Te vroeg gegaan…

De picknicktafel waar eerst vier mensen aan konden zitten, is vervangen door een twaalfszits-exemplaar. Er is een breed pad vlak langs de beek aangelegd, waar het eerst dichtbegroeid was. Toen had je alleen het smalle pad langs het water. Daar komen nu met een zekere regelmaat wandelaars, hardlopers of fietsers voorbij. Het wordt druk op jouw plekje…

Ik heb het idee dat er struiken zijn gerooid. Je plek is meer open geworden. Door de kastanjebomen druppelt er zonlicht op het frisse groen. Niet steeds, want voorbij waaiende wolken zorgen voor schaduw. De wind is vandaag nadrukkelijk aanwezig. Ik merk het vooral aan de hoeveelheid blaadjes en takjes op de tafel. Ook aan een te vroeg van de boom gevallen kastanje…

Te vroeg. Dat is het. Mensen gaan te vroeg. Of kun je dat niet zo zeggen en is alleen het tijdstip van vertrek op een ongelukkig moment gevallen. Vooral voor hen die achterblijven en nog alle tijd lijken te hebben. Vandaag in de Hallo opvallend groot het overlijdensbericht van Pieter Duijf gelezen. Stil van. Iemand die we vóór corona -toen je nog zomaar het café in mocht- regelmatig met zijn vriendengroep daar tegenkwamen. Niets aan de hand toen…

Het stemt tot nadenken. Het relatieve van tijd, die altijd door gaat, maar voor deze en gene toch ineens stil staat. Omdat eenieder van ons dat ooit heeft meegemaakt, gáát meemaken of juist op dit moment aan het meemaken is, is het goed om er even bij stil te staan. Of te zitten. Aan een tafel voor twaalf personen bijvoorbeeld, met uitzicht op druppels zonlicht in het groen.

Er valt een nóg jongere kastanje uit de boom. Door tijd en wind bepaald. Je hebt er niks over te zeggen…