Verzoening

Zijn optreden raakte me met kracht. En mij niet alleen. Toen ik de zaal in keek, zag ik verschillende mensen net iets vaker met de ogen knipperen dan je normaal zou verwachten. Ik had hem zojuist aangekondigd bij de voorronde van de Funfactor. Freek Felet. Hij kwam het podium opgereden in zijn rolstoel met een souplesse die in schril contrast stond met zijn lichamelijke gesteldheid. Freek was overduidelijk spastisch.

Ik had dat in de pauze al gezien, toen hij binnenkwam en ik hem welkom heette. Bij het voorstellen kostte het hem zichtbaar kracht en moeite om zijn hand te laten bewegen in de richting van mijn hand. Ook zijn spraak was duidelijk beïnvloed door zijn spasmes. Dat weerhield hem niet om recht op zijn doel af te gaan. Na het zeggen van zijn naam was zijn eerste vraag ‘Wie doet hier de muziek?

Toevallig dat Ron, van de begeleidingsband FEZZ, net voorbij kwam. De vraag van Freek kon snel worden beantwoord. In de laatste minuten van de pauze haalden hij en zijn begeleider nog een broodje bij de studenten van de Gildeopleidingen.

Hij stond tweede op het lijstje van optredens na de pauze. Toen ik zijn naam noemde, kwam hij handig het podium opgereden. Hij bediende een speciale rolstoel, die hij desgevraagd ook even demonstreerde op het podium. Dansend bijna draaide hij een paar rondjes en kwam toen weer soepel naast me staan. Het aangeven van de microfoon liet hetzelfde beeld zien als met het handen geven bij het welkom. Hij wilde wel, maar het leek alsof zijn hand daar een eigen mening over had. Dat duurde even maar Freek won..

Met de microfoon stevig in zijn knuist geknepen, werd de muziek gestart. ‘De verzoening’ van Liesbeth List. Meteen vanaf het eerste gezongen woord werd ik gegrepen door Freeks vertolking van dat lied. Spasme en passie verzoenden zich daarin. Hij zong met een intensiteit en een overtuiging die niets aan twijfel overliet. Hier zong een artiest die de luisteraar raakte. Elk woord van het lied waren de woorden van Freek. Elke emotie uit het lied waren ook zijn emoties.

‘Heb dit lichaam lief’ hoorde ik Freek zingen. Terwijl hij zijn hand dwong om de microfoon bij zijn mond te houden, bleef die zin even bij me hangen. ‘Het was een onbekende weg, die ik heb afgelegd’. Daar begon hij mee. Hij zong over ‘het harnas van spijt’. Elke zin was doordrenkt van een onuitgesproken waarheid die de mooie tekst over liefde en verzoening een hele waardevolle extra dimensie meegaf: die van een verzoening met een situatie die misschien mocht zijn zoals die was, maar die hem hoe dan ook niet kon weerhouden om te doen wat hij het liefste deed: zingen.

Wat zou ik zijn vertolking van die middag graag nog een keer terughoren, was mijn gedachte ’s avonds. Op goed geluk tikte ik zijn naam in, in de zoekbalk van Google. Zou het misschien… dacht ik, toen ik op ‘video’s’ drukte… en warempel. Freek had een groot aantal van zijn vertolkingen openbaar op YouTube gezet. Ik voelde me blij worden. Daar zag ik het staan: ‘De Verzoening’ van Freek Felet. Ik heb er nu al een vijftal keren naar geluisterd. En het blijft me raken. Daarom wil ik het heel graag hier delen. Bij deze.

In 2016 deed Freek een oproep in een filmpje waarin hij zijn grootste wens uitspreekt: ‘Geen kind meer’ zingen met Karin Bloemen bij het Knoopgala. Ik weet niet of die wens al in vervulling is gegaan. Mocht dat niet zo zijn, dan hoop ik van ganser harte dat op wat voor manier dan ook, deze wens ooit vervuld gaat worden. Hij verdient het. ‘De verzoening’ van vanmiddag is wat mij betreft zijn geloofsbrief en vrijbrief tegelijk. Ondanks, of misschien wel dankzij, zijn ‘harnas van spijt’. Ik ben nog steeds onder de indruk en wil dat graag hier delen. Dus nogmaals, bij deze…