Eerste paasdag. Twee woorden, waarvan het eerste (jawel..) me laat realiseren dat ik vandaag twee dingen voor het eerst in mijn hele leven heb gedaan. Het ene vanmorgen en een deel van de middag. Het andere nu, op het moment van schrijven van deze tekst.
Om met dat tweede te beginnen: ik heb via spotify de Mattheüs Passion op mijn koptelefoon gezet. Honderddrie nummers, lees ik. En het geheel duurt twee uur en vierendertig minuten. Die nummers variëren nogal in lengte. Van tientallen seconden tot enkele minuten. Ik laat het gebeuren. Geen dag zonder Bach, heb ik een paar dagen geleden nog ergens gelezen (dankjewel Harme). Dat moet ook ooit begonnen zijn met één dag mét Bach…
Het eerste dat ik vandaag voor het eerst in mijn leven heb gedaan, is van een heel andere orde. Ik mocht mee naar voetbalstadion De Koel in Venlo. Daar speelde VVV thuis tegen FC Twente. Het feit dat ik daar nog nooit geweest ben, geeft misschien al aan dat de reden van mijn bezoek niks met voetbal te maken had. Ook het niveau van het spel had daar weinig mee te maken trouwens, voor zover ik dat kan beoordelen.
Nee, mijn bezoek had te maken met een alleraardigste afspraak die er was gemaakt om Funny, de mascotte van het Funpop-festival, vóór de wedstrijd en in de pauze, te laten kennismaken met de mascotte van VVV: Koelie. Een stukje PR, waar van te voren nog nooit over nagedacht was, maar zo zie je maar. Creativiteit (én een goed netwerk) kent geen grens. Met dank aan Pieter, Thijs, Ron, Karen en vooral Bo. Zij zat in de zachtpaarse Funpop-mascotte. Leuk dat de FC Twente aanhang vanuit de supporterskooi bij aanvang die mooie Funpopkleur met een toepasselijke rookbom nog eens extra onder de aandacht bracht…
Afijn. Van FC Twente supporters terug naar Bach. Ook iets met passie…
Het schrijven van een column met de Mattheüs Passion tussen de oren is, nu ik er zo over nadenk, eigenlijk een derde ding dat ik nog nooit in mijn hele leven heb gedaan Een paar minuten geleden, schrok ik zelfs even toen het stereo-effect mij van rechts het hele koor in één keer het oor induwde, terwijl links een sopraan en een alt heel rustig waren begonnen.
Voor de kenners: dat was bij de aria ‘So ist mein Jesus nun gefangen’. En dat koor is, als de informatie op de digitale CD-hoes juist is, het ‘Boys Choir of Sacraments-Church Breda’. Niet echt een brabants klinkende naam, lijkt me. Maar tegelijk is Ton Koopman ook niet echt een Brits aandoende naam. En wat BWV 244 voor elk van de 103 titels betekent is me ook een raadsel. Niet vreemd, al die vragen bij dingen die je voor het eerst in je leven doet. Gewoon nemen zoals het komt. Komt tijd, komt raad.
Dingen die je het eerst van je leven doet. Een gedachte opschrijven, terwijl je schrikt van wat Johann Sebastian Bach jaren geleden heeft bedacht. De aria ‘Geduld’ klinkt op dit moment. Laat ik die synchroniciteit maar aangrijpen om een slot te breien aan dit hersenspinsel op Eerste Paasdag. ‘Geduld’ is een eigenschap die het mogelijk maakt dat alles wat je voor het eerst doet, misschien ooit nóg wel een keer voorbij zal komen. En zo niet, er dan in ieder geval voor zorgt dat het hoe dan ook voorbij zal gaan. Zoals het komt zo gaat het ook. En dat brengt me toch weer bij de Mattheüs Passion…
‘Erbarme dich’ hoor ik. Had die aria ook niet Harme’s voorkeur? De cirkel is rond. Nu stoppen met schrijven…
Geert van den Munckhof 
Wat een mooi stuk heb je geschreven Geert. Heerlijk om te lezen hoe je je open stelt voor dingen die voor jou nieuw zijn.
De muziek van Bach blijft een ontdekkingsreis. Als die verschillende uitvoeringen van alleen de MP al.
En ja, het Erbarme Dich heb ik al vele malen geluisterd, maar ontroerd me nog altijd tot in het diepst van mijn ziel.
En hier een weetje:
Bach-Werke-Verzeichnis (of afgekort BWV) is het nummeringssysteem waarin de composities van Johann Sebastian Bach zijn geordend.
Altijd weer een glimlach op mijn gezicht bij en na het lezen van jouw srukjes…..🙂