Enne moeïe kel…

Als we elkaar tegenkwamen, groette hij altijd vriendelijk. Ik kende Patrick eigenlijk alleen van gezicht. Van een mooi en vriendelijk gezicht, dat wel. Zaterdag, in de Mèrthal zag ik dat gezicht op honderden verschillende foto’s. En op alle foto’s zag ik die vriendelijkheid terug. Weer een afscheidsdienst in de Mèrthal. Op zijn eigen verzoek op deze plek, hoorde ik later. Hij en Miranda, zijn vrouw, hadden zijn afscheid tot in de puntjes voorbereid. Op het eind voor alle aanwezigen koffie, thee en een plak cake. En voor de kinderen snoep. Veel snoep. Dat wilde Patrick zo.

Miranda was de eerste die de grote menigte toesprak. Door haar emotionele woorden sijpelde de pijn en  het grote verlies. Ze sloot af met, zoals ze zei, de eigen woorden van Patrick ‘See you later, alligator’. Hun twee dochters, Sanne en Imke, hadden beide op hun eigen manier, hun verdriet verwoord. De een met een  prachtig gedicht, dat door Ron Bosmans werd voorgelezen, en de ander met een korte toespraak, die al net zo indrukwekkend was. Er zat veel wijsheid en kracht in hun woorden. Ik voelde het in mijn eigen tranen van herkenning.

Patrick’s zussen deelden mooie herinneringen aan hun broer. ‘Ozze Pet’ bleek een rustige, daadkrachtige aanpakker te zijn, die voor iedereen klaar stond. En ook een beetje de stille bewaker van alles wat hij belangrijk vond. Een man, die in de afgelopen twee jaar gevochten had voor wat hij waard was, en méér dan dat. Die nog zo graag langer was gebleven, maar dat helaas niet gegeven was.  Opnieuw onderstreepten mooie foto’s de bedroefde woorden.

Jan Nabben, zijn schoonvader, slikte zijn tranen weg om Patrick te kunnen gedenken en zijn dochter en kleinkinderen kracht en steun toe te zeggen. Duizenden keren eerder had hij op de bühne mensen bedankt, maar deze keer waren de emoties zowel voelbaar als hoorbaar. En juist daarom des te indrukwekkender, hoe hij alle mensen die Patrick hadden bijgestaan daarvoor oprecht bedankte.

Elke toespraak ontving een spontaan applaus. Als een golf van troost spoelde het steeds over de aanwezigen heen, richting Miranda, Sanne, Imke en al hun familie, vrienden en bekenden. Uit tweeduizend handen klonk het medeleven, telkens weer. Op weg naar de uitgang schuifelde iedereen in eerbied aan Patrick voorbij. Om vervolgens, op zijn uitdrukkelijke wens, bij de achteringang weer naar binnen te komen, voor een kop koffie, thee en een plak cake.

En snoep. Heel veel snoep. De eerbiedwaardige stilte van het afscheid, vlakbij Patrick, vermengde zich op natuurlijke wijze met het geluid van het groeiende aantal stemmen bij de staantafels en het geritsel van zakjes snoep die werden opengescheurd. Zo moet Patrick het bedoeld hebben, toen hij zijn afscheid regisseerde. En als hij dat in zijn geliefde Mèrthal op zijn manier heeft kunnen bekijken, dan moet hij wel heel tevreden zijn geweest.

Net als in het gedicht van Sanne, kwamen gisteren onvermijdelijke contrasten samen.

Als onze tranen stromen
Blijven bomen stevig staan
Zal de wind nog blijven waaien
Kijkt een hond je dolblij aan
Als je hart zo is gebroken
En de dagen lijken grauw
Zal de zon nog blijven schijnen
Vliegen vogels in het blauw

Gistermiddag heb ik nog een uurtje met mijn draaiorgel tijdens een familiedag muziek mogen maken in één van de woonhuizen van Hof te Berkel. Eén liedje heb ik speciaal met Patrick in gedachten gespeeld. Dankzij Miranda, die de titel van dat lied ’s ochtends met betraande woorden had uitgesproken: ‘See you later, alligator’…