Vier jaar lang heb ik in Eindhoven gestudeerd. En vier jaar lang kwam ik hem in het centrum van Eindhoven tegen. Vaak op het kruispunt, voor de ingang van V&D. Tenminste, ik meen dat het de V&D was. Gek dat ik dat niet helemaal zeker meer weet, maar dat ik me hem nog goed kan herinneren. Toen geen idee hoe hij heette, maar zijn markante verschijning is me altijd bijgebleven. Nu zie ik dat hij Arnol Kox heet.
Hij riep met luide stem de mensen toe dat ze Jezus moesten volgen. In prachtige one-liners vatte hij zijn boodschap overtuigend samen. Ik deed in Eindhoven de logopedie-opleiding en ik weet nog dat ik zijn stem zo bijzonder krachtig vond. In 1986 heb ik mijn studie in Eindhoven afgerond. Zo vaak als ik er tijdens mijn studie kwam, zo weinig kwam ik er sindsdien.
Vandaag verschijnt een bericht op mijn mobiel. De kop: ‘Eindhoven brengt een laatste ode aan overleden stadsprediker Arnol Kox’. Ik kijk naar de foto en door de grijze baard en grijze haren heen, herken ik zijn gezicht en hoor ik zijn stem weer. Meer dan 34 jaar geleden voor het laatst live gehoord en toch kan ik de klank nu nog in mijn herinnering roepen.
Er is een filmpje bij het bericht van het Eindhovens Dagblad gevoegd. Bekende en minder bekende Eindhovenaren reageren op zijn, toen nog op handen zijnde maar snel verwachte overlijden. De burgemeester spreekt en enkele ondernemers komen aan het woord. Als ik zijn naam intik op Google verschijnen er nog meer verhalen. De laatste jaren predikte Arnol vanuit zijn rolstoel. Vaker op plaatsen waar men hem liever niet zag. Sterker nog, stadswachten, BOA’s en politie stuurden hem blijkbaar regelmatig weg.
Ik zie ook dat er dit jaar nog een Facebook-doneeractie voor hem is opgestart. De initiatiefnemer wilde geld ophalen om de boetes van Arnol te betalen. Streefbedrag was € 1500,- maar uiteindelijk is er maar € 120,- opgehaald. Ik kan niet zien wanneer die actie is opgestart, maar het maakt nu ook niet meer zoveel uit. Ergens anders lees ik dat hij in een scootmobiel reed, vóórdat hij noodgedwongen vanuit de de rolstoel predikte. De scootmobiel was door de gemeente Eindhoven in beslag genomen. Daar zal best reden voor zijn geweest. Ik ken de achtergrond verder niet.
Wat duidelijk wordt, is dat Arnol bijna 40 jaar lang onlosmakelijk verbonden is geweest met het stadsbeeld van Eindhoven. Ook duidelijk is dat hij in die lange tijd niet iedereen tot zijn vrienden mocht rekenen. Er zijn rechtszaken tegen hem gevoerd, maar ik lees dat Arnol steeds als winnaar uit de rechtszaal kwam. Hij bleef doen wat hij dacht dat hij moest doen. Nu hij vandaag is overleden, stromen de reacties via allerlei kanalen binnen. Zelfs de NOS wijdt er een bericht aan. Nu hij er niet meer is, is hij ineens even overal.
Wat me vooral raakt, is de volharding waarmee hij al die jaren zijn overtuiging aan de man en vrouw heeft gebracht. Een man met een missie. Van 1982 tot 1986 heeft hij herhaaldelijk met z’n stem indruk op me gemaakt. En vandaag doet hij dat heel stil opnieuw. Binnenkomend via allerlei soorten van media. Ik hoop van ganser harte dat wat hij 40 jaar lang geloofde en nadrukkelijk verkondigde, voor hem nu ook werkelijkheid is geworden.
Wim Daniëls, schrijver, spreker, acteur en inwoner van Eindhoven, heeft daar in een twitterbericht iets heel moois over geschreven. Vind ik.
Geert van den Munckhof 