Gewoon doen…

Inspiratie en positieve energie. Opnieuw dat gevoel na mijn spontane bezoek dinsdagochtend aan het nieuwe onderkomen van ‘Theater Kleinkunst’. Linda is er, en Kitty en Bart. En even later komt Eric heel relaxed binnenwandelen. Nog wat later Mike en Sandy. Mensen die ‘Gewoon doen’ een gezicht geven. Even later komt er iemand kennismaken, die bij ‘Gewoon doen’ mogelijk een creatieve werkplek gaat vinden. Hij wordt begeleid door een vriendin van Sandy en rondgeleid door Bart. Ondertussen drinken Kitty, Sandy en ik een kop koffie en praten over ‘Gewoon doen’.

Linda vertelt over haar vakantie die er aan staat te komen. Ze gaat naar Disneyland Parijs. ‘Kijken of er nog nieuwe Disney-figuren zijn bijgekomen’. Even later laat ze me een blankhouten blad van een tafeltje zien. Ze heeft er papegaaien op geschilderd. Ik weet dat Linda heel mooi kan schilderen, want ze heeft ook ooit voor Funpop schilderijen gemaakt die we als blijk van waardering hebben geschonken aan vrijwilligers die dat verdienden. Het tafelblad wordt mooi. Als het klaar is, zal degene die het straks gaat kopen er heel blij mee zijn.

Met Eric ben ik onlangs vriend geworden op Facebook. Daar heb ik gelezen dat hij bezig is met een schilderij van een museum. Heel gedetailleerd legt hij op Facebook uit hoe het er uit komt te zien. Onder andere met een electrische petroleumlamp aan kettingen, met kaarsen er omheen en in de middelste fitting een lampepeertje. Bijna meteen nadat hij binnenkomt doet hij z’n werkjas aan. IJverig gaat hij aan de slag. Met een echte lamp, zie ik. Als ik opmerk dat hij veel verstand van lampen moet hebben, omdat hij ze ook zo gedetailleerd kan schilderen, lichten zijn ogen op. Met uitgestoken hand komt hij naar me toe en legt nog eens haarfijn uit hoe het zit met electrische petroleumlampen.

Van Bart hoor ik hoe straks al die creativiteit vastgelegd gaat worden op een eigen website en in een eigen webshop. Fotograferen doen ze zelf en ook het digitaliseren en inscannen hoort straks tot de mogelijkheden. Linda vertelt trots dat ze dat ook al kan. En het zou me niks verbazen als Eric daar ook expert in gaat worden. Misschien al wel is. Maar eerst zijn lamp. En misschien moet het schilderij ook nog worden afgemaakt. Bovendien is hij, bij mijn weten, zo goed als altijd van de partij, als de rollen voor weer een nieuwe theaterproductie verdeeld worden. Multitalent. Net als die anderen. In Kitty’s ogen straalt trots als ze het over ‘haar spelers’ heeft.

Sandy vertelt hoe ‘Gewoon doen’ heel organisch ontstaan is. Vanuit haar passie voor mensen en haar filosofie over zorg en ondersteuning van kwetsbare mensen in hun leven. Dat moet je gewoon doen, zegt ze, zoals je dat ook voor je naaste zou doen. Niet alles van te voren bedenken, maar laten ontstaan vanuit een goed gevoel en gezond verstand. Mooi. Samen met de spelers van Theater Kleinkunst hebben ze op die manier Doolgaardstraat 8 al gemaakt tot wat het nu is. Een mooie plek voor zichzelf, voor elkaar en voor hen die er in de toekomst nog van gaan genieten. Een plek waar creatieve ideeën gestalte krijgen. Met z’n allen. Gewoon. Door te doen.

Als ik na anderhalf uur naar mijn werk terug fiets, voel ik de inspiratie en positieve energie door m’n lijf stromen. Op het kaartje dat Sandy me gaf, heeft ze het webadres van ‘Gewoon Doen’ geschreven. Daar lees en zie ik terug wat me die ochtend verteld is. Op foto’s zie ik Linda, Eric, Mike en een groot aantal anderen die ik herken. Van prachtige theater-voorstellingen die ik eerder mocht bijwonen: Bijvoorbeeld ‘Kantelingen aan tafel’ of ‘ ’n Maatje meer’. Ook daar toen geïnspireerd geraakt en energie van gekregen. En nu weer. Op de facebookpagina van Eric lees ik zijn post van 22 juli. ‘Ik wil iedereen bedanken, die nog bij mijn Facebookvrienden is gekomen…’ en ‘ Ik bof met alle vrienden die ik heb’. Ik ook, Eric, ik ook… Horst aan de Maas is een heel mooi initiatief rijker.