Wat moeten we ermee…

Maandagmorgen, anderhalf uur voordat ik weer 5 km ga hardlopen. Vanochtend op tijd opgestaan. Bakje voer gemaakt. Opgeslobberd met het krantje erbij. Daarna mailtjes gecheckt op de telefoon en wat dingetjes in huis gedaan. Ondertussen mijn gedachten laten gaan over iets dat ik in de krant gelezen had. En nu klaar om die indruk te delen. Aanleiding is een ingezonden brief uit de krant vanochtend. Ondertekend door Jan Duijf uit Horst.

Wat me van het hart moet, gaat niet zozeer over de inhoud van die brief. Maar waar ik me telkens weer over verbaas is de blijkbaar menselijke eigenschap om datgene wat niet bevalt te willen delen. Dat, naast -en vaak gecombineerd met- de vanzelfsprekendheid waarmee zaken die welgevallig zijn geen aandacht krijgen. De kunstmanifestatie ‘Altaarnatief’, onlangs gehouden in de Lambertuskerk in Horst, en waarschijnlijk een artikel in de krant daarover, hebben Jan aangezet om in de pen te klimmen.

Zijn aandacht gaat vooral uit naar wat er niet in de kerk mocht worden getoond. Conclusie van de brief: homosexualiteit en de katholieke kerk in Horst kunnen nog steeds niet door één deur. Oké, denk ik dan. Eens, misschien. Hoewel ik denk dat het tegendeel heel vaak bewezen wordt omdat er ook homosexuele priesters zijn, die dagelijks door deuren van kerken gaan en hun werk verder prima doen, maar dat terzijde.

Wat me veel meer bezig houdt is het ontbreken van de aandacht voor wat er tijdens Altaarnatief wél door de deur van de Lambertuskerk kon. Dat waren prachtige kunstobjecten die ieder voor zich boekdelen spraken over heel veel aspekten van het leven in het algemeen en de kerk of het geloof in het bijzonder. De tuinkabouter die continu eigenwijs ‘Ík ben het licht’ door de kerk liet schallen. Of de kringen van bootjes, gemaakt van kaarsenwas, die zoveel symboliek in zich droegen, dat zelfs een pastoor uit Meerlo er een kocht. Wij trouwens ook.

Ook werk van Teun Seuren stond opgesteld in de kerk. Ik weet verder niet hoe de discussie rond de show precies gegaan is, maar ik zie het als een compromis tussen wat wel en niet kon. Niet verkeerd toch? Teun zelf is bij het opstellen van zijn kunstobjecten in de kerk in ieder geval niet bij de pakken neer gaan zitten. Integendeel, hij had zijn pakken een prominente plek gegeven, tussen de kerkbanken. Mooi om te zien en te lezen waarom ze daar stonden.

En dan de prachtige kalligrafie van Jeu van Helden. Speciaal voor die plek in de kerk bedacht en op duizenden manieren beschreven. Gemaakt in een stellage die zo mobiel was, dat al van te voren rekening was gehouden met de momenten dat de kerk weer gewoon kerk zou moeten zijn, voor een dienst of voor een uitvaart. Van te voren nagedacht over de mogelijkheden. Niet achteraf over de onmogelijkheden.

En dat is nu juist de kern van waar het volgens mij over gaat. Achteraf het negatieve benadrukken, of vooraf samen zoeken naar het positieve? Ik hoop dat ik mijn menselijke aard kan onderdrukken en dit jaar meer aandacht heb voor de tweede optie.

Foto: Kyle Glenn