Eiken en eikels…

De sigarettenpeuken liggen er nog. Iemand heeft hier op dezelfde plek gezeten en niet alleen genoten van de rust die hier heerst. Het waren filtersigaretten. Ik weet niet of er een merkje op filters van sigaretten staat, anders zou het misschien nog interessant zijn om te zien of het om één merk gaat en dus met een grotere kans van waarschijnlijkheid om één persoon.

Al verschillende keren heb ik me op deze plek laten inspireren tot een verhaal. Nog nooit kwam ik op die momenten iemand anders tegen op dit bankje. Maar de peuken bewijzen dat er ooit toch minimaal één gezeten moet hebben. Misschien wel een ‘geo-cacher’. Éen keer maakte ik namelijk mee dat er een tweetal fietsende ‘schatzoekers’ stopten bij het bankje. Eronder bleek een plastic buisje te zijn bevestigd.

Nieuwsgierig heb ik even gecontroleerd of het buisje er nog hangt. Dat blijkt het geval en dat maakt me vervolgens nieuwsgierig of er onlangs nog mensen voor dat doel hier zijn geweest. Ja hoor, regelmatig. Ik heb er een foto van gemaakt. Misschien doorbreek ik daarmee een of andere heilige geo-cache code, maar mocht dat zo zijn, dan bij deze mijn excuses.

Zou een van hen filtersigaretten hebben gerookt? En de peuken oneerbiedig hebben uitgetrapt op de plek waar lang vóór het geo-cachen al mensen hun gedachten kwamen delen bij het kruisbeeld? Ik lees dat het kruis al in 1915 geplaatst is, door Gortmolens Hannes. En vijftien jaar later is het terracotta corpus, dat blijkbaar in Italië gekocht is, aan het kruis bevestigd.

Een drietal jonge kinderen en twee mannen komen over het pad aangewandeld. De kids zijn het eerst bij ‘mijn’ bankje.Een van hen merkt op dat hij nu toch wel ‘de dikste boom van heel Limburg’ heeft ontdekt. Aan hun taal hoor ik dat ze niet uit Horst komen en als even later de twee mannen zich bij hen voegen, wordt die indruk bevestigd. Ze verblijven op natuurcamping ‘De Gortmeule’, denk ik. ‘Dat is een grote boom hè?’, bevestigt een van de mannen wat de kinderen allang hadden gezien en gezamenlijk wandelen ze weer terug naar de camping.

De Gortmeule. Een plek waar in 1915 Hannes leefde. Méér dan honderd jaar geleden. In een tijd dat er nog geen filtersigaretten waren en ‘geo-caching’ nog moest worden uitgevonden. Als ik zo om me heen kijk, zie ik kleine beetjes van die tijd terug. Ik denk aan het tuinpad van Wim Sonneveld. En ik voel de verkoelende wind die hier honderd jaar geleden ongetwijfeld ook al waaide.

‘De hele dikke boom’ gooit een eikel precies op mijn been. Pats. Alsof hij wil aangeven dat wat hem betreft er wel weer voldoende verteld is over deze prachtige plek. De eikel stuitert en blijft uiteindelijk liggen tussen een aantal peuken. Ook wel mooi. Op deze mooie zondagmiddag wordt me subtiel iets verteld door een wijze eik: Peuken of niet, eikels houd je toch.