Mistroostig weer. Onbestemd gevoel, op de laatste dag van 2012. Machtig en onmachtig tegelijk, dus bij elkaar is het eigenlijk helemaal niks. Net als elke andere oudejaarsdag is het morgen opnieuw 1 januari. Het patroon herhaalt zich, dus hoezo nieuw? Alles houdt op omdat het allemaal ook weer begint. En dat gaat maar door. Geboorte, dood, welkom en afscheid. Oud en nieuw.
Het voelt als klem zitten tussen uitersten. Blindstaren op wat zichtbaar is en tegelijk open staan voor wat je niet ziet. Wat is het beste als het niet beter wordt dan goed?
Het is woorden zoeken voor wat je steeds maar niet gezegd krijgt. Nee, het is willen zeggen waar je geen woorden voor hebt. Maar ook, als je wel woorden hebt, daarmee toch niet zeggen wat je zou willen. Het is bijna nooit genoeg terwijl het zó vaak te veel is. Moedeloos van bravoure. Grenzeloos in beperking. Alles tegelijk en daarom per saldo nul.
Kort, éven een beetje stil zijn omdat er al zólang zóveel leven is. Het lukt me niet omdat het vanzelf gaat. Ik heb er geen grip op omdat ik het niet los kan laten. Het houdt me bezig terwijl ik er niks aan kan doen. Tijd verliezen met stilstaan terwijl alles tijdloos door gaat. Uitbundig verder willen maar schromelijk tekort schieten.
Creatief gepruts in de marge. Marginaal gelul in de ruimte. Hoezo het beste voor 2013? Dat hebben we elkaar in 2012 toch al gewenst? En? Hoe was het? Het beste ook gehád? Wat denk je in 2013 dan nog beter te krijgen? Beter dan het beste? Dan is het beste dus niet goed genoeg?
Ophouden! Laten we maar gewoon beginnen. Niet te veel vooruitkijken. Dan zien we wel.
…en buiten ontploft zojuist serieus het 12 miljoenste rotje van de in totaal 70 miljoen die we met z’n allen hebben opgehaald. Het regent.
Geert van den Munckhof 
Ik hou van coïncidentie, van paralelle werelden die even aan elkaar zichtbaar worden – Huub die met Clarce zingt: mag het licht uit. Dat synchroon lopt met mijn jouw lezen terwijl ik haast bravourig de champagne al opengetrokken heb en geproost met d ejongens op het ahctergelaten jaar en welkom aan het volgende waarin we ons ook weer van alles het beste gunnen. Was ik vandaag razend verdreitig omdat ik alleen was, op het randje van zelfmedelij met huilbuien van hier tot de eettafel, sinds een paar uur is het helemaal goed/ Mijn zus heeft gebeld en gevraagd of ik langs wilde komen en ik heb nee gezegd en dat voelt goed, evenals die bubbles om 9 uur opentrekken, ten eerste omdat ik er zin in had, ten tweede omdat ik bedacht – anders proost ik niet met mijn zoon want die gaat stappen, en zo kon ik ze ook nog verleiden om naar beneden te komen van de geluidsoverlast verlossen – dank je voor jouw woorden Geert, ze zijn net zo heerlijk als jou te kennen en mij tot troost die ik nét niet meer nodig had en nu alleen nog gewoon erg fijn… zonder poespas afgepelde fijnheid. Huub van der Lubbe met Clarice, hij haar held van vroeger, haar eerste muzikantjes liefde en ze zingen een druiepnd duet vol glanzende ogen – het leeft en dat is wat er toe doet – laten we leven – die ene zin vanmiddag van dat liedje wat opstond…iets – ik zoek het even op –
Come and hold my hand
I wanna contact the living
Not sure I understand
This role I’ve been given
I sit and talk to God
And he just laughs at my plans
My head speaks a language
I don’t understandI just wanna feel
Real love feel the home that I live in
Cos I got too much life
Running through my veins
Going to waste
dat dus
love you
xC
Heej Carolien,
Stairway to heaven…
Hemel op aarde. Dat wens ik je zometeen nu alvast toe!
Of een mooie vakantie in een hotel in Californië…
Dank voor je mooie woorden. Bijna een boheemse rapsodie 🙂
Nog even en het is een beetje later.
X