Negatief bericht…

Bewuste artikel in de Limburger

Een grote foto op de voorpagina van de Limburger. Een demente vrouw van 94, kijkt met grote, verschrikte ogen in de camera van de persfotograaf. Haar twee zoons van middelbare leeftijd lijken voor dezelfde foto ietwat ongemakkelijk volop aandacht voor hun moeder te hebben. Wat is er gebeurd? Gisteren heeft een taxichauffer moeder buiten in de vrieskou gezet, in de veronderstelling dat er iemand thuis was, die haar binnen zou laten. Dat was niet het geval. De chauffeur vertrok en pas twee uur later kwam één van de twee zoons thuis. Samen met zijn broer heeft hij zijn moeder met warme doeken weer op temperatuur gekregen. Gisteren las ik dat bericht en had uiteraard met de vrouw te doen. Ook met de taxichauffeur, want ik kan me niet voorstellen dat hij de oude dame expres in de vrieskou heeft achtergelaten. Een hele vervelende vergissing, die méér zegt van het huidige zorgstelsel, dan van de chauffeur. Vond ik gisteren.

Vandaag staat die foto op de voorpagina. Met een vervolgverhaal. En dan wordt het ranzig. Even voor het beeld. Zoon 1 zit links van zijn moeder en houdt haar hand vast. Zoon 2 staat rechts van zijn moeder en lijkt haar zitkussen wat op te schudden. Moeder kijkt recht in de lens van de persfotograaf en weet, net zo min als gisteren, wat er vandaag weer allemaal met haar gebeurt. Gisteren heeft ze ongetwijfeld kou gevoeld, maar daar weet ze met grote waarschijnlijk vandaag niks meer van. Vandaag voelt ze twee mensen links en rechts van haar die met haar bezig zijn. Ze voelt ook de voorpoot van een klein hondje, type asbak, dat speciaal voor deze gelegenheid op de foto erbij lijkt te zijn gezet. Terwijl dat allemaal aan, naast en bij haar gebeurt, flitst er vóór haar een lamp. Misschien wel meerdere keren, als ik haar verschrikte blik even heel vrij interpreteer. Want de foto voor de krant moet wel uitstralen dat het écht heel verschrikkelijk is wat er gisteren met moeder is gebeurd…

‘Ze hebben haar gewoon gedumpt’ vertelt zoon 1. De krant vertelt dat de chauffeur ontslag is aangezegd en dat het taxibedrijf de familie gisteren al bloemen en excuses heeft aangeboden. Met tranen in de ogen van boosheid (volgens de krant) gaat zoon 1 verder ‘Gewoon gedumpt. Ik laat het er niet bij zitten’.. En op de redactionele pagina wordt de (krokodillen)tranentrekker vervolgd… Na alle goeiigheid (hij is zelf vrijwillig thuishulp, zelf al tien jaar WAO-er, verzorgd zijn moeder al tien jaar) vertelt zoon 1 dat moeder in 2009 weliswaar op maandagen altijd twee uur eerder thuis wordt afgeleverd, maar dat hij geen bericht had gehad dat dat in 2010 ook zou gebeuren. ‘Maar daar gaat het niet om’, weet zoon 1. ‘Je laat niemand alleen achter bij de woning’. Hij heeft al contact met een letselschade-advocaat en stapt nog naar het bureau rechtshulp…

Een hele vieze smaak krijg ik erbij. Bij de krant, die op een Story-achtige manier deze emo-boodschappen een dag later ‘journalistiek’ opnieuw wegzet in een achtergrond-interview. Is het ook in de winter komkommertijd vraag ik me af? Maar vooral heb ik moeite met de stelligheid van zoon 1, over de ‘onmenselijkheid’ van de chauffeur. Het komt blijkbaar niet bij zoon 1 op, dat hier sprake zou kunnen zijn van een vergissing. Dat de chauffeur diezelfde dag waarschijnlijk in een strak opgelegd vervoersschema van elke keer drie minuten al heel veel andere demente bejaarden lekker warm thuis heeft gebracht. De taxionderneming meldt dat haar werknemer ‘in zak en as zit’ en nog nooit eerder in de fout is gegaan. Waarschijnlijk heeft zoon 1 daar geen boodschap aan. ‘Ze vertellen me niet wie de chauffeur is, maar ik hoop hem nooit tegen te komen’ is zijn kort door de bocht opmerking… Nou, zoon 1, maak je maar niet ongerust. Als je niet thuis bent om je eigen moeder binnen te laten, zul je ook nooit een chauffeur tegen komen…

Verdrietig. Heel verdrietig. Aai het hondje nog maar en blijf maar verontwaardigd roepen dat je moeder gedumpt is. De vraag is alleen even door wie? Hopelijk begrijpt je moeder het wel…