Bladeren

Groen, rood, geel en bruin. In alle variaties, tinten en gradaties. Herfst in volle glorie. Ik ben vroeg opgestaan op mijn vrije vrijdag. In de krant zie ik dat er vandaag 50 procent kans op regen is. Thea herinnert mij er fijntjes aan dat het platte dak weer een keer van afgevallen bladeren moet worden ontdaan. Omdat ik op dat moment nog net aan de goeie kant van die 50 procent zit, besluit ik er meteen werk van te maken.

En uiteindelijk blijkt het een werkje van niks. Ladder uitklappen. Gewapend met een bladhark naar boven en in een veeg of tien ligt alles binnen handbereik. Rechtermouw opstropen en grijpen maar. Regenwater en natte bladeren voelen koud aan, zo vroeg op de vrijdagochtend, maar ook dat is overkomelijk. Als alles van het dak is en op de grond ligt, gebruik ik de bladhark opnieuw om ook de droge bladeren bij de natte te harken. En daar zie ik alle kleuren van de herfst zich langzaam vermengen.

Een mooi jaargetijde vind ik het. Zeker vanwege de aardse kleuren, maar vooral ook vanwege de potentie die er in verscholen ligt. Je zou dat misschien meer aan de lente toedichten, maar voor mij heeft de herfst een soortgelijke kracht in zich. De kracht van een belofte. Verval en aftakeling die nodig is om te vernieuwen. De belofte dat alles pas nieuw kan worden wordt als het oude is afgeschud. Afscheid van oud, welkom aan nieuw.

Nu ik dit zo opschrijf, gaan er andere gedachten door mijn hoofd. Associaties die ik krijg bij de kleuren, de bladeren, maar vooral bij die gedachte van vernieuwing van het oude. Volgend jaar, heb ik besloten, ga ik zelf voor iets nieuws. Ik ga een dag van mijn ‘oude’ werk inleveren om tijd te krijgen voor ‘nieuwe’ dingen. Eén dag in de week kleur geven aan andere zaken, die de belofte in zich dragen om uit te groeien tot iets moois.

Ik heb daar zin in. Melodietjes van mijn buikorgel voorzien van woorden die raken. Troostende teksten schrijven. Op verzoek gedachten en emoties verwoorden. In een verhaal, gedicht of column. Dat dan eventueel voordragen bij gelegenheden waar dat gewenst is. Woorden laten landen, als bladeren in de herfst. Kleurrijk. Met een belofte. Zinnen laten geuren, als bloemen in de lente. Verhalen van warme zomeravonden en koude winterochtenden.

Dat belooft wat. Vertel het door!

Een groengeelbruin blad
dwarrelt nat
naar beneden
raakt heel zachtjes
de aarde
en bedekt
het verleden

Kleurrijk samen
met anderen
naar onder gegleden
belooft elk blad
zijn waarde
die vertrekt
van het heden