Het niet weten is voortdurend als een onderdeel van mijn zijn in mij aanwezig. Zo nu en dan realiseer ik me dat en houdt me dat in stilte bezig. Over mijn weten lijkt bij vlagen een dichte mist te liggen. Het vreemde van die mist is, dat hij pas echt komt opzetten, als ik me realiseer dat die er hangt. Dan is er geen doorkomen meer aan. Het weten is volledig aan het zicht onttrokken.
Bij mistig weer is het vaak de dichtheid van de mist, die bepaald hoe goed of slecht het zicht is. En ook van belang is waar de mistbanken beginnen. Op het ene moment heb je nog nergens last van en ineens zit je in een mistbank van jewelste. Datzelfde fenomeen speelt zich bij mij ook van binnen af. Voor mijn gevoel begint de mist ergens in mijn hoofd maar niet meteen achter mijn ogen of aan het eind van mijn gehoorgang. Want wat ik zie of hoor ontmoet op weg naar waar ik het registreer geen wolken. Dat wil zeggen, voor zover ik me daar bewust van ben.
Maar meteen bij het ‘me bewust’ worden, daar kunnen al de eerste flarden mist komen binnendrijven. Niet altijd, maar hoe meer weten en zekerheid worden aangesproken, hoe meer de mist dan dicht lijkt te trekken. Ik verwacht dat ik niet uniek ben, wat dit menselijke, inwendige weerverschijnsel aangaat. Maar wat me wel vaak verbaast, is dat het bij andere mensen aan de buitenkant nauwelijks te zien of te horen is. En het gekke is dat hoe stelliger iemand anders zijn mening verkondigt, hoe mistiger het in mijn hoofd kan worden.
De manier waarop een ander aangeeft over een onderwerp precies te weten hoe het zit, kan bij mij van binnen automatisch een code geel, oranje, ja zelfs code rood doen ontstaan. Over dat betreffende onderwerp ontstaat in mijn hoofd vrij snel de bevestiging van die weerwaarschuwing, in de vorm van plaatselijke dichte mist. Gelukkig plaatselijk, want de uitwijkmogelijkheden zijn vaak van een helderheid die voldoende zicht waarborgt.
Er zijn legio onderwerpen waarbij dit inwendige weerverschijnsel optreedt. Laat ik proberen dat met wat voorbeelden te verduidelijken. Ik kan ontelbaar veel onderwerpen benoemen die niks met corona te maken hebben, maar omdat het zo actueel is, noem ik er vijf die dat wel hebben. De stelligheid van de mensen van Viruswaarheid. De richtlijnen van het RIVM. De alternatieve aanpak van Herstel.nl. De adviezen van het OMT. De perikelen rondom de vaccinatie. Over elk van deze vijf onderwerpen zie en hoor ik vanalles. Het komt allemaal bij me binnen, maar ik merk dat een aantal onderwerpen steeds vaker in een dichte mist belanden, waardoor ik al snel het zicht er op verlies. Het gekke is dat ik dat veel minder erg vind, dan dat anderen mij willen doen geloven dat ik dat zou moeten vinden.
Ik koers vooralsnog op de uitwijkmogelijkheden die gelukkig in die gevallen voor mij wel helder zijn gebleven. Want soms moet je ondanks de mist toch gewoon verder. Moet je keuzes maken welke weg je gaat bewandelen. En dan merk ik dat Viruswaarheid, Herstel.nl en vaccinatie-tegenstanders bij mij ontzettend veel dichte mist oproepen. En dat het RIVM, het OMT en het daarvan afgeleide regeringsbeleid vanaf het begin voor mij helder zicht heeft opgeleverd. Niet dat ik het zeker weet. Maar juist daarom.
En opnieuw verbaas ik me over al die mensen die het wel allemaal zeker weten. Die geen spoor van mist zien in hun eigen overtuiging. En vanuit die zekerheid alleen maar zien wat de ander in hun ogen mist.
Wat je mist…
als er geen spoor
van twijfel is
en alles
lijkt beslistals wat een ander
zegt of denkt
bij voorbaat
wordt betwistdan blijft wat
o zo helder lijkt
gehuld in
diepe mist
© Geert van den Munckhof, 26 februari 2021
Geert van den Munckhof 