Galerijen

Morgen naar de Efteling. Met de hele familie. Beloofd is beloofd. Beelden van ontelbaar veel mensen schieten door mijn hoofd. Heel veel lotgenoten, die we morgen bij herhaling zullen tegenkomen. Hoe drukker, hoe vaker. De slimme wachtrijhekjes zorgen ervoor dat het grootste deel van de dag wordt doorgebracht met het stiekem kijken naar andere mensen. Zien hoe zij omgaan met hun minder geduldige kinderen. Daar tegen afzetten hoe wij omgaan met die twee van ons. Snoepjes en broodjes zijn al ingepakt om aan de ergste nood tegemoet te komen.

‘Als u hier bent is de wachttijd nog één uur’, lees ik, terwijl ik daar nog een zestal rijen vanaf sta. Shit. Achter mij krijgt een ventje een duw. Hij staat met z’n voet op een hand van een wildvreemde. ‘Niet op het hek lopen, dat heb ik je nu al vijf keer gezegd’ probeert zijn moeder de situatie te redden. Te laat. Het ventje is opnieuw schuldig en blijkt de rest van de vijftien rijen niet meer te troosten. Ik ben nu dáár waar de wachttijd nog een uur is. Kijk met enig medelijden terug naar de plek waar ik zes rijen geleden stond. Daar staan nu weer mensen die ook naar mij kijken. Ik zie dat we hetzelfde denken, maar dan omgekeerd. Dat geeft enige verlichting, maar toch. Gelukkig is het herfstvakantie, anders hadden we ook nog ontiegelijk last gehad van wespen. Normaal rent mijn zoontje dan weg, maar dat gaat niet tussen die hekjes. Het enige wat dan helpt is het vakkundig wegslaan van die beestjes. Probleem is dat anderen dat veel minder vakkundig doen. Maar goed. Daar hebben we nu gelukkig geen last van. Het is herfst. Het regent. Althans, dat deed het net. Nu kan ik dat niet meer zien, omdat ik net een paraplu in mijn oog heb gekregen maar ik ga er vanuit dat het nog steeds regent. De moeder van dat jongetje probeerde net nog wat te redden door een snoepje in haar tas te zoeken. Dat lukt niet met een paraplu… Sorry, meneer! Ja, sorry, ja!! denk ik heel hard, noodgedwongen knipogend. Als ik sta waar het nog een half uur is, denk ik terug aan het vorige half uur. Ik maak mezelf wijs dat dat heel snel voorbij ging. Voor m’n eigen gemoedsrust geloof ik mezelf.

En jawel. Ineens zitten we in de Vogelrock. In anderhalve minuut weer buiten, met een tweetal whiplashes, links en rechts. ‘Waar gaan we nou in, pap?’ ‘In de auto’ denk ik maar ik zeg wat anders. Het is tenslotte maar één keer in de zoveel tijd. Hoeveel tijd? Als u hier staat nog maar een uur…
Morgen gaan we.

Aankomen

Hoe kom je aan inspiratie? Op welke manier kom je aan letters die samen woorden vormen, die op hun beurt samen zinnen tot een verhaal maken? Dan komt het aan op een goed thema. Je moet weten waar je over wil vertellen. Je kunt niet aankomen met een waardeloze optelsom van nietszeggend proza. Er moet een verhaal in zitten. Een lijn. Bij afwezigheid daarvan, of bij een te wazige plot komt het verhaal niet aan. Bij de lezer niet. En bij de luisteraar al helemaal niet. Dus komt het aan op het thema, en dat is ‘aankomen’… Hmm, en nu?

Ik weet niks… En kom er nou niet mee aan dat dat een gebrek aan creativiteit is. Want daar is niks mis mee, kom op zeg. Ik heb alleen niks met aankomen. Althans op dit moment niet. Normaalgesproken los ik een dergelijk schrijversblok namelijk op, door mijn vindingrijkheid tot op grote hoogte aan te spreken. Maar aan dat hoge niveau kom ik op dit moment niet. Want het thema ‘aankomen’ nodigt daar niet toe uit. Hoe graag ik er ook over wil schrijven. Dat het dan toch niet lukt,  dat komt best hard aan. Het overkomt me, zoals gezegd, niet vaak. Daar kun je als schrijver eigenlijk ook niet mee aankomen, vind ik. Iets niet kunnen schrijven is zo’n beetje de totale zelfontkenning aan het schrijversschap…

Kom aan, laat ik het eens over een andere boeg gooien. Als ik nou eens in termen van weegschaal en kilo’s ga denken. Aankomen in de letterlijke zin zeg maar. Maar komt er dan nog wel inspiratie aan te pas, vraag ik me af. Bij het thema ‘aankomen’ ligt een gewichtig verhaal wel heel erg voor de hand. Een open deur. En aan open deuren, daar hoef je –de uitdrukking zegt het al-  niet meer aan te komen. Je hoeft geen deurklink aan te raken om binnen te komen. Daar zou een bordje ‘niet aankomen’ volledig overbodig zijn. Bij een dichte deur is dat anders. Als daar ‘niet aankomen’ op staat, en je bent een beetje volgzaam aangelegd, dan kom je daar ook gewoon niet aan. En kom je dus ook niet binnen aan.

Maar hoe kom ik dan wel aan een verhaal bij het thema ‘aankomen’? Of moet ik afstappen van het verhaal? Ik kan toch ook gewoon aankomen met een versje over ‘aankomen’? Ja, dat doe ik.

Ik vind
dat als door aankomen
de kilo’s weer terugkomen
als je dus van aankomen
niet kunt afkomen
dan kan afvallen
alleen maar tegenvallen.
Maar als door afvallen
de kilo’s gaan wegvallen
als je door dat afvallen
dus gaat opvallen
dan zal aankomen
meestal meevallen.
Dus geen mensen
die aankomen
afvallen.
Daar kun je bij mensen
die afvallen
trouwens ook niet mee aankomen.
Vind ik…