Wish you were here

De laatste avond van 2015. ’Radar love’ wordt net aangekondigd. Nr 31 van de top 2000. Op de muziek na is het heerlijk rustig binnen. Buiten niet. Regelmatig knalt er al vuurwerk. Zojuist even gaan kijken en warempel. Iemand is zijn kruit al aan het verschieten. Verslaafd aan het genot van kortdurend succes. Hoop die piepend en fluitend elke keer onverbiddelijk in rook opgaat.

Ondertussen is ook ’Paradise by the dashboardlight’ afgelopen. Als ik er per alinea steeds twee nummers over doe, dan wordt het nog wel een verhaal. We hebben zojuist een fles Prosecco opengemaakt. Nog nooit geproefd. Valt niet tegen. Ik schenk me nog een glaasje in. Kan makkelijk tijdens de reclame voor het nieuws van 21.00 uur. Of ik wil weten hoe ik schathemeltjerijk wordt… proost.

In Dubai is de brand in een wolkenkrabber van 63 etages onder controle. Het voorprogramma van de vuurwerkshow die daar vlak in de buurt gepland is? Gelukkig geen gewonden. Opnieuw de vraag hoe ik schathemeltjerijk wordt, in de reclame na het nieuws. Nog eventjes en dan weer een uur lang muziek. Eerst nog Kruidvat en Lidl. Daar hoef je niet schathemeltjerijk voor te zijn. Afijn.

’Viva la vida’ van Coldplay wordt afgekondigd. „Nog 27 liedjes”, vertelt de DJ. Stevige muziek in het verschiet. ’Thunderstruck’ van AC/DC. Past wel bij de knallen die buiten nog steeds te horen zijn . Verbaasd hoor ik, na een stevige gitaarsolo, ineens een hees smurfenstemmetje over thunder zingen. Apart. De dj is Stefan Stassen, hoor ik nu. Mooi. Net als de rust van Johnny Cash. Ingetogen levenswijsheid van een van zijn laatste cd’s. ’You could have it all, my empire of dirt’. Hurt. Wat een gevoel.

Inleidende woorden nu voor Dire Straits. ’Sultans of swing’. Heb ik niet zoveel mee. Leuk deuntje, maar te vaak gehoord denk ik. Eens luisteren of ik een aardig zinnetje kan opvangen. ’He’s got a daytime job, he is doing allright’. Mwah. ’It ain’t what they call rock and roll’. Nee, inderdaad. De top 2000 is dit jaar 3 uur eerder begonnen om lange nummers helemaal te kunnen draaien. Voor sommige nummers is dat een goede zaak. Voor andere had dat niet gehoeven.

U2 met ’One’. Liedje dat gaat over acceptatie, ik citeer de DJ. ’Is it getting better?’ zingt Bono. Ik weet het niet. Net zo min hoe lang dit liedje duurt, maar hiervoor hadden ze wat mij betreft ook niet drie uur eerder hoeven te beginnen. Ik krijg ineens zin om champignonragout te gaan maken. Daar heb ik vanmiddag van die lege bladerdeegbakjes voor gekocht, met zo’n bladerdegen dekseltje. Groot uitpakken voor vanavond dacht ik nog. Zo vaak is het niet 31 december 2015.

’Nothing else matters’. Dan kun je ongeveer uitrekenen hoe lang het duurt om champignonragoutpasteitjes te maken. Tel daar wel een kwartiertje vanaf, want ik had de bladerdeegbakjes eigenlijk in de oven moeten doen. Niet gelezen van te voren. Ze leken zo kant en klaar. Evengoed waren ze verder prima te eten. Met prosecco zelfs aan te bevelen. Een foto ter illustratie. En meteen ter afsluiting. Nog anderhalf uur en dan is het 2016.

Laten we lachend het nieuwe jaar ingaan. Ik wens iedereen toe dat in elke nieuwe dag een lach gevonden wordt. Maakt niet uit waar of waarmee. Met champignonragoutpasteitjes als er niks anders voorhanden is. Maar laten we dat vooral met elkaar doen. Niemand uitgezonderd. ’Wish you were here’, van Pink Floyd, straks op nummer 9, is in dat opzicht een prachtig nummer. Toen al. En nu nog meer.