De presentatoren van het radioprogramma ‘Wiekendproat’ hebben hun reces er op zitten. Voor Chrit, Jos en Robert begint een nieuwe periode van wekelijks op zaterdag twee uur live radio verzorgen. Respect voor hun inzet en creativiteit. Een keer in de maand mag ik bij hen aanschuiven om mijn column voor alle luisteraars de regionale ether in te slingeren. De eerste zaterdag van de maand hebben we daarvoor afgesproken. Vandaag dus weer, de eerste na het reces.
Net als in de vorige periode wil ik steeds een actuele column brengen, die geënt is op het nieuws van vandaag of van een paar dagen eerder. Dus ook vandaag redelijk op tijd opgestaan met de bedoeling om de Limburger door te spitten op opvallende zaken. Beneden aangekomen zag ik dat de Limburger in gebruik was. Mees was bezig een paginagrote zweedse puzzel in te vullen. Dat hebben we toen samen gedaan, terwijl ik tegelijkertijd mijn bakje cornflakes met melk leeg lepelde. Het nieuws moest even wachten.
Niet lang daarna kon ik de krant wel doorpluizen. Dat was vanochtend om pakweg 10.00 uur. En nu, zo’n drie uur later, zit ik op een heerlijk buitenplekje mijn geheugen te pijnigen wat ik nou eigenlijk in die krant ben tegengekomen. Niets schiet mij te binnen, wat kan betekenen dat er ook niets memorabels in de krant stond. In deze komkommertijd geen ondenkbare situatie. Wat me nu ineens wel te binnen schiet is een kort berichtje dat Dijsselbloem naast de IMF-topbaan gegrepen heeft. Och erm. Na Timmermans weer een deuk in het nederlandse zelfvertrouwen.
Ik weet niet welke voordelen het voor Nederland zou hebben gehad als Dijsselbloem die topfunctie wel had gekregen. Daarvoor ben ik te weinig thuis in de financieel-economische wereld. Ook het onlangs afgeketste voorzitterschap van Timmermans heeft me niet echt slapeloze nachten bezorgd, maar ook dat kan zijn omdat ik te weinig weet van de Europese belangen voor Nieuwstraat 5. Die Europese invloed op mijn woonadres zal er namelijk best wel zijn, maar zoals gezegd, daar weet -en dus merk- ik weinig van.
Waar ik wel wat van gemerkt heb, afgelopen week, is de consternatie rondom het Horster Hundje. Wel beschadigd, niet beschadigd. Wel zittend plassend of niet zittend plassend. Wel een Horster versje of niet een Horster versje. Wel een handtekening onder een petitie of geen handtekening. Wel draagvlak of geen draagvlak. Wel of geen gemeenschapsgeld. Wel naar de kritische inwoners geluisterd of niet naar de kritische inwoners geluisterd. Afgelopen dinsdag heeft Daan de Hulster van de Limburger er zelfs een heel artikel in de krant aan gewijd.
‘Veel dorpelingen hebben emotionele band met beeld’ kopte de krant. Nou ben ik ook dorpeling, maar ik herken die emotie bij mezelf niet zo. Waar ik wel van geniet, als ik er aan voorbij loop, is het plezier van jonge kinderen die er omheen dansen en zich vermaken met waterpret. Ik meen gelezen te hebben dat de drie genomineerde nieuwe hundjes alledrie dat waterplezier in stand houden. Dus van mij mag het allemaal doorgaan zoals het anderhalf jaar geleden blijkbaar gepland is.
Ik hoop dat Suzanne Duijf, Roel Sanders en Bodhi Raedts niet ontmoedigd raken door alle perikelen rondom het Hundje. Zij hebben te goeder trouw en met veel inzet mooie alternatieven voor het huidige hundje bedacht, toen er nog niemand van de andere dorpelingen er emotionele banden mee had. Vooral het ontwerp van Bodhi spreekt me aan. Alleen al omdat het ontstaan is uit heel veel creativiteit van een aantal kinderen samen. Ze bedachten zelfs acht varianten, waarvan er tot hun grote vreugde één, namelijk Bodhi’s hondje, bij de drie genomineerden hoort.
Het actiecomite ‘Behoud het hundje’ en de werkgroep ‘Vervang het hundje’ gaan over een paar weken met elkaar in gesprek. Ik denk niet dat ze er samen uit gaan komen, gezien de verhardende standpunten op social media. Hoe goed de initiatiefnemers ook proberen om de toon van de discussie netjes te houden, het riool dat Facebook heet laat zich niet sluiten. Daar is helaas lang niet alles goud wat er blinkt. Het hundje van Bodhi wel. Dat wordt helemaal van goud als het aan hem ligt. ‘Kostbaar, maar toch mag iedereen er straks aan zitten’, lees ik in de krant. Mijn stem heeft ie. Maar die hadden Timmermans en Dijsselbloem ook. Dus of dat helpt…
Geert van den Munckhof 
Jammer inderdaad voor de mensen die gevraagd zijn en te goeder trouw en met inzet gewerkt hebben aan een nieuw Hundje.
Heel veel Horstenaren vinden dat het huidige “Hundje mot blieve”. Daar kun je niet aan voorbij gaan vind ik. Velen waren niet op de hoogte van het bestaan van een actiegroep “vervang ut Hundje”. Ik ook niet maar dat terzijde. Verder vind ik dat het taalgebruik op social media in dit geval Facebook, op enkele uitzonderingen na, heel erg netjes is. Bewoners maken via dit medium kenbaar wat hun mening is over, in dit geval, het Hundje. Mot ut blieve of neet. En soms wordt dat wat kort door de bocht of onbeholpen verwoord, maar is daarom niet minder van waarde. Niet iedereen heeft de skills en de gave om zich te uiten door middel van het geschreven woord zoals jij dat doet Geert.