Stilstaan bij meelopen…

Een verhaal, vlak voor oud (2007) op nieuw (2008)

Muziek zet je aan het denken. Laat je even stil staan. Door min of meer willekeurige momenten uit de top 2000. Bijvoorbeeld Lou Reed’s zoetgevooisde stem: ‘Hey babe… take a walk on the wild side’. Uit 1973 hoor ik. Ik zat toen net op de middelbare school. Brugklas en voor zover ik me kan herinneren helemaal niet bezig met ‘wilde’ dingen. Nu, luisterend naar Lou Reed, krijg ik daar echter wel zin in. Zo gaat dat met geluiden uit het verleden. Mijn ‘wilde kant’ bewandelen, dat zou weer eens wat zijn. Bijna meteen besef ik dat ik wel heel erg vast zit aan mijn eigen veilige kant van alledag. Waar is die wilde kant gebleven? Confronterende gedachte, die me de rest van de dag een beetje bezighoudt.  ’s Avonds hoor ik Crowded House met ‘Into temptation’. Ik luister naar de tekst en denk terug aan het gevoel van vanmorgen. Het zijn toepasselijke regels die ik hoor: …into temptation…the price is to watch it fail…the guilty get no sleep…i should’ve listened to the warning… De wilde kant van het leven. Het groenere gras aan de overkant. Verleidelijk, maar ook onzeker. Want je weet wat je hebt maar niet wat je krijgt. Ik probeer mezelf te overtuigen. Maar toch. De gedachtes zijn er. Elk uur opnieuw gevoed door muziek uit de top 2000. Misschien is dat ook wel goed zo. Tussen hoe het was en hoe het zal worden staat altijd nog het moment van nu. En daarin moet het tenslotte gebeuren, constateer ik moeizaam bemoedigend voor mezelf.

Een harde knal haalt me terug naar de werkelijkheid. Buiten steken jongens hun vuurwerk af. Het is nog licht, maar het gaat om de knallen. De gezichten spreken boekdelen. Ze bewandelen op dit moment duidelijk hun ‘wilde kant’. Elke knal is daar een luidruchtige bevestiging van. En toch. De tas die ze om hebben hangen wordt steeds lichter. Terwijl het buiten wel steeds donkerder wordt. Als het straks 2008 wordt hebben ze niks meer. Gemiste kansen? Of genoten van het moment? Ik houd het op het laatste. De reclame en het nieuws onderbreken mijn overpeinzing. Diezelfde avond het ultieme nadenkliedje. Van Stef Bos: ‘Papa, ik lijk steeds meer op jou’..’De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden, ik zoek haar ook, maar tevergeefs’.. en zo zijn er nog meer mooie volzinnen. Knappe tekst. Zou de geschiedenis zich dan toch herhalen?
Het is de muziek die me daarover aan het denken zet. Terwijl het buiten verder knalt, zit ik lekker binnen. Niks wild, maar rustig, op mijn veilige plekje, nadenken over ‘papa’ en ‘the wild side’. Ik pak nog een Grolsch. Zo’n nieuwe groene fles, je weet wel, die anders is dan andere flessen… want je moet wat. Niet dan?