Een tekstuele en muzikale bijdrage aan de aftrapbijeenkomst van het nieuw op te richten kunst- en cultuurplatform ‘Zeen’.
Categorie: Multimedia
Twee keer half oud is één keer nieuw
Donderdagavond 9 februari: Café de Verbeelding. Volgens Jan de zestiende keer. Mijn onafgebroken serie van deelname, vanaf het begin, leek in gevaar te komen. Nog elke keer had ik een nieuwe bijdrage geleverd. Een kort gedicht, thematisch en voorgedragen op één van de 216 mogelijke deuntjes uit mijn buikorgel. Vijftien keer eerder was dat gelukt. Alleen deze keer leek tijdgebrek roet in het eten te gooien. Léék, want op de valreep heb ik er toch iets op gevonden.
Ik kwam twee teksten tegen, waarvan ik dacht dat ik die nog nooit eerder op muziek had voorgedragen in Café de Verbeelding. Helemaal zeker was ik daar echter niet van. Toch besloot ik om die teksten te gaan gebruiken. Met wat aanpassingen hier en daar, maakte ik er weer semi-nieuwe van. En ik bedacht het volgende: Mocht ik deze teksten al een keer eerder hebben gebracht, dan was het voor het nieuwe deel van het publiek toch de eerste keer. Voor de andere helft van het publiek waren dan de aanpassingen nieuw. Die betroffen ook ongeveer de helft van het gedicht.
Diezelfde redenering heb ik op de tweede tekst losgelaten. Ook daar een 50-50 kans. Het besluit om beide teksten te brengen, leverde door de eenvoudige optelsom van 1/2 plus 1/2 tóch weer één originele bijdrage op. Met wat rekenkundige fantasie in kansberekening was mijn dwangmatige originaliteits-streven enigszins gesust.
En daarom bij deze dus twee te beluisteren gedichten op muziek. In Horster dialekt wel, dus mocht u dat niet machtig zijn, dan ligt hier meteen de kans voor een tweetal oefensessies. Luister en geniet.
Geej raakt meej in mien haart
Aas ik straks 80 joar bin
Sjef’s serenade
‘Sjef’s serenade’. Luister door hierboven te klikken. Voor het eerst opgevoerd tijdens café de Verbeelding, op donderdag 9 juni 2016. De jubileum-editie (10e keer) waarop ik, voordat ik ‘Sjef’s serenade’ heb opgevoerd, ook kort verteld heb over mijn Ali B.-moment tijdens Funpop jl.
Funpop is eigenlijk de eerste aanleiding voor mijn orgel-tekst bijdrage tijdens deze editie van café de Verbeelding. Of beter gezegd, het is het goede gevoel dat Funpop opnieuw bij mij teweeg heeft gebracht. Het is de soms zelfs aan vriendelijke jaloezie grenzende bewondering voor de intense blijdschap die je ziet bij de bezoekers van Funpop. Mensen waarvan je, van ‘ons’ uit geredeneerd, niet meteen die levensvreugde zou verwachten. Want ze zijn toch gehandicapt. Geestelijk. Lichamelijk. Of allebei. En toch is die levensvreugde er bij tijd en wijle overduidelijk. Onbevangen, ongelimiteerd, basaal genieten. Zó intens dat je je afvraagt wie er eigenlijk beperkt is. Daarom. ‘Sjef’s serenade’.
In de rust van Weverslo…
Tekst voordragen op orgelmuziek, in de serene rust van natuurbegraafplaats Weverslo. Een mooie ervaring om dat te mogen doen. En ook een mooie ervaring om ter plekke de sfeer te kunnen opsnuiven. Rusten in vrede krijgt daar een hele letterlijke betekenis. Wat een prachtige plek en wat een mooi initiatief van de familie Peterink.
Met dank aan Math, die de opnames hieronder heeft gemaakt en Ron voor de uitnodiging om er te mogen optreden.
Voor wie nieuwsgierig is, hieronder de beelden van vier verschillende voordrachten.
Koude wind en regenvlagen
Een gedicht voorgedragen, op de buikorgelmuziek van ‘Wind of change’ van de Scorpions. Opgevoerd tijdens café de Verbeelding van donderdag 14 april. De titel sluit aan bij het moment van toen: harde, koude wind en regenvlagen tegen het raam. Gedachtenvlagen in dezelfde sfeer. Vlagen van onherroepelijke verandering.
Menselijk is wenselijk
Iemand klaagt en schreeuwt en brult
en vult met haat de bange harten
geeft aan iedereen de schuld
die het waagt zijn grens te tarten
worden honderdveertig tekens zuur
‘gelaikt’ door drie miljoen augurken
en staat de rest, met de rug tegen de muur
argeloos een flesje te ontkurkenWie zorgt voor klaarheid
wie bepaalt wat er opmerkelijk is
hoe banaal -digitaal- het gescheld
over wie, waarom, welk verhaal heeft verteld,
en is het niet de waarheid, die onwerkelijk is
dan is het wel de leugen die net even sneller isop de bank en voor de buis
zit men zuur azijn te pissen
anoniem en veilig thuis
digitale rotte vissen,
en de wereld die draait door
autocue, hapklare brokken
overzichtelijk comfort
voor softe helden thuis op sokkenWie zorgt voor klaarheid
wie bepaalt dat iets ergerlijk is
hoe banaal –a-sociaal- slecht gesteld
het verhaal, door die, daarom verteld,
is dát waarheid, die er werkelijk is
of een leugen die opnieuw sneller isOf het waar is of gelogen
hoeveel voor- of tegenstanders je ook kent
kijk jezelf eens in de ogen
en stel je voor dat jij die vreemde bent
in een bootje, aan het strand
op de vlucht, vast aan de grens
met je zoon en dochter aan de hand
met net als jij maar slechts één wensMaar ja, wie heeft de waarheid
wie bepaalt of het wel wenselijk is
amicaal, heel lokaal opgesteld,
is dit mijn verhaal, muzikaal, doorverteld
het is mijn klaarheid, dat het menselijk is
om vooral zelf te doen wat wenselijk isEn al maak ook ik míjn waarheid lang niet altijd waar:
toch méén ik dat vooral ménselijk wenselijk is
Carnaval is afgelopen
Luisteren is leuker maar voor de lezers onder u, de tekst staat hieronder.
De carnaval is afgelopen,
het was een heel mooi feest.
Dat feest is, mag ik toch wel hopen,
voor u ook leuk geweest?
Of bent u niet gaan vieren?
Want boeit het u geen ruk?
Dan mist u toch wel heel veel plezier,
en ook carnavalsgeluk!Geluk, dat zit in heel kleine dingen,
die je, als je ze zoekt, ook vindt.
’t Ligt in de liedjes die ze dan zingen,
’t Glimt in de lach van een kind.
Het past in ieders leven,
als roffels in de maat.
Het is een gevoel en al is het maar even,
dat nooit meer over gaat!De vreugde van een carnavalswalsje,
duurt jammergenoeg nooit lang.
Maar toch, fijn en nog fijner, als je
dochter je dan kust op je wang.
Een heel klein, heel lief zoentje,
in een korte drietelsmaat,
is meer waard, dan zo menig miljoentje
en dat is waar dit over gaat.Eén dag na aswoensdag, het zonnetje schijnt.
Dat is fijn voor het gemoed.
De carnavalsblues, die langzaam verdwijnt,
de verbeelding, die maakt veel goed.
Maakt plaats voor nieuwe dingen.
Geeft kleur aan wat er al was.
Houdt evenwicht, door een liedje te zingen,
je levens-luchtbel waterpas!Verbeeld het als een heel mooie luchtbel,
die opstijgt uit de zee,
En eenmaal boven -met een zucht wel-
mag die met de lucht weer mee!
Zo gaat het hele leven,
het komt zoals het gaat.
Maar als we elkaar de kansen maar geven,
komt tijd en goede raad!Daar wil ik dan ook dit vers mee besluiten,
met een gelukwens voor elkaar.
Straks gaan we weer, van binnen naar buiten,
en daar is het soms toch wat naar.
Toch is het met verbeelding,
en soms die kus op je wang,
dan duurt, of ik het nu weinig of veel zing,
het kleine geluk super lang!
Buikorgel en eigen tekst
Op donderdag 17 december vorig jaar tijdens het Eindejaarsfestival twee keer een sessie mogen geven. Eigen teksten voorgedragen op muziek van mijn buikorgel. In een prachtig ingerichte ruimte in het Gasthoês (dank aan Thijs Houwen) mocht ik twee keer zo’n dertig collega’s ontvangen. Videograaf Wim Wijnhoven heeft het vastgelegd en bij deze doe ik hetzelfde, maar dan op mijn blogsite. Het eerste gedicht is gemaakt naar aanleiding van een ontmoeting bij een ziekenhuis met iemand die was opgegeven. Het tweede gedicht gaat over Aylan, die in september 2015 aanspoelde op een strand in Bodrum. Het derde gedicht is getiteld ‘Moeie alde meense blieve aaltied joong’ (Voor hen die het Horster dialekt niet machtig zijn: Mooie oude mensen blijven altijd jong.
Mooie oude mensen
‘Mooie oude mensen, blijven altijd jong’. Op z’n Horsters vertaald in ‘Moeie alde meense, blieve aaltied joong’. Gespeeld en voorgedragen tijdens café de Verbeelding, op 10 december 2015. En nu hier bewaard voor iedereen die er naar wil luisteren. Enige dialektkennis is wel handig…
De tijd tikt alles eindig…
Column voor lokale radio van beelden voorzien.
Geert van den Munckhof 