Zijn motor stond naast de kist. Op twee schermen in het crematorium in Venray prijkte zijn foto. Daarop stond hij, naast een volbeladen motor. Fier de camera inkijkend. Klaar voor zijn zoveelste reis, met zijn motorvrienden of helemaal alleen. Zo doorkruiste hij duizenden kilometers door Europa, voortdurend de vrijheid voelend van de wind en de zon. En nu een reis die, volgens ritueelbegeleidster Lucie Geurts, zijn laatste maar misschien wel mooiste reis zou worden, als hij bij aankomst zijn overleden zus en moeder weer zou zien.
Henk hield van harde muziek, vertelde zijn dochter Laura bij aanvang van de dienst, ‘maar dat zullen jullie zo meteen wel horen’. Het was muziek die Henk zelf had uitgezocht, in de laatste twee weken van zijn verblijf in Hospice Doevenbos. ‘Born to be wild’ klonk er stevig door de boxen en de foto’s op de schermen pasten daar perfect bij. De motor en Henk vormden duidelijk een twee-eenheid. De motor stond voor kracht, voor beschikbaarheid, voor altijd maar doorgaan en voor betrouwbaarheid. Allemaal eigenschappen die eveneens op Henk van toepassing waren.
Aan die eigenschappen kon ik er uit eigen ervaring een toevoegen: Henk zocht en vond steeds hele eigen oplossingen voor zaken die zich voor deden. Zijn enthousiasme en vindingrijkheid daarin waren kenmerkend. Vanzelfsprekend stelde hij telkens zijn huis gastvrij ter beschikking als uitvalsbasis en commandocentrum voor de buurtbarbecue-commissie, die daar jaarlijks dankbaar gebruik van maakte. Henk was tijdens die buurtbarbecue trouwens vaak zelf de grote animator, samen met buurtgenoot en goede vriend André. Henk zorgde meestal voor de muziek. Niet alleen harde muziek, want hij hield rekening met anderen. En nu, bij zijn afscheid, was het Laura die met een bijna verontschuldigende glimlach en met dezelfde vriendelijke voorzichtigheid die Henk ook bezat, de aanwezigen voorbereidde op Henk’s muziekkeuze.. ‘Dat zullen jullie zo meteen wel horen…’
De vindingrijkheid van Henk was duidelijk een eigenschap die minstens één van zijn kinderen Arno, Laura en Eric hadden overgeërfd. Er was namelijk vanuit de aula van het crematorium een live verbinding tot stand gebracht naar de andere kant van de wereld, waar André en Mariet op bezoek waren bij hun zoon. Een telefoon in een plastic houdertje, op een kartonnen doosje, geplaatst op een houten kruk, maakte het mogelijk dat de dienst live gevolgd kon worden in Auckland, New Zealand. André en Mariet waren voor hun vertrek daar naar toe, nog bij Henk op bezoek geweest in het Hospice. Toen meende hij nog zeker wel een half jaar te hebben, dus hij zou ze na hun reis wel weer zien… Dat bleek wat te optimistisch. Maar de live-verbinding was er en wie weet, misschien zag Henk hen in Nieuw Zeeland op datzelfde moment ook wel…
‘Geen bloemen, maar een bijdrage voor Hospice Doevenbos’ stond er in zijn overlijdensbericht. In de twee weken dat hij in het hospice verbleef had hij er blijkbaar veel warmte ontvangen. Henk kennende heeft hij daar zeker zelf ook warmte verspreid. Hij heeft er oplossingen gevonden voor wat nog voor en bij elkaar gebracht moest worden. Op zijn eigen manier. ‘Een Ummenthun-trekje’ noemde Laura dat aan het begin van de dienst. En alle aanwezigen herkenden dat beeld. ‘You can go your own way’ zong Fleetwood Mac.
Het grote aantal aanwezigen in het crematorium, waaronder veel collega-motorrijders, sprak boekdelen. Zij hadden Henk op zijn laatste reis begeleid naar het crematorium, zoals ze elkaar bij elke reis daarvóór ook hadden begeleid. Een indrukwekkende aanblik.
Een laatste reis met Henk, door een op dat moment wat somber en mistig landschap. En toch… Diezelfde omgeving gaat er straks weer heel anders uit zien. Zonder Henk maar tegelijk ook mét hem. Omdat hij in gedachten voortaan met iedereen mee op reis kan. Nóg dichter bij de vrijheid van zon en wind…
Voor Arno, Kayleigh, Laura, Eric en Daphne
en iedereen die Henk gekend heeft.
Geert van den Munckhof 