Passie…

In dagblad De Limburger van zaterdag 6 oktober een mooie special, met de titel ‘Broosheid in beeld’. Inge Snijders wordt daarin geïnterviewd over haar werk en passie: kwetsbare mensen een stem geven. Met haar foto’s en documentaires vertelt ze verhalen. Foto’s van dementerende ouderen prijken indrukwekkend bij haar artikel. Het is haar eerste grote fotoserie die ze de titel ‘Het geraamte van mijn Geest’ heeft meegegeven.

Het artikel gaat over veel meer dan deze fotoserie, maar met name dit onderdeel trekt mijn aandacht. Vanmorgen heb ik in Hof te Berkel in een groepswoning voor ouderen een uurtje orgelmuziek gemaakt en gezongen met de bewoners. Vanaf 11 uur voor de bewoners zelf en het laatste kwartiertje ook voor de familie, die voor de 12-uur lunch was uitgenodigd. Een gezellige drukte op het eind en een goed gevoel na afloop.

Elke keer bij een dergelijk optreden ervaar ik de contrasten van het leven. In allerlei opzichten. Bijvoorbeeld de broosheid ervan, met daarnaast de blijheid. Terwijl twee oudere dames vanaf de allereerste tonen zo goed als elk liedje vrolijk meezingen, zit er ook een medebewoner in een fauteuil heel stil en onbewogen voor zich uit te staren. Een paar keer zie ik hem heel voorzichtig opstaan, om iets voor zich op de salontafel te leggen. Net zo voorzichtig gaat hij dan weer zitten. Even later opnieuw met veel moeite omhoog om het weer van de tafel te pakken. Dat herhaalt zich enige keren.

In een rolstoel, naast de twee dames, een meneer die in het begin ook nauwelijk beweegt, maar zo nu en dan, heel subtiel met zijn ene hand de maat zwaait op de muziek die hij hoort. Met zijn andere hand houdt hij een knuffelhondje vast. Af en toe zie ik zijn mond bewegen als de tekst van het liedje blijkbaar via zijn gehoor iets in zijn geheugen raakt en van daaruit de mond en lippen worden aangezet om mee te zingen. Het muzikale moment heeft effect. Duidelijk zichtbaar en tegelijk heel broos.

Familieleden druppelen binnen. Een vrouw gaat op de leuning bij de man in de fauteuil zitten. Twee vrouwen schuiven links en rechts aan bij de man in de rolstoel. Een dochter kust haar vader in een mooi moment van herkenning. Dezelfde man spreekt me na afloop aan en vraagt naar mijn naam, die hem bekend in de oren klinkt. Hij vond het mooi, zegt hij, en wil vervolgens weten of er ook nog andere muziek uit het orgel kan komen. Ik leg hem uit hoe het zit en dat dat in principe wel mogelijk is. Begripvol knikkend luistert hij naar mijn uitleg en vertelt mij dan dat hij het daar met zijn dochter over zal hebben.

Zijn interesse maakt me nieuwsgierig naar zijn achtergrond. Wat is zijn verhaal? Wat heeft de muziek bij hem losgemaakt? Wat verklaart de vrolijkheid bij de twee dames? Waarom die knuffel als houvast? Allemaal vragen waarvan het antwoord in het leven zelf en in de contrasten besloten ligt. Antwoorden die in verhalen zitten verstopt, over de broosheid en de kwetsbaarheid van het leven. Vanmorgen even gelardeerd met een muzikaal sausje van herkenning en verbinding.

‘Kwetsbare mensen een stem geven’ is de passie van Inge Snijders. Verhalenverteller is ze, in foto’s en documentaires. Soortgelijke beelden die mij ook telkens weer boeien en me eveneens aanzetten tot het maken van verhalen. Verhalen zoals dit relaas over zaterdagochtend. Een uurtje in mijn leven verbonden met dat van anderen. Met inzet en passie gedeeld. En zelfs na afloop nog beloond ook. Met ‘hartstochtelijk lekkere’ chocoladebonbons en een tegoedbon van?…. jawel, en dat kan geen toeval zijn… van Passi!

Gemma Evans

Bovenstaande column voorgelezen in de live-uitzending van Wört (Radio Reindonk) op zaterdag 6 oktober. Voorafgegaan door ‘It ain’t only sorrow’ van de CD ‘Year without summer’ van Mark Lotterman. En afgesloten met ‘Lost’ van de CD ‘Hotel New York’ van Anouk.