Een… Twee… Drie… Prachtig getimed stonden ze uiteindelijk alledrie op de bühne van de Weijer in Boxmeer. Er waren al een aantal indrukwekkende scenes aan vooraf gegaan, maar dit was er óók een hoor! Nummer één die via de prachtig geïmproviseerde circustent de bühne opliep, had in zijn eentje de show al kunnen stelen. In z’n ene hand een kopje. In z’n andere hand het schoteltje. Het plaatje was perfect. Zoveel tragiek en kracht tegelijk in één stillevend beeld. Wauw…!
Even later kwam nummer twee erbij. Net als nummer één, met een kopje en schotel in zijn handen. Het totaalbeeld dat dit tweetal creëerde ademde spanning en dynamiek. Ze namen de tijd. Of eigenlijk nam nummer drie de tijd, getuige de veelzeggende blikken van de eerste twee, richting de ingang van de circustent. En jawel. Daar kwam nummer drie. In zijn eigen tempo. Perfect getimed. Langzaam. Zoals dat soms in het leven gaat.
Het drietal vormde één van de circusacts, die onderdeel uitmaakten van de voorstelling Helden 1.0. Wat een prachtige vondst om deze drie acteurs onderling hun kopjes te laten uitwisselen! En dat pas deden nadat ze het publiek onmiskenbaar duidelijk hadden gemaakt wat nou het kopje was en wat het schoteltje. Geniaal. Ik vermoed dat dit -tot ontroering leidende- tafereel uit het brein ontschoten is van de regisseuse Kitty Korebrits.
Kitty regisseert theater Kleinkunst. Het theater dat onderdeel is van Gewoon Doen Zorg, waar Sandy Uytterhoeven haar passie voor zorg vertaald heeft in een goed doordacht en vernieuwend concept. Gelijkheid van mensen staat hoog in haar vaandel. Mensen die, ieder met hun eigen kracht en mogelijkheden, op een indrukwekkende manier in staat zijn om te ontroeren en warmte te brengen in de samenleving. Ik lees het op de site van Gewoon Doen.
En zo was het. Dat is wat ze deden. Me ontroeren. Me vervullen met warmte. De voorstelling Helden 1.0 heeft indruk gemaakt. Mieke, Harold, Natali, Judith, Hannie, René, Jacky, Kevin, Loes, Puck, John, John, Mike, Martien en Leroy. Met z’n vijftienen verkenden ze onze wereld. Lieten ze zien waar we heel vaak blind voor zijn. Reisden ze de reis die veel van ons veel te weinig maken. Er zijn voor elkaar. Niemand vergeten en uitdagingen niet uit de weg gaan. Koorddansend of schaatsend, dat maakt niet uit. Vèrder komen, daar gaat het om.
En daar zorgen, behalve de vijftien helden hierboven al genoemd, een hele serie andere helden voor. Iedereen gelijk, dus hier komen ze: Bart, Sandy, Kitty, Suzanne, Loukie, Marga en Bart (prachtige muziek!). Mocht ik iemand vergeten zijn, bij deze mijn excuus. Maar ik heb vanmiddag geleerd dan er dan altijd wel weer helden zijn die wèl aan deze vergeten persoon denken. Dat ontroert, geeft hoop en warm vertrouwen. Daarom heel veel dank en nogmaals een applaus. Ik sluit af met… één, twee drie… een hele diepe buiging!
Geert van den Munckhof 
Ook ik heb hier zitten genieten, heerlijk zo puur