Live…

Urenlang stille, bewegende ’live’ beelden van een drukkerij in Frankrijk. Het lijken koude vakantiekiekjes, maar als je goed kijkt, zie je politieauto’s met zwaailichten en mensen op daken van huizen in de buurt. Het is net alsof een webcam die er gelukkig al hing tijdelijk is ingeschakeld. Onderaan de beelden komt een tekstregel voorbij dat het beelden zijn ’zonder commentaar’. Daarna een regel dat de politie zich voorbereidt op een bestorming. Zouden ze tv hebben in die drukkerij, vraag ik me af.

Vroeger begon er op enig moment een oorlog. Er gebeurden vreselijke dingen waar slechts weinigen getuige van waren of het konden navertellen. Ooit hield het dan weer op. Tegenwoordig halen we de terroristen live de huiskamer in en worden die beelden afgewisseld met analyses van terreurdeskundigen en ooggetuigenverslagen van de broer van de oom van de achterbuurman van de magazijnbediende van een concurrerende supermarkt. We zijn tenslotte live. Op de reclame na dan, waarin vlak voor een ingelast journaal toch nog even twee spotjes voorbij komen. Van het Kruidvat en de Plus.

Twee keer twintig seconden later opnieuw live én gelijktijdig aanwezig bij de bestorming van een drukkerij en een joodse supermarkt. Kwestie van zappen. Dat kunnen we zelf maar we laten ons op afstand ook gretig bedienen. Voortdurend kijken naar wat steeds dichterbij komt. De wereld kijkt mee. Of je wil of niet. Het kan ook niet meer anders. We zijn permanent in oorlog én daar al die tijd getuige van. Steeds opnieuw en overal. Weer. En wéér. Meer. Nóg meer. Geen afstand tussen vriend en vijand. Telelenzen tussen terrorist en slachtoffer. Zappend tussen ziel en zaligheid. Dichtbij en toch zó hemelsbreed ver uit elkaar. Met een afstandsbediening. Plus het kruidvat dichtbij… Uit!