Gewoon Doen…

Hebben jullie het laatste filmpje van Gewoon Doen gezien? Het begon gewoon, voor zover je in deze tijden van ‘gewoon’ kunt spreken. Maar het filmpje begon, zoals elke doordeweekse dag eigenlijk begint bij Gewoon Doen, de dagopvang voor mensen met mogelijkheden, met ‘gewoon doen’. Alleen nu waren er ook filmopnames, waarschijnlijk gescript en vervolgens geregisseerd door Bart, een van de vaste medewerkers. Samen met Kitty, die de theatergroep (Theater Kleinkunst) steevast voor haar rekening neemt, hebben ze met z’n allen de Jerusalema-challenge ingestudeerd. Prachtig om te zien!

Die inzet, dat plezier, het doorzettingsvermogen. Schitterend. De eigenheid van iedere deelnemer aan de dans en tegelijk de samenhang die er gezamenlijk ontstond. Waarschijnlijk al die tijd geoefend binnen vakken van anderhalf bij anderhalve meter, die met schilderstape op de oefenvloer waren aangebracht. Ten overvloede misschien, maar voor wie nog niet weet wat de Jerusalema-challenge is: het is een dans op muziek die is overgewaaid uit Zuid Afrika. Ondertussen gaat die dans als een inktvlek over de hele wereld om de liefde te verspreiden voor de saamhorigheid in deze moeilijke tijd. Vooral mensen uit de zorg laten zo dansend zien hoe eensgezind ze zijn in hun strijd tegen Covid19.

En nu dus ook een Jerusalema-filmpje van Gewoon Doen. Ik heb het meteen gedeeld. Het maakte een goed gevoel in me los en aan de reacties te zien was ik niet de enige die er blij van werd. Ik heb daar eens over nagedacht, over het effect dat het filmpje op mij had, in het licht van de tijd waarin we nu leven. Het feit dat zij ieder vanuit hun eigenheid samen een eenheid vormen, dat is eigenlijk heel speciaal, bedacht ik me. Waar de een blij met twee thermoskannen zwaait, jongleert de ander vrolijk met een hoedje en een soort van wc-borstel. En tóch vormen ze één geheel. In een verbindende dans kunnen ze prima sámen zichzelf zijn.

Het filmpje is gemaakt vanuit het principe van Gewoon doen. De nadruk ligt op ‘mogen’. Iedereen mág er zijn. Alleen zó kun je echt samen zijn. Dat staat nogal in schril contrast met het merendeel van de rest van de wereld waarin de meesten van ons vertoeven. Dat is namelijk een wereld waar hard tegen hard gestreden wordt voor het eigen gelijk. Een wereld waar principes haaks op elkaar staan en alleen dát -het verschil- vervolgens eenzijdig gekoesterd wordt. Anders zijn is geen optie meer. De ander mag niet zijn zoals die is, puur en alleen omdat die dan anders is dan ik ben. Anders dénkt dan ik denk. Maar ik heb gelijk, dus…

Wel- of geen mondkapjedragers? Het lijken tegenstanders, waar het in essentie een vergelijking is tussen thermoskannen en wc-borstels: sommigen hebben ze nodig, anderen gebruiken ze niet of nauwelijks. Maar allebei mogen ze er zijn. Toch lijkt dat in de wereld van ieders gelijk een onmogelijkheid. Argumenten vóór en tegen gaan zo strijdend voorbij aan de hogere waarden van de maatregelen van deze tijd. Die niet kunnen zien als tekenen van gezamenlijkheid, met respect voor ieders eigenheid, is een gemiste kans. Ja, er is een virus. Maar de dansende verbondenheid in het filmpje werkt aanstekelijker. Daar kan geen virus tegenop. Als je het mij vraagt: Gewoon Doen!