Infinity…

Soms komen dingen samen en dan moet het zo zijn. Twee weken geleden zag ik een bericht op de facebookpagina van Hospice Buurtzorghuis Doevenbos. Er bleek ter plekke een oude, zieke eik geveld. Maar niet zomaar. Wortels en een deel van de stam bleven staan, zodat  boomkunstenaar Roel van Wijlick daar een prachtig kunstobject van kon maken. Het facebookbericht heb ik meteen gedeeld op de facebookpagina van de Vrienden van Hospice Doevenbos. Dat was op zaterdag 11 april.

Een dag eerder, vrijdag 10 april, was de afscheidsdienst van Sharon. Vanwege de corona-maatregelen heb ik die dienst thuis, via een lifestream bijgewoond. Indrukwekkend. Richard, haar man, vertelde dat op een van de laatste dagen dat hij Sharon bezocht er ineens een groot houten ‘infinity-teken’ bij de ingang van het hospice stond. Het was het teken dat hij en Sharon jaren geleden op hun trouwkaart hadden gezet, als symbool van hun innige omarming. Hetzelfde teken ook, dat nu op de rouwkaart stond om de oneindigheid van hun liefde te benadrukken.  

Het kunstwerk gaat daarover. Het is ontstaan in de tijd dat in het hospice Sharon haar laatste dagen doorbracht. Roel van Wijlick heeft het gemaakt. In opdracht van de verpleegkundigen van het hospice, denk ik. Het oneindigheidsteken en de duif, met gespreide vleugels. Ik weet niet of Roel heeft beseft hoeveel troost zijn kunstwerk bij Richard heeft losgemaakt. De manier waarop Richard erover vertelde tijdens de afscheidsdienst was heel veelzeggend. Soms komen dingen samen en dan moet het gewoon zo zijn. 

Een week geleden kreeg ik een appje van Sylvia, een van de verpleegkundigen van Hospice Doevenbos. Het kunstwerk kwam opnieuw ter sprake. Ze vroeg me of ik er een gedicht bij wilde maken. En in een tweede berichtje dat er vrij snel achteraan kwam (Sylvia is ook best praktisch), of ik dan ook voor het bordje kon zorgen dat bij het kunstwerk moest komen te staan. 

Een eervol verzoek, waar ik uiteraard ja op heb gezegd. Met de woorden van Richard nog vers in mijn geheugen, ben ik een paar dagen later zelf naar het kunstwerk gaan kijken. Het infinity-teken. Wauw… Indrukwekkend! In het facebookbericht van het hospice lees ik er het volgende over: ‘Het infinity-teken (lemniscaat of 8) wat o.a. een teken van eeuwigheid is, geen begin zonder eind en verbondenheid laat zien‘.

En over de duif vermeldt het facebookbericht dat ‘die met gespreide vleugels op weg is naar…’ Drie puntjes sluiten de zin over de duif af. Veelzeggend. Vooral omdat die drie puntjes door iedereen zelf kunnen worden ingevuld. Richard had er een duidelijke associatie bij. En ik verwacht dat andere bezoekers, die vanaf nu aan het beeld voorbij komen als ze op weg zijn naar de ingang van het hospice daar ook wel hun gedachten bij hebben. De laatste zin in het facebookbericht is dan ook heel terecht: ‘Mooie symbolen passend bij deze bijzondere plek’. 

Ik heb het gedicht gemaakt. En ik heb het als eerste gedeeld met de maker van het beeld, Roel van Wijlick. Hij herkende de woorden. Ze pasten, schreef hij, bij wat hij dacht toen hij het beeld creëerde. Daarna heb ik de woorden gedeeld met Sylvia. En nu deel ik het gedicht alvast met iedereen die het wil lezen. Omdat het beeld er al staat, maar ik nog met het bordje bezig ben. Sylvia ook trouwens. Een ontwerp daarvoor (zie hieronder) is er al. Maar het moet dus nog wel worden gemaakt. Dat komt goed. Soms komen dingen samen en dan moet het zo zijn.