Al dagen een onbestemd gevoel. De wereld op een keerpunt. 24/2 is het 9/11 van Europa, las ik vanmorgen in de krant. Wat ik nu voel lijkt wel op wat ik toen voelde. Lijkt op wat ik na gisteravond opnieuw voel. Ongeloof. Steen op de maag. Machteloos. Gevoel van medeleven met de slachtoffers. Onbegrip. Wie is tot zoiets in staat? Hoe is het in godsnaam mogelijk?
In godsnaam? Heeft god, als er al zo’n opperwezen met ons meekijkt, hier even weggekeken? En waar was hij gisteren, toen op het Lambertusplein, nota bene naast zijn goddelijk huis de Lambertuskerk, een 21-jarige dorpsgenoot werd doodgestoken? In godsnaam? Nee, dat zou te gemakkelijk zijn. Onterecht om ‘hem’ (lhbti) te laten opdraaien voor iets waar ik met mijn verstand niet bij kan.
Vreselijk. Zinloos. En zo tragisch onherroepelijk. Plaatsvervangende schaamte voor wat mensen elkaar kunnen aandoen. Meeleven met de nabestaanden is het minste wat je kunt doen. Maar dat is zo verdomde weinig, vergeleken met het immens grote leed dat hen is overkomen.
Ik zie vanmorgen de eerste bloemen liggen op de plek die is afgezet met drie grijze, koudmetalen dranghekken. Mensen staan er stil. In gedachten. Zelf ben ik in stilte doorgefietst. Van het Lambertusplein naar het Wilheminaplein. Over knarsend glas en kapotte plastic bekers, gezien dat de winkels open zijn en mensen ook hun boodschappen weer doen. Alles gaat gewoon door. En toch is alles anders..
Ik wil de stilte van het bos opzoeken. Fiets naar de Paes en hoor in de stilte de geluiden van het bos. Geluisterd naar de vogels. Gekeken naar de bomen. Ik voel dat in de stilte ervan iets van een antwoord ligt besloten, maar het is te verborgen om mijn vragen van dit moment te beantwoorden.
Hoe ga je als ouders en nabestaanden om met dit drama? Hoe reageer je op het ondenkbare? Hoe leef je verder na een niet te begrijpen confrontatie met de dood?
Omgevallen bomen in het bos lijken hun ruimte te hebben gevonden tussen de bomen die nog rechtop staan. Hun takken hebben zich in elkaar verweven. Ontworteld maar opgevangen. Verslagen maar gedragen.
Het is niet genoeg. Het is iets. Net genoeg? Omdat er niet méér is? Omdat hij er niet meer is?
De vogels fluiten een antwoord. Ik begrijp het niet. Nog niet?
Zou hij het fluiten van de vogels nu wel begrijpen? Ik hoop het…
Voor hem. Voor hen.
Geert van den Munckhof 
Heel mooi geschreven zoiets onwerkelijkes hoe ga je er mee om als gezin zijn zijnde het is voor de buitenwereld al niet te bevatten ik wens ze heel veel kracht en sterkte toe voor hun zoon die in de bloei van zijn leven stond
Heel mooi verwoord, wat wij voelen.
De schrik en de pijn die dit bij iedere ouder oprakelt, de angst om dit thuis te krijgen. Het laat je niet los, het blijft bij je. De onmacht van ons mensen die hier stilletjes mee om proberen te gaan. Het is zo oneerlijk om n mooi leven zo te verwoesten.
Mooi verwoord Geert. Het is soms niet te geloven wat er in mensen omgaat. Triest dat dit gebeurd, en dat sommige onder ons zo afgezakt zijn naar een niveau waar ik niet aan wens deel te nemen. In gedachte zijn we bij het slachtoffer en de familieleden en vrienden.
Naast de familie van het slachtoffer blijf ik ook steeds denken aan de ouders van de dader. Twee families helemaal kapot. Sterkte allemaal.
Mooi verwoord Geert en wij voelen het ook zo. Het ongeloof, de onmacht, het verdriet. De grootste angst voor een ouder die nu werkelijkheid wordt voor de ouders van Guus.
Medeleven hebben we en onze gedachten zijn bij de familie en vrienden van Guus.
En toch voelt het als zo weinig wat we kunnen doen of betekenen.
Mooi geschreven , erg heftig allemaal en ook dat je denkt het waarom en waarom had diegene überhaupt een mes op zak zoiets moet toch niet “normaal” worden !
Mooi omschreven. Hoe verdrietig allemaal. Sterkte aan ieder die dit verlies moet dragen.
Mooi hoe jij woorden kunt geven aan dit gevoel. Ik voel me de hele dag toeschouwer bij dit grote drama. Gevoelens van onmacht, boosheid, ongeloof dat dit in ons dorp gebeurd, verdriet om de onvoorstelbare nachtmerrie die ouders van Guus en nabestaanden overkomt. Ook de ouders en omgeving van de dader. Een hoop vragen blijven. Waarom loopt een jeugdige met een wapen op zak? Wat drijft iemand er toe dit wapen daadwerkelijk te gebruiken? Hoe gaan we hier in de toekomst mee om?Fouilleren bij horeca, evenementen openbare gebouwen/winkels / op straat?
Grijp je in als iemand in nood is of kijk je weg/blijft op afstand? Leren we onze kinderen egoistisch te zijn of een held?
Guus was een held….
De woorden van gevoel.
Als liefde de woorden zouden zijn.
Dan zouden de woorden van Guus heel anders tot uiting zijn.
Heel onwerkelijk, dat door de tijd de liefde heel anders is verspreid.
We wensen iedereen sterkte en een warm hart om dit drama te kunnen verwerken.
Wat een mooie omschrijving van een gevoel dat velen onder ons bezig houdt.
Kracht toegewenst voor beide families die nu door een vreselijke periode gaan. 🙏❤️
🙏❣️ Heftig en triest voor iedereen 🍀 laat liefde en licht en vrede in iedere ❤️ zijn