Yuri

Yuri turnt op Lowlands. Hij hangt op muziek in de ringen. Duizenden bezoekers juichen hem toe. Even zovelen filmen de unieke gebeurtenis. Via Whatsapp stuurt mijn dochter de opname die zij ervan gemaakt heeft. ‘Geweldig, nu al het hoogtepunt van vandaag’, schrijft ze erbij. ‘Helemaal te zien op de NOS’, voegt ze toe.

Op social media zie ik meteen soortgelijke opnames van Yuri voorbij komen. De Facebook-pagina van RTL-nieuws wijdt er een bericht aan. Tachtig keer gedeeld en een kleine driehonderd reacties al. Tegen beter weten in klik ik daar even doorheen en mijn vermoeden wordt bevestigd. Haters en likers wisselen elkaar af of reageren op elkaar.

De ‘Lowlympics’ van Yuri zorgt ervoor dat de gemoederen opnieuw verhit raken. En Yuri is daar ongewild weer het gespierde middelpunt van. Hij is zich na zijn muzikale krachtsinspanning vooral bewust van de volle Lowlands tent die hem enthousiast toejuicht. Alle reacties op social media zal hij misschien vanavond lezen, onder het genot van een pilsje. Ik hoop voor hem dat de likers in de meerderheid zijn. Maar ik vrees het ergste.

Wat is dat toch dat mensen beweegt oordeel op oordeel te vellen over iets dat in de kern eigenlijk alleen de persoon in kwestie aangaat? Zou er echt iemand bij zitten die denkt dat zijn negatieve tweet of haatbericht een verschil maakt? Zien ze het als een prestatie om daarin uit te blinken? Steken ze er veel tijd in? Zouden ze daar ook zoveel voor trainen als Yuri?

Ach. Laat ook maar. Ik kijk zometeen nog even naar wat beelden van Churandy Martina.