Met ‘Child in time’ op de koptelefoon een stukje voor op mijn blogpagina. De top 2000 zit er bijna op. Over een dik half uur is het 00.00 uur en zijn we weer een jaar verder. Tweeduizendentien. Wat gaat het brengen?
Sweet child in time. Zo voel ik me nu eigenlijk een beetje. De muziek onderstreept dat op dit moment. Het is het snelle stuk. Gaat naar de apotheose. En zal zometeen in het hele langzame deel komen. Nu! Comme la vie… Pulserend opwindend, afgewisseld met relaxed saai. ‘See the blind man, shooting at the world’. Vanalles doen, maar het vaak ook niet helemaal zeker weten. Vol van overtuiging, maar nooit helemaal overtuigd. ‘Bow your head’…
… maar dan neemt de energie weer toe. Energie die net even in een dipje leek. Deep Purple schreeuwt zoals alleen Deep Purple dat kan. Een nieuwe climax komt eraan. Tikt er langzaam naar toe. De drums bevestigen het. Sneller. ‘Oh no’ zingt Richie Blackmore (toch?). Nog sneller. Met tenslotte de explosie op het eind… Ze staan op vijf.
Op vier is het Led Zeppelin… Ja, ja. Als je toch een stukje aan het schrijven bent, waarin je de muziek koppelt aan je gevoel, dan is dit er ook een, zeg… ‘Stairway to heaven’. Live luisteren en schrijven. Af en toe een zinnetje meepikken en kijken waar me dat brengt. ‘There is a sign on the wall, but she wants to be sure’… Zij ook? ‘…and it makes me wonder’… Het valt me op dat ook in dit geweldige lied het langzame deel overgaat in een snellere passage. Ook daar de toename van energie en het toewerken naar het hoogtepunt. En toch weer afsluiten met rust…
Wat staat er drie? ‘Avond’ van Boudewijn de Groot. Op datzelfde moment komt mijn zoon me vragen om een spelletje te doen, zo vlak voor de jaarwisseling… ‘Ik geloof, ik geloof, ik geloof, in jou en mij…want je kunt niet zeker weten en van alles gaat voorbij…’
Beste wensen voor 2010!
Geert van den Munckhof 