Nel

Altijd als ik haar tegenkwam, was er die vriendelijke glimlach. Een glimlach die helemaal van binnen kwam. Een glimlach, die misschien wel juist om die reden, ook daadwerkelijk bij je binnenkwam. En nu, op haar gedachtenisprentje, lacht ze iedereen weer toe. ‘Wish you were here’ van Pink Floyd was het openingslied bij de afscheidsdienst van Nel. Een gezongen wens die in zekere zin ook werkelijkheid was. Want in gedachten was ze er bij. Bij Joop, bij Bernie en Joep, bij Kees en bij heel veel anderen. Heel veel..

Mooie woorden werden er gesproken. Door Ron, die de dienst leidde. Hij vertelde over het gesprek met Joop. ‘Goh, Joop, bij Nel was het glas dus nooit halfleeg, maar altijd halfvol?’ En dat Joop’s stellige antwoord daarop was geweest, dat het glas van Nel altijd juist boordevol was gebleven. Ondanks haar ziekte, was zij in staat geweest om altijd vol van het leven te genieten. Haar positiviteit won het heel lang van de realiteit. Haar glimlach bleef haar kracht. Tot op het eind.

Het was een kracht, die haar dochter Bernie letterlijk in haar toespraak benoemde. Een kracht, die Nel ook had doorgegeven aan haar, vertelde ze. Het was de kracht van de liefde, die verbindend werkt. Hoe verbindend, werd duidelijk toen Bernie alle aanwezigen vroeg om te gaan staan. Daarna vroeg ze met een met tranen gevulde, maar zeer vastberaden stem of iedereen elkaar eens goed wilde vasthouden. Wilde omarmen. Iedereen ervoer de kracht die Bernie bedoelde. De kracht, die Nel haar had doorgegeven. De kracht van het er voor elkaar zijn.

Ik weet niet of buiten de aula alle aanwezigen ook gehoor gaven aan het verzoek van Bernie. Wel weet ik bijna zeker dat ze het minutenlange applaus gehoord hebben, dat er daarna vanuit de aula klonk. En waarschijnlijk hebben ze op de schermen ook gezien hoe Joop zijn dochter na haar prachtige toespraak innig omarmde. Ik kon door mijn eigen tranen van ontroering niet zien of Joep en Kees haar ook omarmden, maar ik vermoed van wel. Nel verbond hen en ze verbond ons.

Nog meer mooie muziek, foto’s en herinneringen werden gedeeld. Op het einde van de dienst bleek pas echt hoeveel mensen naar de afscheidsdienst waren gekomen. De stoet mensen die toen pas de aula binnenkwam om Nel de laatste eer te bewijzen, leek eindeloos. Jong en oud schuifelden aan Nel voorbij. Ieder met een eigen verbondenheid met haar of met Joop, Bernie, Joep of Kees. En daardoor ook in verbinding met elkaar. Juist op dat moment van afscheid, toch weer samen op weg naar de toekomst. Bewuster van de kracht van het leven, ook na de dood.

‘How i wish you were here’. Ik herinnerde me de hoes van de lp en zag in gedachten de doorzichtige oranje sjaal die door de wind, tussen bomen door, over een grasveld werd geblazen. Het schemerde al, toen ik naar buiten liep. Tussen de bomen van Boschhuizen door, liep ik over de kasseienpaadjes, naar waar mijn auto geparkeerd stond. Tussen de stenen groeide hier en daar het gras. Met de klanken van ‘Wish you were here’ nog in mijn hoofd, wist ik ineens van wie die doorzichtige oranje sjaal wel eens zou kunnen zijn. Van Nel en daarom sinds vandaag van iedereen. Op het kaartje zag ik Nel’s glimlach…

Voor Joop, Bernie en Joep, Kees
en voor iedereen die de glimlach van Nel van binnen voelt