Ik zie haar nog voor me als de jongste van drie mooie zussen. Sharon. Verscholen achter de benen van haar moeder. Van daaruit keek ze ons met grote ogen aan. Soms knipoogden we dan naar haar en dan glimlachte ze. Haar vader was eigenaar van een café en wij zaten daar als opgeschoten pubers vaak aan de tap. Boven het café woonden ze. Zijn vrouw en hun drie dochters waren meestal boven. Babs, Sharon, Jessica en Natascha. Zo nu en dan kwamen ze naar beneden, om vervolgens naar buiten te gaan. De dingen doen die jonge meiden doen. Naar vriendinnen, spelen, sportclub. Dat was toen. En nu? Nu is alles anders.
Het beeld uit mijn herinnering is bijna veertig jaar oud. Sinds hun vader en moeder destijds stopten met het café en hun geluk elders in de wereld zochten, ben ik de zussen uit het oog verloren. Zij vlogen uit, terwijl hun ouders uiteindelijk toch weer in Horst terecht kwamen. De laatste jaren kwam ik hun vader regelmatig tegen, als ik door Horst wandelde en hij toevallig net ook een ommetje maakte. Hun moeder zag ik zo nu en dan, op de fiets of in de winkel. Ze waren niet meer bij elkaar, maar al die tijd wel verbonden door hun drie meiden.
Eergisteren, donderdag 2 april, kwam ik hem weer tegen. Hij stond buiten de Hema te wachten en op anderhalve meter afstand spraken we elkaar kort. Het ging niet goed, vertelde hij. Sharon lag in het hospice… ‘De hele familie is hier’, vervolgde hij. ‘Maar door de corona kunnen we niet eens bij haar zijn’. Even was het stil. Het was een kwestie van dagen, vertelde hij verder, en misschien was dat ook maar beter. Zijn ogen stonden dof en de pijn klonk door in zijn stem. ‘We kunnen de kinderen niet eens knuffelen om ze te troosten’… De anderhalve meter was ineens zowel harde werkelijkheid als totaal misplaatst. Te ver voor een hand op de schouder. Ik heb hem, ondanks die anderhalve meter, veel kracht toegewenst. Met een ‘we zien elkaar’ gingen we uiteen.
Gisteren, vrijdag 3 april, is Sharon gestorven. Sinds gisteren zie ik steeds het beeld voor me van dat meisje dat ons met grote ogen aankeek. Ze zal toen drie of vier jaar oud zijn geweest, misschien vijf. Af en toe vroeg ze aan haar vader of ze naar buiten mocht om te spelen. Meestal mocht dat wel, na het maken van duidelijke afspraken. En Jessica of Natascha moesten dan op haar letten. Vader sprak de meiden streng toe, maar knipoogde dan, zonder dat zijn dochters het zagen, naar ons aan de tap.
En nu, bijna veertig jaar verder…onwerkelijk. Vorige zomer hebben Jack en ik een paar keer op een terras in het centrum gezeten. Ik herinner me die keer dat we op het terras van het café zaten waar hij in de vorige eeuw eigenaar van was. Zijn dochter Jessica was er toen bij. Even overgekomen van Mallorca, voor bezoek. Aan haar ouders en haar zussen. Nu, nog geen jaar later, is ze er weer. Net als Natascha, die volgens mij in Amsterdam woont. Ze zijn er weer, zoals ze er veertig jaar eerder ook altijd waren om op Sharon te letten als die naar buiten ging.
De komende tijd is alles anders. Anderhalve meter lijken kilometers als je een arm om een schouder wil leggen. Anderhalve meter is onoverbrugbaar ver om een knuffel te geven. Sinds gisteren is Sharon weer buiten. De afstand van de aarde naar de zon overbrugt ze nu in de tijd van een knipoog. Die anderhalve meter zijn voor haar sinds gisteren een lachertje. Vanaf waar ze nu is let zij voortaan op haar zussen. Let ze op iedereen die in de voorbije jaren in haar leven kwam. Let ze op Richard, op haar zoons. Op haar vader en moeder. Sharon is buiten. En op alle momenten in de toekomst vooral steeds heel dichtbij. Als je het nodig hebt, geeft ze je een knipoog…
Voor Jack, Babs, Natascha en Jessica,
Voor Richard, de kinderen en iedereen die Sharon heeft gekend
ik zie je in een mooi wit licht
geheeld, vol kracht, je zweeft
ik zie je met m’n ogen dicht
je speelt, je lacht, je leeft
ik blijf het zien
je mooi gezicht
je knipoog zie ik
met m’n ogen dicht
dus…
geen afscheid…
dag!
kus…
een knipoog…
lach!
Geert van den Munckhof 
Geert wat heb je dit weer prachtig geschreven. Met zoveel gevoel. Ken de familie ook. Van vroeger. Cafe the Saloon. Wat vliegt de tijd. Regelmatig maak ik ook een praatje met Jack in het dorp.
Verschrikkelijk om op zo’n jonge leeftijd je kind te verliezen.
Veel sterkte gewenst.
Wat ontzettend mooi verwoord Geert. Familie en bekenden van Sharon heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Hier wordt ik sprakeloos van en heel verdrietig. , ongelooflijk. Zoiets.
Geert wat gevoelig geschreven . Ook een medeleven aan alle nabestaanden.
Prachtig beschreven. Kan me niet voorstellen hoe zwaar het voor de familie is om op deze manier afscheid te moeten nemen. . Spreken Jack ook nog regelmatig als we hem tegen komen.. Heel veel sterkte voor de familie,
Sharon, de jongste van de drie. Lange tijd onze overbuurtjes. En wie van onze generatie is niet groot geworden in de Saloon. Na een kort avontuur in het buitenland streken ze weer neer in Horst en werden zo onze buren. Het hart op de juiste plaats en altijd oog voor de ander. De meiden hebben hun eigen weg genomen, maar als we elkaar weer zagen was er altijd oprechte interesse. We kwamen niet bij elkaar over de vloer, maar toch voelde ik me verbonden met deze familie. De dood van Sharon is onbegrijpelijk, veel te vroeg, pijnlijk voor de nabestaanden. Sterkte!!!
Wauw Geert, prachtig!
Ik kwam ervroeger ook vaker thuis bij de drie meiden. En wat later werd hun huis mijn thuis.
Heel veel sterkte voor iedereen.
Xx Jet Koster
Weer een gebeurtenis die diep raakt. Wat een ellende. Vroeger een paar keer met nicht Harriët bij hun thuis geweest en herinner me nog de mooie blonde haren en lieve uitstraling. Maar verder uit het oog verloren. Jack en Babs , zussen en verdere familie en alle vrienden en kennissen….. heel veel sterkte 🍀🕯Karen
Hoe mooi beschreven, Geert. Alsof ik erbij ben geweest.
Wat erg om zo te moeten sterven.
Heel veel sterkte voor de hele familie.
Jos Slots
Wat heb je dit mooi beschreven Geert, jouw terugblik en contactmoment met Jack. Sharon ken ik vooral als ouder op bs Weisterbeek en ook Babs die er regelmatig te zien is (om in het verleden Juno op te halen) en nu nog haar andere kleinzoon, de jongste zoon van Sharon. Natascha woonde in de jaren 90 nog enige tijd onder mij op de Hoge Horst en vertrok kort daarna uit Horst. Een aantal maanden geleden sprak ik Sharon nog en genoot ze van de momenten die ze allemaal kon meemaken vertelde ze. Hoe verdrietig dat ze nu al het leven heeft moeten loslaten. Ik wens alle mensen die zielsveel van haar houden heel veel sterkte voor nu en in de toekomst.
Geert, hartstikke bedankt voor dit mooi geschreven stukje. De geschreven letters hebben voor mij een enorme impact. Ik heb het stuk met een lach en een traan gelezen. Het geeft me enorm veel kracht om deze moeilijke tijd door te komen, en met mij vele anderen.
Groet Richard, de trotse echtgenoot van Sharon
Wat bijzonder mooi omschreven Geert ! Ja onvoorstelbaar in deze onwerkelijke tijd niemand die je kunt vasthouden om te troosten,terwijl dat voor alle nabestaande zo veel kracht kan geven in deze ontzettende onverdragelijke tijd !!! Heel veel sterkte nu maar vooral voor Straks!!! xxxx
Dank je wel Geert,
Prachtig om te lezen, een mooi gebaar en het geeft me steun om te lezen,
Natascha
Als schoonouders van Sharon en ouders van Richard vinden wij dit een geweldige steun in deze moeilijke
Dagen Dankjewel Geert
PRACHTIG.
Wat een prachtig verhaal. Ik kwam vroeger ook nog geregeld bij de saloon bij Jack en Babs. Was er altijd gezellig. Wat een verlies op zo’n jonge leeftijd. Gecondoleerd en sterkte de komende tijd.
Ook ik herinner mij Sharon nog als klein meisje ,samen met haar zusjes met hun witte koppies spelend voor het cafe op het plein.
precies zoals Geert ze beschrijft
Het is 1977 en ik was net werkzaam in de drogisterij van Gert en Paula Driessen waar ik tot voor 5 jaar terug altijd ben blijven werken
ook toen de zaak later in 1991 werd overgenomen door Hoeben uit Panningen.
Toen de Saloon dicht ging, ben ik de meisjes uit het oog verloren en zag ze niet meer.
Ze groeiden op en pas enkele jaren geleden zag ik Babs samen met Sharon en haar kinderen weer in het dorp.
Mooi om te zien wat een pracht vrouw ze inmiddels geworden was , en moeder van kinderen met dezelfde witte koppies, die ik jaren geldeden op het plein voor de winkeldeur zag.
Richard,Jack,Babs , zussen en verdere familie en alle vrienden en kennissen….Gecondoleerd en heel veel sterkte !
Geert toch… mooi geschreven…. “De afstand van de aarde naar de zon overbrugt ze nu in de tijd van een knipoog…..”. Prachtig!