Afstand…

Neergestreken in Meterik, aan de picknicktafel vlak bij de Kabroekse beek. Als er even geen auto’s op de Crommentuynstraat voorbij rijden, dan hoor ik op een afstand aan de andere kant de voetballers op het sportpark van Meterik. Moesten die eigenlijk niet hun mond houden in deze coronatijd of gold dat alleen voor de toeschouwers? Afijn, ze mogen weer, sinds dit weekend geloof ik. Opnieuw een stapje naar het gewone normaal.

Op de fiets hier naartoe zag ik op verschillende plaatsen 1,5-meter stickers opgeplakt of opgehangen bij ingangen van bedrijven. Zes maanden geleden was dat nog niet, realiseer ik me, en ik vraag me af wanneer die stickers definitief kunnen worden weggehaald. Of kunnen we misschien nu al afspreken dat ze mogen blijven hangen na corona, maar dat ze dan betekenen dat we voortaan met iedereen binnen 1,5 meter een kort gesprekje aanknopen.

‘Dat is toch niet normaal’ hoor ik een aantal mensen al roepen, en misschien hebben ze wel gelijk. Maar net zo min als er in deze coronatijd aan de 1,5-meter regel consequent gehoor wordt gegeven, hoeft het dan ook niet zo strikt. Gewoon, net als nu, als je het nut van de maatregel inziet, dan houd je je eraan. En zo niet, dan loop je de ander gewoon stilzwijgend voorbij. Dat is nu, tijdens corona, eigenlijk niet anders, toch?

Als je nu als 1,5-meter aanhanger meemaakt dat iemand je binnen die radius stil voorbijloopt, dan heb je de neiging om die persoon eens goed te wijzen op het onverantwoordelijke gedrag. Je wil dus eigenlijk al meteen het gesprek aanknopen. Straks, na corona, blijft dat zo. Alleen mag je het dan over gezellige dingen hebben. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je ook in die situatie altijd het risico loopt dat je gezellige gesprekspartner een griepje onder de leden heeft.

Het blijft dus een persoonlijke afweging, altijd weer. Normaal of niet-normaal. Nu of later. Let wel, het laatste dat ik hier wil beweren, is dat corona een onschuldig griepje is. Ik ben geen viroloog. Net als Maurice de Hondt. Wat ik maar wil zeggen, op deze prachtige zonnige septembermorgen, is dat het allemaal van een zekere relativiteit is, waar we met elkaar misschien iets vaker bij zouden moeten stilstaan. Met een goed gesprek. Over zaken die niet over wederzijdse verwijten gaan, want met die insteek verkleinen we die 1,5-meter niet. Integendeel.

Niet normaal, wat je met de zon in de rug op een picknickbank in korte tijd bij elkaar kunt bedenken. Ik stap zometeen maar weer eens op de fiets en ga in Horst-centrum op het terras een theetje drinken. Ontsmet ik daar gelijk mijn handen even, want je weet maar nooit wie er voor jou in Meterik aan de Kabroeksebeek aan een picknicktafel heeft zitten schrijven. Ik schat wel in dat die tafel langer is dan 1,5-meter. Dus…