‘Het is een beetje eentonig…’

Het is 1.14 uur en ik hoor Rowwen Hèze met flarden naar binnen waaien. Dat is vijf kilometer geluidsoverbrugging en volgens mij moet je dan kunnen uitrekenen hoe hard het op de plek des onheils gaat. Benieuwd of Pip morgen suizende oren heeft. Begin van de avond heb ik georgeld in Elzenhorst. Eerst voor een tweekoppig publiek. Zij is met vlagen niet zo gecharmeerd van de muziek. ‘Het klinkt wat eentonig’ vertrouwt ze me toe met een blik in de ogen die het midden houdt tussen boos medelijden en lieve compassie. Hij daarentegen is zoals altijd laaiend enthousiast. Maakt grappen. ‘Stil hè, als het niet waait…?’ Hij lacht alsof we elkaar snappen. ‘Wil je een pilsje?’ vraagt hij dan. Als hij aanstalten maakt om dat te gaan pakken merkt hij bijna meteen dat hij zijn rolstoel niet uitkan. Op dat moment kijkt hij me aan met matte, berustende ogen. Maar bij de Amsterdamse medley zingen ze gelukkig allebei weer mee. Over de ‘Klok van Arnemuiden’. Over de zee, die vol ligt met mijnen. Even later over ‘het lief’ ‘daar bij die molen’. In de korte stilte tussen twee liedjes hoor ik van haar opnieuw dat het ‘wel wat eentonig is’. Hem valt op ‘dat het stil is als het niet waait’. En dan zingen ze weer. Even weg uit hun windstille, eentonige bestaan. En ze hebben gelijk. Om stil van te worden…