Blijven geloven in het beste

Onderstaande column is voorgelezen in de radiorubriek Wört van de lokale omroep Reindonk. Voor en na de column toepasselijke muziek van de soundtrack van ‘O brother, where are thou? Vóór de column het nummer ‘I’m a man of constant sorrow’ (Soggy Bottom Boys, featuring Dan Tyminski) en na de column ‘Keep on the sunny side’ (The Whites). Voor wie dat wil horen, in combinatie met de column: Klik hier

Een nieuw jaar. Drie dagen na nét zoveel koningen iedereen toch nog de beste wensen. Laten we er met z’n allen iets van proberen te maken, van dat nieuwe jaar. Want wat hèbben we het elkaar gewenst, de afgelopen week. Het allerbeste. In gezondheid, in liefde, in alles wat wenselijk is. En iedere keer van harte gemeend, daar ga ik even voor het gemak van uit. Maar kunnen we het met z’n allen waarmaken, dat allerbeste?

Gaan we dat überhaubt óóit nog eens voor elkaar krijgen? Het allerbeste voor iedereen? Je hoeft niet heel lang tv te kijken om van het tegendeel overtuigd te raken. Al op de vóórpagina van welke krant dan ook zie je dat het allerbeste vaak niet goed genoeg is. De rest van de krant bevestigt dat beeld, pagina na pagina. En op social media is het allerbeste voor de één, als een rode lap op een stier voor de ander.

Nee, met z’n allen worden we het over het allerbeste niet heel snel eens, is mijn stellige overtuiging. Maar ik vraag me af of eensgezindheid daarover eigenlijk wel wenselijk is. Moeten we wel zoveel woorden vuil maken aan het elkaar overtuigen van het eigen gelijk? Ligt het niet meer voor de hand om naar elkaar te luisteren in een poging om elkaar beter te begrijpen? Mijn gedachten gaan wat wanordelijk door m’n hoofd, merk ik. Even pas op de plaats.

Ik blader wat door het januari-nummer van het Filosofie-magazine om wat inspiratie op te doen. Mijn oog valt op een uitspraak van Confucius, toch niet de eerste de beste: ‘Een mens heeft twee oren en één mond om twee keer zoveel te kunnen luisteren als te praten’. Hmm. Dat is met het oog op het bovenstaande wel een hele aardige. Ik blader nog wat verder. Vaak ordenen citaten mijn gedachten. Neem deze: ‘Als een uitspraak een gevoelige snaar raakt, maakt dat die uitspraak nog niet waar’. Ook mooi.

Die uitspraak komt uit de rubriek ‘Denkfouten’. Leuk om daarin vervolgens de uitspraak van science fictionschrijver Philip K. Dick te lezen: ‘De werkelijkheid is datgene wat weigert weg te gaan wanneer je ophoudt er in te geloven’. Zo’n citaat raakt bij mij toch wel een gevoelige snaar. Het zet mijn gedachten even in een nieuw perspectief.

De werkelijkheid van alle dag is in mijn ogen op dit moment namelijk zeker niet het allerbeste voor iedereen. Toch moet en wil ik er in blijven geloven, in dat allerbeste. En er zelf naar handelen, naar eer en geweten. Niet dat ik denk dat het allerbeste dan per definitie waarheid wordt. Maar ik hoop wél dat de wrange werkelijkheid van vandaag in de toekomst toch een keer ten goede zal keren. Hoe? Door in het allerbeste te blíjven geloven en er naar te kunnen blíjven handelen. Dat wens ik iedereen toe.