Straks…

‘Dan maak ik ‘n wandeling, door de verwondering’. Eén regel tekst uit het nieuwe liedje van Jack Poels. In z’n geheel prachtig, en sinds kort te beluisteren via YouTube. Ik hoorde het zaterdagavond voor het eerst. Getriggerd door het bericht hierover op de site van Nieuws uit Horst aan de Maas. Het was mijn tijd voor een column en om die zo actueel mogelijk te houden, begin ik meestal met kijken op de site waar deze column gaat landen.

En daar las ik zaterdagavond het nieuws over Jack’s nieuwe single. Met een doorklikmogelijkheid. Dus beluistert. Mooie tekst weer. En speciaal de zin ‘Dan maak ik ‘n wandeling (kleine pauze) door de verwondering’. Die zin raakt me. Het zet aan tot denken. Dat begint met de herkenning van het wandelen zelf. Lopen en je dan, op plekken waar je voorbij loopt, verwonderen over wat je ziet of hoort. Maar ook de figuurlijke betekenis spreekt me aan. Want hoe vaak ‘wandel’ je niet door alle gedachten die in je hoofd opkomen. Ikzelf verwonder me daar wel eens over.

En dan heb je natuurlijk de combinatie van die twee: fysiek wandelen, terwijl je tegelijk in je hoofd met allerlei zaken bezig bent. Vanmiddag bijvoorbeeld heb ik 10 km ‘gewandeld’. En nu ik daar zo aan terugdenk, verwondert het me aan hoeveel dingen ik gedacht heb tijdens het lopen. Te veel om op te noemen, maar ik doe toch een greep. Gewoon, omdat ik denk dat mijn gedachten die ik hier nu deel, voor veel mensen misschien ook wel weer tot gedachten leiden. Wonderlijk eigenlijk, hoe dat gaat.

Gedacht aan verschillende mensen die de afgelopen weken zijn overleden, en waarvan de overlijdensberichten mij als een confronterende werkelijkheid overvielen. Gedacht aan de begrafenisauto die bij de kerk stond, waar ik twee mensen bij zag staan die ik kende en die ik toen even aangesproken en daarna gecondoleerd heb. Gedacht aan het bijbehorende overlijdensbericht dat ik een paar dagen daarna pas in de Hallo zag staan, domweg omdat die bij ons pas op zaterdag in de bus komt.

Lopend daarover doorgedacht. Aan het relatieve van tijd en plaats en het je daarvan meestal niet bewust zijn. Gedacht over hoe ik de laatste tijd onder het wandelen mezelf soms ‘dwing’ om even uit mijn hoofd te gaan en dan -ook al is het heel kort- de verwondering voel bij wat ik zie. Ook dat maakt onderdeel uit van de verwondering. Er verandert zoveel. En toch is er zóveel hetzelfde. Jack Poels vertelt in het nieuwsbericht dat het in zijn nieuwe liedje niet alleen gaat over de ‘wandeling door de verwondering’, maar ook over de ‘wandeling door de verandering’, de ‘wandeling door de schemering’ of de ‘wandeling door het eigen dorp’.

Er schuilt zoveel symboliek in die woorden. Het zijn metaforen voor het leven in al zijn aspecten. Van abstracte verwondering tot aan concrete ervaringen en de wisselwerking daartussen. Ik denk dat we te weinig stilstaan bij de verwondering over al die dingen die ons levenspad kruisen. En dat komt, denk ik, omdat we ons teveel concentreren op het wandelen zelf en te weinig op de verwondering van het wandelen. Straks toch wat meer op letten. ‘Straks’, de titel van zijn single. Met dank aan Jack.

Gewoon Doen…

Hebben jullie het laatste filmpje van Gewoon Doen gezien? Het begon gewoon, voor zover je in deze tijden van ‘gewoon’ kunt spreken. Maar het filmpje begon, zoals elke doordeweekse dag eigenlijk begint bij Gewoon Doen, de dagopvang voor mensen met mogelijkheden, met ‘gewoon doen’. Alleen nu waren er ook filmopnames, waarschijnlijk gescript en vervolgens geregisseerd door Bart, een van de vaste medewerkers. Samen met Kitty, die de theatergroep (Theater Kleinkunst) steevast voor haar rekening neemt, hebben ze met z’n allen de Jerusalema-challenge ingestudeerd. Prachtig om te zien!

Die inzet, dat plezier, het doorzettingsvermogen. Schitterend. De eigenheid van iedere deelnemer aan de dans en tegelijk de samenhang die er gezamenlijk ontstond. Waarschijnlijk al die tijd geoefend binnen vakken van anderhalf bij anderhalve meter, die met schilderstape op de oefenvloer waren aangebracht. Ten overvloede misschien, maar voor wie nog niet weet wat de Jerusalema-challenge is: het is een dans op muziek die is overgewaaid uit Zuid Afrika. Ondertussen gaat die dans als een inktvlek over de hele wereld om de liefde te verspreiden voor de saamhorigheid in deze moeilijke tijd. Vooral mensen uit de zorg laten zo dansend zien hoe eensgezind ze zijn in hun strijd tegen Covid19.

En nu dus ook een Jerusalema-filmpje van Gewoon Doen. Ik heb het meteen gedeeld. Het maakte een goed gevoel in me los en aan de reacties te zien was ik niet de enige die er blij van werd. Ik heb daar eens over nagedacht, over het effect dat het filmpje op mij had, in het licht van de tijd waarin we nu leven. Het feit dat zij ieder vanuit hun eigenheid samen een eenheid vormen, dat is eigenlijk heel speciaal, bedacht ik me. Waar de een blij met twee thermoskannen zwaait, jongleert de ander vrolijk met een hoedje en een soort van wc-borstel. En tóch vormen ze één geheel. In een verbindende dans kunnen ze prima sámen zichzelf zijn.

Het filmpje is gemaakt vanuit het principe van Gewoon doen. De nadruk ligt op ‘mogen’. Iedereen mág er zijn. Alleen zó kun je echt samen zijn. Dat staat nogal in schril contrast met het merendeel van de rest van de wereld waarin de meesten van ons vertoeven. Dat is namelijk een wereld waar hard tegen hard gestreden wordt voor het eigen gelijk. Een wereld waar principes haaks op elkaar staan en alleen dát -het verschil- vervolgens eenzijdig gekoesterd wordt. Anders zijn is geen optie meer. De ander mag niet zijn zoals die is, puur en alleen omdat die dan anders is dan ik ben. Anders dénkt dan ik denk. Maar ik heb gelijk, dus…

Wel- of geen mondkapjedragers? Het lijken tegenstanders, waar het in essentie een vergelijking is tussen thermoskannen en wc-borstels: sommigen hebben ze nodig, anderen gebruiken ze niet of nauwelijks. Maar allebei mogen ze er zijn. Toch lijkt dat in de wereld van ieders gelijk een onmogelijkheid. Argumenten vóór en tegen gaan zo strijdend voorbij aan de hogere waarden van de maatregelen van deze tijd. Die niet kunnen zien als tekenen van gezamenlijkheid, met respect voor ieders eigenheid, is een gemiste kans. Ja, er is een virus. Maar de dansende verbondenheid in het filmpje werkt aanstekelijker. Daar kan geen virus tegenop. Als je het mij vraagt: Gewoon Doen!

Facebook

Er is weer een Facebookgroep opgericht met een duidelijk omschreven doel. Als de initiatiefnemers goed geciteerd zijn, dan gaat het om ‘het bundelen van onder andere informatie, ervaringen, meldingen, meningen en de stem van de bevolking. Deze bundel zal worden gedeeld met de gemeenteraad zodat er de juiste beslissingen worden gemaakt voor onze toekomst’.

Mhm. De juiste beslissingen nemen is altijd een goed voornemen, maar wat ik me afvraag is wanneer een beslissing juist is en wanneer niet. Welke ‘informatie, ervaringen meldingen of meningen’ leiden tot die ‘juiste beslissingen’? Zijn er bijvoorbeeld ook meningen die per definitie onjuist zijn? En is ‘de stem van de bevolking’ één op één door te vertalen naar ‘onze toekomst’? De toekomst van wie?

Ik heb bewust het onderwerp van de nieuwe Facebookgroep even achterwege gelaten. Want dat kan makkelijk variëren, terwijl het onderliggende doel -zoals hierboven beschreven- nagenoeg gelijk kan blijven. Het zou om corona maatregelen kunnen gaan of om, ik noem maar wat, het Horster Hundje. Ook hier leent en leende Facebook zich er bij uitstek voor om ‘meningen’ te verzamelen en die te pas en te onpas over elkaar uit te storten. Digitaal klinkt de ‘stem van het volk’ luider dan ooit. 

Als je ‘Facebook’ letterlijk vertaald, dan is het een ‘boek met gezichten’. Het is een beetje wrang dat we met elkaar die essentie van Facebook een beetje kwijt lijken te raken. Misschien moeten we ons weer vaker het gezicht van de ander voor de geest halen, voordat we ons eigen gezicht pontificaal in de spotlights menen te moeten zetten. Alle anoniemen even buiten beschouwing gelaten. Want die lijden sowieso (aan) gezichtsverlies.

Fijne dag nog!

GvdM