar 1 tellen en daar samen getuige van zijn, in essentie wel vergelijkbaar met het verbindende element van het geloof? De top-2000 als een door ons zelf bedacht ‘heilig feest’ waarvan we op 31 december, op de overgang van oud naar nieuw, samen de ‘verlossing’ vieren.

Nog een overeenkomst met het geloof: niet iedereen is overtuigd van de ‘nr. 1’ en van de ‘waarheid’ die tot die keus geleid heeft. Sommigen zijn daar zelfs heel extreem in. Ik denk dat daar de kern ligt van het dubbele gevoel dat ik heb met kerst. Maar goed, de zon schijnt vandaag. Om 14.00 uur ga ik 5 km. rennen en hoe je het kruisteken ook maakt, uiteindelijk staat ‘Bohemian Rhapsody’ toch gewoon op één.

…anders zijn mag…

Diogo Palhais

…of waar het écht om gaat…Nathan Anderson

Burning blues…

Bluesmuziek van de Cornfeds op de koptelefoon. Onlangs heb ik ze gezien en gehoord op Moulin Blues. Samen met Peter en Hay was ik daar drie dagen ondergedompeld in de sfeer van blues en lettin’go. Relaxte sfeer. ‘Wenn i need to be alone for a while’ hoor ik de zanger van de Cornfeds nu zingen.

Het is zaterdagavond, de dag voor Pinksteren. Ik heb de Cornfeds via Spotify opgezocht, omdat ik even toe was aan wat anders. Soms heb je van die momenten dat het goed is om je gedachten even een andere kant op te sturen. De Cornfeds doen dat goed. ‘And now i wait for better days’ hoor ik.

Vanmorgen heb ik zelf muziek gemaakt op een gesloten afdeling van Hof te Berkel. Nederlandstalige liedjes gezongen, die de bewoners konden meezingen. Maar ook duitse, engelse en italiaanse deuntjes uit mijn buikorgel gedraaid. Regelmatig zijn er dan momenten van herkenning, die een paar tellen later weer vervaagd lijken. ‘She is real forgetfull, can’t find everything’ zingen de Cornfeds.

De titel van die bluessong is ‘Got a women like that’. Strak tempo. ‘Nothing will bring me down’ is er een tekstregel van. Het roept associaties op met vanochtend en het gevoel dat me vanavond parten speelt. Ik merk dat de verbanden die ik in mijn hoofd leg, de ietwat negatieve gedachten wat positiever inkleuren. ‘Ain’t nothing you can do, you told me and now i ‘m telling you’.

‘I will miss you, my dearest friend’. Big Old C heet het nummer. Oud, dat waren de bewoners vanochtend ook. Een van hen stond op, liep de woonkamer uit en kwam even later trots terug met een mondharmonica. Misschien had de orgelmuziek hem aangezet om zijn eigen instrument op te halen. Even speelden we tegelijk en waren we een duo. Ik zag blijdschap en vrolijkheid in zijn ogen…

Vanavond denk ik daar aan terug en lijkt dat moment van vreugde zo kort, vergeleken bij al de tijd, waarvan ik vanavond het gevoel heb dat die zo verschrikkelijk ongemerkt en nutteloos voorbij gaat. ‘It’s just to bad, to bad, I would never last a day’ hoor ik de Cornfeds zingen. Daar denk ik even over na terwijl de Cornfeds verder gaan. Het is even wachten op een zin, die relativeert… ‘I tell them to start living..’. Mooi! Toch? ‘Here we go again… a conversation ends, the moment just past… a new one begins’.

Yep. Daar doen we het mee. Iets eindigt omdat het moment voorbij is als een nieuw moment begint. ‘Now i wait for better days, i know there are better ways’ vult dat eigenlijk wel heel aardig aan.

Lekker, zo lukraak de blues opzoeken en naar eigen inzicht verweven met alles waarvan ik vanavond niet wist hoe ik het moest verwoorden. ‘I gave you ten years, ten seconds you were gone’. Ach, het is allemaal zo relatief. Je brandt zo maar niet af als het al 58 jaar meezit. Of toch? Hoe dan ook: ‘Tonight i’m gonna feel better’…