Relatief…

Vanmorgen iemand gesproken die was opgegeven.
‘Ha’, zei hij moedeloos, toen we elkaar in het vizier kregen. Hij zat in een rolstoel, vóór de ingang van het ziekenhuis in Venray. Zijn gezicht zag er opgezwollen uit en ik herkende hem maar net. ‘Ha’, herhaalde ik, ietwat angstig opgewekt. ‘Hoe is het?’. Trillend ging zijn magere hand met een halfopgerookt shaggie naar zijn mond. ‘Kappes kook’ zei hij. ‘Niks mier aan te doon…’. Hij keek me aan met een blik die het midden hield tussen berusting en ongeloof. Teneergeslagen. We hadden hem een paar weken eerder nog in Horst gezien, bij het Centrum. Daar viel op dat er aan hem ‘gesleuteld’ was. Een groot litteken aan zijn hoofd en een kale plek lieten niets te raden over. Hersentumor hoorden we later…
Toevallig gisteren, na het vreselijke bericht van Peter, nog over gehad. ‘Hoe zou het trouwens met Ger zijn?’.
Nou, daar zat hij. Niks was het. Een hoopje levende ellende. Pyama aan, badjas open, bezig aan wat een van zijn laatste shaggies leek. Opgegeven… Alles is in één keer eindig.

Herhaaldelijk wisselden onze blikken elkaar. ‘Shit man’… Hij knikte, als overbodige bevestiging en nam weer een trek van zijn sigaret. ‘Rekke, daat is ut iënige nag’… Weer stilte. Ongeloof en berusting. ‘Sterkte durmei’ zei ik en legde even een hand op zijn schouder.. Wat kun je meer doen als niemand meer iets kan doen?
Het heeft me de hele dag bezig gehouden…
Ger, opnieuw sterkte. Voor jou, voor je vrouw en je kinderen. Voor de familie en voor iedereen die soortgelijke klappen krijgt te verwerken. Het maakt veel dingen heel relatief. Uiteindelijke leven we allemaal maar met geleende tijd. Hopelijk heeft iedereen in die tijd nog heel veel waardevolle momenten. En laten we dat elkaar vooral ook gunnen. Aan heel veel kunnen we namelijk wel wat doen.