Mees…

Half vijf. Maandagmiddag. Schrijfplekje in de schaduw op de T-splitsing Dr. Droesenweg-Schadijkerweg. Vanaf de Nieuwstraat hier naar toe, alleen maar wind-in gefietst. Opnieuw dus zweetdruppeltjes in ontwikkeling. Minder dan vanochtend bij het scheren van de beukenhaag thuis, maar toch. Als er nu nog lezers over zijn: welkom bij mijn bijdrage van vandaag. Waar het over gaat? Over onze Mees.

Een appje, pakweg tweeëneenhalf uur geleden, dat hij al in Narvik was. Gisteren een appje vanuit Nordkjosbotn, op zijn eerste dag liften vanuit Tromsø naar huis. Voor degene die wat minder aardrijkskundig onderlegd is: Tromsø ligt 2131 kilometer noordelijker dan het plekje hier aan tafel waar ik nu zit te schrijven. Nordkjosbotn 2098 kilometer en Narvik 1983 kilometer.

‘Alweer twee liften gekregen’ meldde hij om vijf minuten voor twee vanmiddag. ‘Nu in Narvik’ met een emoticon die optimisme verraadde: duim en wijsvinger in een bolletje en de andere drie vingers omhoog. Oké! ‘Bijna thuis’ appte ik even enthousiast spontaan terug. Na een half jaar studeren in Tromsø kijken we allemaal wel uit naar zijn behouden thuiskomst…

Een reis naar huis die hij dus niet, net als de heenweg, per vliegtuig wilde afleggen, maar liftend, dwars door Noorwegen. Met in zijn rugzak een tentje, slaapzak, kookgerei en een zakmes als meest noodzakelijke onderdelen. Zondag vertrokken, maandagmiddag in Narvik en wie weet, ondertussen weer tientallen kilometers zuidelijker. Nog een dikke 1900 kilometer te gaan…

‘Ergens in juli kom ik thuis’. Dat is het plan. En verder heeft hij twee locaties in Noorwegen die hij graag nog bezoekt op zijn reis naar huis. De E6 is zijn rode draad richting het zuiden en een nieuw abonnement van KPN op zijn mobiel zorgt voor plattegrond en communicatie. Een prachtige reis in het vooruitzicht, vooral ook omdat hij het zelf zo graag wilde.

Het half jaar in Tromsø voor zijn studie Biologie is omgevlogen. De week dat wij er waren, in maart, lijkt al heel lang geleden. Toen lag er metershoog de sneeuw en bewonderden we samen in de vrieskou het poollicht. Voor ons de allereerste indrukwekkende keer, voor Mees een gedeelde vreugde, omdat hij het met ons samen beleefde. Het vinkje op zijn bucketlist werd ook een vinkje op de lijst van ons.

Hij gaat er voor. Heeft waarschijnlijk alweer nieuwe plannen. Straks Sziget met een aantal andere avonturiers uit Horst. Leeftijdsgenoten en vrienden die net als Mees de wereld stukken kleiner vinden dan wij, hun ouders. Die ervaringen opdoen op hun manier. Zelfstandig hun zaken regelen en slechts zo nu en dan terugvallen op de achterban, bijvoorbeeld omdat ze geen Raboreaders in Noorwegen hebben…

Onze reiziger met duidelijke doelen voor ogen. Doelen die vooral geënt zijn op een immense portie nieuwsgierigheid. Voor de stille momenten tijdens zijn hike door Noorwegen heeft hij een boekje gekocht: ‘The subtle art of not giving a f*ck’ van Mark Manson. Subtitel: ‘A counterintuitive approach to living a good life’. Een bestseller waar er miljoenen van over de toonbank gingen. Eén daarvan onlangs over een Noorse toonbank.

Het echte leven gaat over ervaringen, schrijft Manson. Leer je beperkingen kennen en accepteer die. Omarm je angsten, je fouten en confronterende waarheden. Dan ontstaat er eerlijkheid en doorzettingsvermogen en wordt nieuwsgierigheid verder aangewakkerd. Ik wil dat boek straks ook lezen, als Mees terug is. Maar nog liever wil ik het straks van hem overhandigd krijgen. Ergens in juli… Nog 1900 kilometer wachten… Komt goed!