Culinaire verrassingen…

Spontane actie! Aangesloten bij het bierdiner bij Gember dat op het punt van beginnen stond. Thea en ik liepen langs en het was alsof het zo moest zijn. ‘Propper’ Loesje prees deelname aan. Ik had er wel zin in. Thea had andere ideeën voor de rest van de middag. Prima. Allebei tevreden. 

Dus hier zit ik nu aan een spontaan voor mij gedekte tafel. Aan een viertal andere tafels zitten mensen die waarschijnlijk wel van te voren gereserveerd hebben. Allemaal benieuwd naar wat er gaat komen en die nieuwsgierigheid vertaalt zich in gezellig gekeuvel. Maar omdat er weinig te communiceren is in je eentje (soms is dat best lekker 😋), besluit ik om gedurende het hele bierdiner mijn indrukken aan het (digitale) papier toe te vertrouwen. Daar gaan we!

Het eerste bier geproefd en van de eerste gang genoten. Het bier is een IPA met een pepertje, vertelt Kitty, van de voormalige bierbrouwerij ‘De zevende hemel’. Het is een biertje dat een eerste prijs won op Europees niveau, vertelt ze. Dat wetende, smaakt het toch meteen anders. De eerste gang is prachtig gepresenteerd, met als gevolg dat ik even moet nadenken hoe ik het zal opeten. Na een enthousiaste poging met mes en vork toch maar met de hand afgemaakt.

Ik twijfel even of dit het eerste of het tweede biertje was…

Tweede biertje geserveerd gekregen. De naam ervan is ‘Hela’, terwijl de eerste de naam ‘Hopla’ had. Kitty vertelt onder andere dat het bier perfect past bij de tweede gang. Afwachten…

En jawel. In het bier proef ik de smaak van de Hela curry, die we thuis altijd bij de frietjes doen. Apart. En het gerecht past bij die pittigheid. Het bordje had wat groter mogen zijn, dat zou het snijden wat gemakkelijker hebben gemaakt. Maar dat doet niks af aan de smaak. Geslaagd! Op naar de derde gang en derde biertje!

De ‘hotdog’ (Gang 2) snijden is, ondanks het kleine bordje met opstaande rand, uiteindelijk toch gelukt!

Ik merk dat er tussen de gangen door allerlei gedachten door mijn hoofd gaan. De andere gasten zijn geanimeerd met elkaar in gesprek. Net iets luider klinkt de sfeervolle muziek op de achtergrond. Samen zorgt dat voor een fijne auditieve entourage. Het woord ‘smaak’ vang ik hier en daar op. Niet onlogisch lijkt me in deze setting.

De glazen van het ‘Hela’-bier worden opgehaald. Mijn associatie met de fles curry wordt bevestigd door Loesje. die me bij het brengen van dat biertje al had verteld dat het haar favoriet was. Met een vleugje weemoed in haar stem vertelt ze dat de geur van het bier haar doet terugdenken aan het frietje curry van een dag eerder..

Ondertussen is het derde biertje geserveerd. Een ‘sour’ bier, dat ontstaan is door er in het brouwproces gerookte pruimen bij te gebruiken. Pruimen uit eigen tuin, vertelt Kitty. Het menu op het bierviltje vertelt dat we er zometeen gefermenteerde aardappel bij krijgen met gebakken appel en peer en perenstroop. Benieuwd hoe al dat fruit matched met de pruimen..

Nou. Prima dus. Verrassende combinatie op het bord (zie foto hierboven van gang 3) en het zuurtje in het bier smaakt bij elke slok wat frisser. Kitty kwam even buurten om te vragen hoe het was. Prima. Prettige entourage. Verrassend eten. Bijpassende bieren. Samengevat: naar volle tevredenheid. Ze wenst me nog een smakelijke voortzetting en loopt naar een andere tafel.

Ik merk ineens dat iets achter mijn kies zit, dat ik er niet meteen af krijg met mijn tong. Geduld.. De borden van gang drie worden opgehaald. Ondertussen ook Wordfeud reacties gekregen waar ik mee verder kan, terwijl gang 4 in de maak is en biertje nr. 4 wordt ingeschonken.

Bier nummer vier. Weer een -nu landelijke- winnaar in de vrije categorie. Donkerste van de collectie van de voormalige brouwerij ‘De zevende hemel’. Een bier dat ze zelf nog in de kelder hebben staan, vertelt Kitty. Er is hedelfingerkers aan toegevoegd en daarna is het bier gelagerd op versnipperd kersenhout. Praktische en tegelijk experimentele oplossing nadat er een tak van de kersenboom was afgebroken. Op naar de bijpassende vierde gang! 

En die was heerlijk. Geleerd dat seitan een vleesvervanger is. Heerlijk gerecht met een heerlijke saus. Zo lekker dat een vork en mes te kort schieten. Heel attent wordt er nog een lepeltje nageleverd! Dat was gang en bier nummer vier. Nog één gang en bier  te gaan.. Op het viltje lees ik dat het bier een Kriek wordt waar ook een hedelfingerkers in verwerkt is. En de laatste gang is met ijs.. Dessert! Daarop wachtend hoor ik Sadé zingen. ‘Sweetest taboo’. 

En dat was het! Sweet! Het dessert: Vlierbloesem-kersenijs, vlierbloesem-vanille cake, gerookte witte chocolade, macadamianoot en één stevige kers. Uit de tuin van Jenniskens, meen ik dat Loesje mij vertelde. Met de zure Kriek als contrast om het smaakpalet te completeren. Opnieuw een culinaire verrassing, net als de vier gangen daarvoor.

Het vijf gangen-bierdiner zit er op. Spontaan aangeschoven om 16.00 uur en nu is het bijna 20.00 uur.  Verrassende invulling van mijn zondagmiddag/avond. Aan mijn buurtafels hoor ik woorden als ‘topklasse’, ‘heerlijke combinaties’ en ‘genoten’. Ik kan dat beamen, en tegelijkertijd groeit mijn respect voor de proevers van de Michelin-gids. Want hoe doe je dat, een waardeoordeel geven over gefermenteerde kool en dat vervolgens onderscheiden van consommé van tomaat? Of het verschil in smaak beschrijven van moté met seitan en smoked agave? Hoe dan ook, ik heb op een lekkere manier er weer een aantal woorden bijgeleerd voor Wordfeud..

Eén van de gasten vraagt de aandacht en verzoekt de aanwezigen om een applaus voor de culinaire belevenis. Daar wordt gehoor aan gegeven. Terecht. Met een Earl Grey-thee tot slot mag ik deze ervaringen aftoppen. En we krijgen een flesje Hela-bier mee naar huis, wordt me verteld. Currysmaakje! Ik weet nu ook waarom! Omdat Kitty graag experimenteerde bij het brouwen van bier. En dat betaalde zich in het verleden landelijk en Europees al uit. Hela en Hopla!

Nu alleen zometeen nog even de Michelingids taggen. Want er mag wat mij betreft een ster komen voor Claire en Ili, de sterren in de keuken van Gember. En nog een extra ster voor Loesje en Anouk. Landelijk en Europees. Werelds!

Bloemen…

Uitgesproken tijdens herdenkingsbijeenkomst van Hospice Doevenbos op donderdag 6 juni 2024 (thema ‘bloemen’), geleid door Lucie Geurts.

Over de bloemen en de kleuren heeft Lucie al hele mooie dingen aangehaald. Ik heb lang nagedacht of ik daar nog wel iets aan kon toevoegen dat nog niet gezegd zou zijn. En ik kon eigenlijk zo gauw niks bedenken.

Maar op een helder moment bedacht ik me dat er misschien wat minder verteld zou zijn over de aarde waarin bloemen groeien. Waar ze vanuit een zaadje ontstaan of vanuit een heel klein stekje opgroeien. Het allereerste begin zeg maar. Toch ook wel een essentieel onderdeel van een bloemenleven. Wat is de samenstelling van die aarde? Wat zit er in de grond dat er voor zorgt dat het zaadje uitgroeit tot een mooie bloem? En is het toeval dat een bloem die uitgebloeid is, zich uiteindelijk weer naar diezelfde aarde toebuigt als waaruit ze ontstaan is?

Een heleboel vragen, maar de belangrijkste is misschien nog wel deze: als er al antwoorden op die vragen te geven zijn. wat hebben die dan te maken met de reden dat we vanavond met z’n allen hier bij elkaar zijn? Ook daar heb ik even over nagedacht. En ik denk dat er om verschillende redenen wel degelijk verbanden zijn. Laat ik proberen dat uit te leggen.

Daarvoor moet ik nog even in de bloemenmetafoor blijven, die Lucie gedeeltelijk al aanhaalde: Een bloem als teken van liefde. Als een bloem een teken van liefde is, dan is de aarde van waaruit die bloem ontstaat de bron van die liefde. Liefde kan niet zonder de bron van waaruit die ontstaat. Bij bloemen is die bron de aarde, de grond van waaruit en waarop ze groeien. Wat is de bron van liefde bij mensen? Wat is hun ‘aarde’? Hun bron van liefde? Kunnen bloemen, of in bredere zin, kan de groeiende natuur ons daar iets over vertellen?

Foto Hospice Doevenbos bij opening in 2016

In 2016 was mijn zus een van de eerste gasten van het Hospice. Ze was er maar twee dagen, maar het eerste dat haar opviel, toen ze op haar kamer kwam en naar buiten keek, was de groene waas die over het pas ingezaaide veld te zien was. Onder de grote kastanjebomen zag je dat links en rechts van het rode stenen slingerpaadje het beginnende gras net uit de grond kwam. De grond had al heel licht het schijnsel overgenomen van het groen dat nog moest komen.

Op de een of andere manier leek het alsof dat beginnende groen mijn zus gerust stelde. Maar toch, terwijl buiten het veld steeds groener werd, nam in twee dagen tijd haar ziekte de overhand. Buiten groeide het leven door dat binnen, in twee dagen tijd, noodgedwongen en onvermijdelijk ophield. 

Mijn zus en ik hebben het er tijdens haar korte verblijf in het Hospice niet op die manier over kunnen hebben, maar ik kan me zomaar voorstellen dat de aanblik van beginnend leven voor iemand in zijn laatste levensfase toch een kort moment van troost kan bieden.

En natuurlijk is dat voor iedereen anders. Zoals ook de ondergrond voor de ene bloem anders is dan de ondergrond van een andere bloem. En toch ligt er voor beiden, ondanks de verschillen, in de grond de bron van hun groei. En sterker nog, als die bloei ophoudt, is de aarde steeds opnieuw de bron van waaruit, juist door die ene bloem, weer nieuwe bloemen ontstaan. 

Als je op die manier naar het proces van het leven kijkt, en naar het afscheid dat we moesten nemen van onze geliefden, zou je dan misschien kunnen zeggen dat dat afscheid, net als bij een uitgebloeide bloem, het begin mag zijn van een nieuwe periode van bloei? Vanuit dezelfde aarde ontstaan. Dezelfde bron. Een nieuwe bloem, geïnspireerd door de bloem die was, en dezelfde liefde uitstralend. In het begin wordt die bloem die was, zeker gemist, maar door alles wat erdoor werd uitgestraald, biedt ze volop kansen voor de toekomst. 

We missen onze geliefden, maar hun aanwezigheid én hun afscheid vormen de aarde waarop en van waaruit de liefde wordt doorgegeven. Telkens weer. In prachtige kleuren. Ik denk na over de uitdrukking ‘vanuit de grond van mijn hart’ en stel me voor dat juist daar hele mooie dingen groeien. Je zou er een rode kleur van krijgen…

10…

moeilijk te omschrijven
hoe dat ik me nu voel

zo tijdelijk en kwetsbaar
zo ritmisch zonder doel

om tranen voor te blijven
doe ik een heleboel

te veel van veel te weinig
verstand versus gevoel

geraakt door zoveel dingen
onmachtig blijven schrijven

heel stil het ritme zingen
dat steeds niet wil beklijven

Fuze…

dinsdagmorgen
heel tevree
op ‘t terras met
Earl Grey thee

markt in Horst
en heel veel zon
omdat nu kan
wat toen niet kon

nog een derde
theetje doen
nu een fuze tea
met citroen

hoedjes, petten,
zonnebrillen
goed om even
niks te willen

Pleinbehang…

wind komt heel erg zacht van links
de zon beschijnt mijn rechterwang
Lambertuskerk luidt plots haar klokken
iemand maakt zijn laatste gang

op het terras drink ik mijn thee
minuten duren urenlang
ik luister, kijk en hoor het leven
en iemand maakt zijn laatste gang

achter mij de vrije geesten
met door elkaar hun klaaggezang
van altijd praten over dood
en zelf hun levenlang al bang

de wind komt steeds nog zacht van links
hoor, zie en voel de samenhang
ook zonder klokken nog betrokken
bij iemands allerlaatste gang

Vogelnestje…

een vogelnestje
in een struik
bewogen
door een straffe wind

wel of niet meer
in gebruik
voordat ik hier
mijn plek weer vind

kijk om me heen
de bank, mijn schoen
een tuiltje tulpen
in het groen
ooit eens met rozen
gemarkeerd

onlangs opnieuw
gebloemd, geëerd

de wind vraagt
aan het groene gras
te buigen naar wat
ooit eens was
een vogelnestje
kwetsbaar, rijk

een plek voor altijd
bij de eik…

Troost..

heel veel woorden
heb ik niet

geen woorden
voor jouw groot verdriet

nee, heel veel woorden
heb ik niet

maar weet
dat wat je voor je ziet

niet heel veel
woorden nodig heeft

ondanks verdriet
vergeet dit niet

vier woorden slechts
je geeft..
je leeft!

GvdM | 220324

Cardioversie…

Een cardioloog legde me het een keer uit. ‘Je moet het zo zien. Op je hart zitten een heleboel muzikanten die samen het ritme bepalen dat door één dirigent aangegeven wordt. Maar soms zit er een eigenwijze violist tussen, die zo nu en dan zijn eigen deuntje speelt. Als die dat tegendraadse ritme blijft volhouden, dan weet de dirigent het even ook niet meer’.

Nou, zaterdagnacht was het weer revolutie in het orkest. En ook zondagochtend was het nog niet best. Ik heb het nog heel even aangekeken, maar ik verwacht dat de dirigent weer geholpen moet worden. Net als de keren daarvoor toen hem ook van buitenaf de leiding over het orkest is teruggegeven. Zojuist daarom maar de hartpoli in Venlo gebeld en een afspraak gemaakt voor maandagmorgenvroeg. Mocht het orkest zich voor die tijd hebben gerealiseerd dat het toch maar beter weer naar de dirigent kan gaan luisteren, dan kan ik de poli altijd afbellen.

Elke keer opnieuw ben ik toch weer aangenaam verrast en lichtelijk verbaasd dat ik via een bijna rechtstreekse lijn deze medische weg kan bewandelen. Mijn hart dat met tussenpozen van soms drie maanden tot meer dan een jaar uit het niets begint te boezemfibrileren, wordt door een cardioversie weer tot de orde geroepen. En elke keer hoop ik daarna op een tussenpauze van 10 jaar die de cardioloog me ooit min of meer ‘beloofd’ heeft: ‘het kan volgende week weer optreden, maar het kan ook over 10 jaar zijn’. Eerst morgen maar weer eens die violist een stevige tik (laten) geven..