De Raadselige Roos

Mijn zus Trudy had longkanker en uiteindelijk heeft alleen de dood haar daarvan kunnen bevrijden. De dood verloste haar ook van haar, bij tijd en wijle, moeizame strijd met het leven. Dingen gaan soms zoals ze gaan.

Zittend aan de houten picknick-tafel, vlakbij de plek waar zo’n drie jaar eerder de as van Trudy is uitgestrooid, schreef ik het gedicht hierboven. Dat was in juli 2019.

Toen ik kort daarna het thema ‘Bevrijd’ van de schrijfwedstrijd ‘De Raadselige Roos’ voorbij zag komen, moest ik meteen aan dit gedicht denken. Ik had al vaker willen meedoen aan deze amateurwedstrijd en besloot daarom het gedicht in te sturen.

Een aantal weken geleden kreeg ik telefoon van één van de organisatoren van de ‘Raadselige Roos’. Het gedicht bleek te zijn genomineerd en zou in de uit te geven bundel een plaats krijgen. Een eervol gegeven al, waarop een uitnodiging volgde om bij de prijsuitreiking op zondag 19 januari aanwezig te zijn. ‘Wie weet…?’ waren zo ongeveer zijn woorden.

Sinds gisteren weet ik het. Het gedicht heeft de publieksprijs gekregen! Van de 52 inzendingen uit Nederland en een deel van België, vond een publieksjury dat ‘Voorbij…’ de Rooje Roos Poëzieprijs verdiende. Het juryrapport was lovend en de voorzitter van de publieksjury fluisterde mij bij de overhandiging ervan toe ‘dat ze persoonlijk geraakt was’. Bij al het ‘formele’ eerbetoon is zo’n persoonlijke opmerking heel fijn om te horen. Ook dat het om een publieksprijs gaat, vind ik een fijne gedachte. Bij deze dus de publieksjury nog heel hartelijk dank.

Er wordt traditioneel een bundel uitgebracht ter gelegenheid van de proza- en poëziewedstrijd. Daarin -voor het eerst in kleur- beeldend werk van cursisten tekenen en schilderen. Eveneens gemaakt rondom het thema ‘Bevrijd’ en vervolgens gecombineerd met de gedichten en verhalen in de bundel. Bij het gedicht ‘Voorbij…’ is gekozen voor het werk van Diny Hoeijmakers-Keijsers uit Horst. Goed gekozen, wat mij betreft. Mooi hoe het groen terugkomt en hoe het geheel de indruk wekt van een mens in beweging. Tegelijk zou het ook iets heel anders kunnen zijn. Net zoals het leven niet altijd is wat het lijkt.

Hoe dan ook. Ik ben verguld met de prijs en de aandacht voor het gedicht. Op het gedachtenisprentje van Trudy stond destijds een zwarte roos. Die vond ze mooi. Maar ik denk dat ze een rode roos ook wel had kunnen waarderen. Ik in ieder geval wel.