Tag: Volkskrant

Beetje boos…

Twee kranten gelezen vandaag. Veel meuk voorbij zien komen. In allebei. Zowel in de Limburger als in de Volkskrant berichten over de winnende goal van Frankrijk, de uitvaart van Mohammad Ali in een blauwe uitvaartauto met het kenteken A.D. Porter en de zilveren Nipkow-schijf voor Arjan Lubach. Vervolgens schrijft de Volkskrant vooral nationaal en internationaal en blijft de Limburger zijn naam eer aan doen, door vooral regionaal en lokaal nieuws aan te bieden. En ook daar, veel meuk.

Het ligt natuurlijk aan mezelf. Wie heeft dan de goúden Nipkow-schijf, vraag ik me meteen af. En wie is A.D. Porter? Dat laatste had ik gelukkig snel gevonden. A.D. Porter & Sons is een begrafenisondernemer uit Louisville, Kentucky. Dat wist ik vanmorgen nog niet maar twee lijkenautos in twee verschillende kranten zorgden ervoor dat ik het ben gaan googlen. De A. staat voor Arthur.

Waar de D. voor staat heb ik nog niet kunnen vinden. Wat me wel opviel was dat A.D. Porter & Sons vooral zwarte mensen begraaft of cremeert. De ’orbituaries’ op hun homepage zijn daar het respectvolle bewijs van. Alleen maar necrologiën van zwarte mensen. Uit de krant lees ik dat Ali gisteren nog een keer langs zijn ouderlijk huis is gereden. Jawel, in Louisville, Kentucky. Dan is een en een toch al gauw A.D. Porter & Sons.

Het schijnt dat president Erdogan ook bij de uitvaart was, maar daar boos is weggelopen. Omdat hij volgens de Volkskrant geen speech mocht houden en omdat hij, volgens de Limburger, geen stuk doek van de Kaäba op de kist mocht leggen. Dat laatste heb ik ook weer even op moeten zoeken.

De Kaäba is een kubusvormig gebouw, 12 bij 10 meter grondoppervlak en circa. 15m hoog. Het staat in de Grote Moskee in het bedevaartsoord Mekka en is het centrale heiligdom van de islam. Als onderdeel van de ‘Hadj’ -de bedevaart naar Mekka- lopen de bedevaartsgangers zeven keer rond de Kaäba. De Kaäba wordt bekleed door de ‘Kiswah’, een zwartfluwelen doek met teksten uit de Koran. Ieder jaar na de ‘Hadj’ wordt de ‘Kiswah’ vernieuwt.

Daar had Erdogan dus een stukje van. En dat had hij willen leggen op de kist waar Muhammad Ali in lag. Misschien wel toen die al in de auto van Arthur D. Porter lag. Maar dat mocht niet. Of kon niet, vanwege de 15.000 andere aanwezigen, die wél een kaartje hadden. Ik lees verder dat Ali wordt begraven op een heuvel bij een andere grootheid van de stad Louisville. De oprichter van Kentucky Fried Chicken, Harland Sanders, alias Colonel Sanders.

Nogmaals. Het ligt aan mij. Ik zie verbanden die er helemaal niet zijn. En ik begrijp vaak niet wat anderen blijkbaar heel belangrijk vinden. De ombudsvrouw Annieke Kranenberg uit de Volkskrant heeft vandaag de lezers proberen uit te leggen waarom er de afgelopen week bijna dagelijks zoveel pagina’s van de krant aan Ali waren gewijd. Dat, terwijl het er voor David Bowie bij elkaar eenmalig maar een tiental waren. Datzelfde aantal was aan Joost Zwagerman besteed. Voor Prince waren er zelfs slechts vier, maar die stonden dan wel in de speciale rubriek ‘Ten Eerste’. Dat dan weer wel…

Het ligt aan mij. Ik heb de pagina’s niet geteld. Er zijn mensen die dat blijkbaar wel doen. Er zijn ook mensen die nu de voetbalpagina’s minder aandacht geven, omdat er de komende weken weinig oranje in te zien zal zijn. En er zijn mensen die gisteren wél gezien hebben dat Frankrijk de winnende goal scoorde tegen Roemenië. Dimitri Payet werd de nationale held. In het geval hij ooit komt te overlijden terwijl hij bij toeval in Louisville is, kan A.D. Porter & Sons hem óók de laatste eer bewijzen. Misschien dat Erdogan zijn lapje stof dan opnieuw komt aanbieden. Zeker als Payet tijdens de finale Turkije-Frankrijk in eigen doel schiet en daarmee Turkije Europees kampioen maakt.

Vier mei stilte en vijf mei feest?

De afgelopen dagen heb ik deze onderwerpen nogal eens voorbij zien en horen komen. Het lijkt er ook weer de tijd voor, 4 en 5 mei. Onlangs, de dappere burgemeester tegen de rest, bij Pauw en Witteman. Zaterdag, artikelen in de Volkskrant over herdenken,verzoenen en vrijheid. Verschillend van toon. Bijvoorbeeld de Voetnoot ’Ongewenst’ van Arnon Grunberg. Of de column ’Vredenhof’ van Bert Wagendorp. Allebei op eigen wijze kritisch en indrukwekkend. En zo waren er meer.

Een semantische discussie vond de een. Een emotionele vond de ander. Peter van Uhm, op de Dam, met een toespraak over ons, zichzelf en vooral zijn zoon. Wij, inplaats van zij of ik. Niet één dag, maar ook 364 dagen daarna. En op de dag nauwkeurig wist de generaal buiten dienst wanneer zijn zoon was gesneuveld. Dienend voor de vrijheid gestorven, 5 jaar en zestien dagen geleden.

Emotioneel. Semantisch zou iemand anders kunnen opwerpen. We hebben de vrijheid om te vinden wat we vinden. Daarom mogen we herdenken belangrijker vinden dan verzoening, maar mag het ook andersom. En wat is er dus mis met verzoenen en herdenken tegelijk? In vrijheid, met z’n allen? Alles is daar mis mee, want het lijkt een utopie. We -wij- doen het niet. Zij willen het niet en ik kan het niet. Nu even niet…

De burgemeester van Vorden is gezwicht voor hokjesdenkers die zelfs vliegtuigen over kerkhoven laten vliegen, om hun gelijk af te dwingen. ’Vorden is fout’ trok het vliegtuig achter zich aan. Wrang, maar erger nog; zij vinden zichzelf ook wij. En beneden, op het brede pad naar de oorlogsgraven van de gevallenen voor de vrijheid, bedenken we -zij of ik- de oplossing om met hekken een tweesplitsing aan te brengen: linksaf voor de verzoeners en rechtsaf voor de herdenkers.

Had dat vliegtuigje vannacht niet opnieuw kunnen opstijgen met de tekst ’Damascus is fout’? Dat was voor de mensen daar beter te hebben geweest dan de bommen die er nu gevallen zijn. Iemand heeft die gegooid. Een ander heeft daar deze keer een vliegtuig voor doen opstijgen. Niet ik, maar zij. Of toch wij? O ja, en er is onlangs weer een voetbalscheidsrechter doodgeslagen. Nu in Amerika. Door een 17 jarige. Hoe oud waren die voetballers bij Richard Nieuwenhuizen?

Zijn het incidenten? Uitzonderingen die júist het belang onderstrepen van de gedachten van 4 en 5 mei? Ik hoop het vurig en geloof het zelfs, maar toch. Dan hebben we er blijkbaar wel erg veel moeite mee met z’n allen. We -ik- kom er in ieder geval even niet uit. En ik twijfel sterk of zij er wel uitkomen.

Niettemin. Op deze zonnige dag van de vrijheid neem ik die vrijheid. Om al diegenen die dit lezen te wijzen op de gekte en tegelijk de wijsheid in deze wereld. Tegelijk. Niet in twee verschillende hokjes. Zoals haat en liefde niet los van elkaar te zien zijn. En leven en dood met elkaar verweven zijn. Zo kunnen de gedachten over 4 en 5 mei wat mij betreft niet los van elkaar worden gezien.

Herdenk, verzoen, ben vrij. Dien eventueel. Maar doe dat tegelijk! En vooral niet in hokjes. Want zodra je het één met klem prefereert boven het ander, is het nog maar een kleine stap naar een vliegtuigje. Met tekst of met bommen. Op 4 mei. Op 5 mei. Of vijf jaar en zestien dagen erna. Tegelijk. Alleen tegelijk zijn ik en zij wij. Alleen tegelijk zijn wij vrij.