De heetste dag van het jaar…

Een pestvlieg maakt zijn zeventiende rondje om mij heen. Even zoveel landingen op mij maken dat hij z’n naam meer dan eer aan doet. Op een gewone dag zou ik al twaalf keer zijn opgestaan om een einde te maken aan zijn pestleventje. Maar het is de heetste dag van het jaar. Dus ik doe niks. En als ik na het zetten van die punt na ‘niks’ om mij heen kijk, merk ik dat een achttiende rondje in deze temperaturen het pestbeest waarschijnlijk toch al fataal geworden is. Een zonnesteek, denk ik. Maar goed dat ik ben blijven zitten. Heel weinig doen. Korte zinnetjes maken. Woorden zoeken die passen bij het weer. Zonnesteek bijvoorbeeld. Of pestbeestje. Of wespen met een zonnesteek. Zoiets. Houtduif. Met mijn ligstoel op stand twee kan ik net in het bladerdak van de boom boven mij kijken. Daar zit hij. Een vette houtduif. Bewegingsloos. Net als ik. Slim beestje. Wat eten houtduiven eigenlijk? Pestbeestjes? En waarom hout? Tortel, oké, maar hout? Een kauw lacht op een afstandje. Klinkt als korte mitrailleursalvo’s. Tussendoor hoor ik alleen het ruisen van de warme wind door de bladeren. Geluiden uit de buurt klinken heel rustig na elkaar. Alsof ‘om de beurt’ bijdraagt aan de kalmte die op de heetste dag van het jaar vanzelfsprekend lijkt. Rustig aan. De kauw -of is het een andere?- krast al korter. Als je zwart bent vang je nog meer warmte op. Arm beestje. Ondertussen schuift de zon op. Dat ik het al warmer krijg, komt omdat mijn benen al zon vangen. Kijk maar

Dat is erger dan een pestvlieg. Verzetten dus. Kan nog net voor 12.00 uur. Het wordt nog heter wil ik maar zeggen.
In de hoek van de tuin, volop schaduw en zelfs een zuchtje wind zo nu en dan, schrijf ik verder op de heetste dag van het jaar. Zon-dag. Jaja… maar zóveel. Afijn, niet al te veel doen. Korte zinnetjes. Met twee vingers typen in plaats van tien. Komt goed. Roekóékoe hoor ik. De houtduif -of een andere- is wakker. Kalm aan, beestje. De kauw is helemaal stil. Als je zwart bent heb je er nog meer last van… Niet te veel bewegen.